Vanaf zo rond de eeuwwisseling ben ik met een zekere regelmaat te vinden op de tribune van een der oudste Leidse verenigingen. Over het algemeen is de ambiance vrij troosteloos: veel te weinig toeschouwers, een verouderde accommodatie, een eens roemruchte club afgegleden tot een bedenkelijk niveau en het weer is immer grijs en grauw. Is het een vorm van masochisme, dat mij regelmatig op de fiets doet stappen richting het sportpark? Is het pure verveling dat mij het huis uitdrijft of toch een milde vorm van gekte en liefde voor het spelletje dat voetbal heet? Wellicht een combinatie, maar zeker ook het feit dat er altijd een moment van een glimlach is.
Op een middag nam een echtpaar van, laten we zeggen gevorderde leeftijd, een bank voor me plaats. Bij de warming-up bleek dit het vijandelijke supporterslegioen te zijn: “Kom op DWZ* ” schalde het over de verder zo goed als verlaten tribunes. Na een kwartiertje hoorde ik deze hartverwarmende aanmoediging voor de 36e keer. “Waarom”, zo peinsde ik, “niet eens geroepen van “DWZ, kom op?!””. In de tweede helft zaten ze op de andere zijde, maar de flarden van aanmoedigingen, vanzelfsprekend in dezelfde bewoordingen, kon ik nog steeds horen.
Na afloop raakte ik in de kantine in gesprek met het vertederende stel. Al ruim 30 jaar volgden ze hun vereniging naar uitwedstrijden. Dieptepunten: degradatie naar een lagere klasse; hoogtepunten: de terugkeer naar een hogere klasse. Ze koesterden een warme liefde voor hun cluppie en voor elkaar. Dat kon de tijd niet stuk maken. Met weemoed spraken ze over vroeger, toen de tribunes nog vol zaten en de jeugd nog niet achter de computer zat. Nee, hun kinderen gingen al jaren niet meer mee. “Ach, die hebben zo hun eigen sores” meldden ze. Met een handdruk namen we afscheid en ik hoopte ze volgend jaar weer te zien.
“Kom op DWZ!” mompelde ik stilletjes voor me heen, toen ik naar huis fietste.
Note: Natúúrlijk heet de vereniging geen DWZ. Omwille van discretie is de naam gewijzigd.
