Ooit was ik materiaalman van een kleine amateurclub. Zo’n functie zal nu wel zoiets als manager equipement consultant genoemd worden, maar de essentie blijft hetzelfde.
De zomerperiode was bij uitstek geschikt om het materiaalhok eens grondig uit te spitten. Als eerste gingen de reservekleding en trainingshesjes mee naar huis. Die werden nog eens op zestig graden gewassen. Dit geschiedde op een dag, dat mijn vrouw nuttige dingen deed met een vriendin: schoenen kopen of zo.. Een keer beging ik de fout de hele handel op, voor en naast de wasmachine te droppen met de belofte dat ik alles zo snel mogelijk zou wassen. Niet veel later lag alles op het balkon. Of ik wel goed bij mijn pan was, vroeg mijn partner. Die stinkende bende wassen kost vijftien wasbeurten en wie gaat het allemaal opvouwen? Tja …..
Vervolgens pompte ik alle ballen op en controleerde een paar dagen later of ze nog hard waren. Vroegâh, toen de ballen nog niet voorzien waren van een coating, moesten ze allemaal in het vet gezet worden. Ondanks deze voorzorgmaatregel zogen de krengen zich vol bij regen en werden onnoemelijk zwaar. Steevast schoot er dan wel iemand van heel dichtbij en heel hard tegen je aan. Mocht het hoofd geraakt worden dan was een comateuze toestand vrijwel zeker.
Over zwaar gesproken. Medicinballen. Kent u ze nog? Het formaat skippyballen en het gewicht van een mud aardappelen. Sommige trainers zweren, bij gebrek aan een krachthonk, bij die dingen. Ik zou de heren voetballers geen groter plezier kunnen doen dan die dingen in de container te mieteren. Geen groter vermaak dan leedvermaak echter en ik legde ze altijd goed in het zicht.
Soms waste ik de oranje hoedjes, lakte ik de cornerstokken en waste en streek de cornervlaggetjes zelfs; goh, wat moet ik me toen verveeld hebben.
Voor de eerste training keek ik nog eenmaal rond in het materiaalhok: wat een orde, wat een netheid! Ik glom van trots. Wat was ik een goede materiaalman
Die training werd zoals altijd druk bezocht. Alle ballen, hesjes en reserveschoenen werden gebruikt. Natuurlijk stroomde het van de regen en natuurlijk werd het trainingsveld een grote modderpoel. Na afloop werd de hele natte en stinkende bende in het materiaalhok, eh, gelegd. Als iedereen in de kantine aan de bar zat liep ik altijd even naar “mijn” ruimte, keek en begon zachtjes te snikken
Herman Hanepen
