Het was een zeldzaam moment van stilte. Stel een vraag en Wim Mugge weet het antwoord. Over de nieuwe spijkerbroeken, onderbroeken of horloges die via België het land binnenkomen, de vaderlandse politiek, het weer, de problemen met Griekenland en uiteraard voetbal.
Wie met de trainer van LSVV’70 in gesprek is, verveelt zich geen moment. Maar nu, op deze zaterdagmorgen, is hij het antwoord bijster op de vraag hoe lang hij al de kapitein van het schip LSVV’70 is. En dan opeens: ‘ja, ach, uhmm, zeventien, achttien, twintig jaar…’
Het tijdperk van Mugge bij de Leidse Studenten Voetbal Vereniging lijkt eindeloos en daarin schuilt misschien wel de belangrijkste charme van de club. Of de (ex-)studenten nou winnen, gelijkspelen of verliezen: Wim Mugge blijft hun onvoorwaardelijk vertrouwen hebben. In een tijdsbeeld waarin het amateurvoetbal volledig op hol lijkt geslagen door alle invloeden vanuit het betaalde voetbal, is het meer dan een zeldzaam goed. Sla de krant er maar op open en kijk in de regionale voetbalpagina’s: bij de clubs die nog zonder punten staan, worden al de eerste scheurtjes met de trainer zichtbaar. Termen als het ontbreken van een chemie, van het heilige vuur en noem maar op worden door zichzelf overschatte spelers en bestuursleden dikwijls in de maand oktober gebruikt. Allemaal prietpraat. Een trainer is net zo goed als zijn materiaal wordt wel eens gezegd. Maar als het slecht gaat met een club, gaat die regel opeens niet meer op.
Hoe veelzeggend kon in de afgelopen weken het contrast op één sportcomplex zijn. Lugdunum en LSVV’70. Beiden ingedeeld in de Derde Klasse B, beiden actief op de Kikkerpolder, maar ook beiden na drie speelronden met nul punten. Voor het roodwitte deel van het sportpark reden om elkaar maar eens op te peppen met als bijzondere motivatie de aanwezigheid van de trainer. ‘Laten we gewoon snel een keertje gaan winnen, al is het alleen al voor Wim. Hij is zo bezeten met ons bezig’, was een veelgehoorde beweegreden in het LSVV-kamp. Als mengelmoes van beide clubs, in mijn vrije uurtjes loop ik bij de D-jeugd van Lugdunum de trainer uit te hangen, legde ik zorgvuldig mijn oor te luister bij het andere deel van de Kikkerpolder. Het groenwitte deel van Lugdunum, waar overduidelijk een andere gemoedstoestand viel waar te nemen. ‘We moeten snel punten pakken, anders gaat het helemaal mis’, was een veelgebruikte kreet. Met ‘helemaal mis’ werd wellicht indirect het functioneren van Edwin Kluivers bedoeld. De trainer van Lugdunum die dag en nacht met zijn club en team bezig, om daarnaast ook nog bij de jeugd actief te zijn. Omdat de aanvallers de mooiste kansen om zeep hielpen en verdedigers stonden te schutteren, stond hij zogenaamd onder druk. Het is Nederland op zijn smalst en het amateurvoetbal in een toestand van totale gekte.
Elders op deze site heb ik onlangs gelezen dat amateurspelers voor elkaar inwisselbaar zijn, anders waren ze wel prof geworden. Misschien wat kort door de bocht, maar belangrijker dan knijpen, doordekken of kantelen, is het hebben van plezier. Een insteek die Wim Mugge als grote motivator al decennialang weet uit te dragen. Elk jaar, elke maand, elke week moet hij improviseren. Spelers die verstek laten gaan omdat ze gaan forrelvissen, laminaat moeten leggen of een familie-uitje hebben. Menig trainer zou uit zijn slof schieten, maar Mugge niet. Die blijft zichzelf en beseft onbewust dat iedereen voor elkaar inwisselbaar is. Iedereen, behalve hijzelf. De langstzittende trainer in de omgeving Leiden.
