Vier minuten over half zeven in de zaterdagochtend op een slaapkamer in het centrum van Leiden. De telefoon gaat en met schrik neem ik op. ‘Rashaad gaat rechtstreeks naar Quick Boys.’ Zonder dat ik het daadwerkelijk besef heb ik alweer opgehangen. Als je A zegt, moet je ook B zeggen.
Met die instelling neem ik de mindere momenten als trainer van de D1 van
Lugdunum voor lief. En zo gebeurt het dat ik met een glimlach om kwart voor zeven onder de douche sta, omdat anderhalf uur later afgetrapt moet worden op veld 2 van een winderig sportpark in Katwijk.
Het is niet zomaar een dag. Terwijl de zon net op is, probeer ik mijn talenten die luisteren naar klassieke voetbalnamen als Sterre, Rene, Emre en Siebe tevergeefs naar een zege te coachen. Het voelt toch wat vreemd aan. In een groenwit trainingspak met het clubembleem van Lugdunum sta ik langs het veld, wetende dat ik het enkele uren later tegen dezelfde club moet opnemen.
LSVV’70-Lugdunum staat vandaag op het programma. DerbyDay op de Kikkerpolder. Een groter contrast in voetballand is nauwelijks denkbaar. Het is rood tegen groen, (ex-)studenten tegen volksclub, sporadisch trainen tegen twee keer per week trainingsarbeid, vrijbuiterij tegen discipline, en sinds kort weten we ook All Stars tegen Manchester City. In de vorige column schreef ik nog over de dolgedraaide amateurwereld waar trainers onder druk staan en op straat worden gezet. Iets dat Ed Kluivers, de trainer van Lugdunum, in de tussentijd is overkomen. Het leek wel een slechte versie van Jiskefet, zoveel doldrieste anekdotes kwamen over de breuk naar buiten. Een daarvan was de financiële bijdrage voor de eerste selectie van de club. Een bedrag waarmee je heel LSVV’70 zou kunnen overnemen, inclusief enkele vriendinnen, wat studentenkamers en niet te vergeten trainer Wim Mugge.
Maar vandaag gaat prestige boven geld. En dus strijdt LSVV’70 als een eenheid, probeert het de belabberde conditie te compenseren met doorzettingsvermogen en combinatiespel. Het eerste lukt, het tweede na rust niet meer. Toch staat er na negentig minuten 2-2 op het scorebord en wanen de studenten zich als de morele winnaar van de middag. Net als de talenten van Lugdunum D1 overigens. Zij hebben de ploeg van hun trainer negentig minuten aangemoedigd om hun eigen club te verslaan. In ruil voor chips en cola. Alles blijkt te koop, zelfs bij LSVV’70.
Freek Jansen
