vrijdag, maart 29, 2024
HomeColumnDe sfeer en tradities van een echte klassieke amateurvereniging

De sfeer en tradities van een echte klassieke amateurvereniging

-

Ah, de sfeer en tradities van een echte klassieke amateurvereniging op een midwinterse zondag!  Deze middag leek alles in zich te hebben om wat dat betreft uit te groeien tot iets fraais: een mild zonnetje en mijn favoriete club uit tegen een kleine vereniging in de regio.

Aanlopend zag ik bij de ingang het hokje ter grootte van een telefooncel. Voor een symbolisch bedrag krijg je hier soms een kaartje, soms ook niet. De gemiddelde bezoeker heeft geen flauw idee wie er in dat huisje zit (of staat; het geval lijkt te klein voor een stoel). Door het kleine ruitje ter hoogte van je kruis heb je alleen zicht op een paar handen. Ik had geluk: een kaartje werd mijn richting opgeschoven en nu kon het eerste mooie moment van de middag aanbreken: een halve meter achter het uitgiftepunt stond een man die het kaartje resoluut en met een zeker ritueel afscheurde. Een gevoel van dankbaarheid en bewondering maakte zich van me meester. Hier waren twee vrijwilligers van nut te zijn voor hun vereniging.

Gezien de kou leek het me wijs in de kantine het beginsignaal af te wachten. Bij het betreden wist een oudere voetballiefhebber zoals ik gelijk dat het allemaal klopte: zéker geen gemoderniseerde, strakke boel, waar je je verloren voelt in de enorme ruimte. Nee, klein, ietwat bedompt en veel hout. In de prijzenkast stonden wat stoffige bekers en ik vroeg me af wanneer  en waar zo’n bescheiden vereniging aan bekers van het formaat minicontainer veroverd had. In een hoek zaten de mannen van een lager elftal met een krat bier op tafel; gewonnen of verloren, hen maakt het weinig uit. Verder natuurlijk de oude kerels, die aan het klaverjassen waren. Vraag aan een willekeurige twintiger of hij meedoet met dit edele kaartspel en glazige blikken zijn jouw deel. De kennis van dit spel sterft helaas langzaam uit.

In de muur achter de bar was een opening uitgespaard en ik zag een paar dames van onbestemde leeftijd, die vermoedelijk de godganselijke dag achter het frituur staan. Ik wachtte geduldig tot een drom kinderen hun snoep hadden gekocht en bestelde een kop koffie. Nou mag ik een doorgewinterde en wat op leeftijd zijnde voetballiefhebber zijn, die wars is van moderne fratsen, op een punt ben ik gevoelig voor innovatie: er stond een moderne koffiemachine. Niet eens zo lang geleden dronk ik in kantines weleens roetzwarte en onmetelijk sterke koffie. Meestal werd deze ondoordachte actie gevolgd door een zeer onrustige nacht

Vreemd genoeg, voor een buitenstaander dan, gingen. de gesprekken om me heen niet over de nakende wedstrijd, maar over andere zaken: de eredivisie, de uitslagen van de zaterdagafdeling en de lelijke hoest van Ome Joop. Het heeft me altijd verbaasd: hier zijn we met mannen onder elkaar en het onderwerp “vrouwen” wordt niet aangesneden. Het erotisch leven van de geelgerande waterroofkever is onderzocht en vastgelegd in lijvige boekwerken, maar dit niet? Merkwaardig.

Niet veel later stond ik tegen het ijzeren hek geleund en zag en hoorde hoe de man in het geel (jawel) de  wedstrijd startte. Na een minuut of vijf kwam ik tot de conclusie, dat een van de aspecten van de eerder genoemde midwinterse zondagmiddag de ijzige wind is die pal in je gezicht en dwars door je kleren snijdt. Ook nu dus en het hartverwarmende spel van mijn Helden hielp niet tegen het klappertanden. Net op het moment, dat ik dacht dat “we” met een 2 – 0 voorsprong de rust ingingen, beging de keeper van mijn cluppie een even onnodige als domme fout. Ter hoogte van de achterlijn, net binnen de zestien en vlakbij de cornervlag bracht hij een aanvaller opzichtig ten val. Penalty en 1 – 2. “Jongens, jongens, wat een pepernoot*)!”, riep ik. Een paar supporters van de thuisploeg grijnsden me vol leedvermaak toe. 

Grommend liep ik de kantine in en zag net op een groot scherm hoe ook mijn eredivisieclub op achterstand kwam. In het somberste scenario zou zich het volgende ontwikkelen

-stervend van de kou moest ik toezien hoe we hier in de laatste minuut zouden verliezen

-even nog een flesje bier pakkend zou een van de mensen achter de bar melden. “Ik zag op teevee je duurbetaalde jongens verliezen hoor, hahaha! “ Hij is duidelijk voor die club uit die ándere grote stad

-met de pest in mijn lijf was ik te laat thuis, wat boze blikken opleverde en last but not least: ik zou andijvie moeten eten.

Het laat zich makkelijk raden hoe de middag verliep. …juist, zoals hierboven staat beschreven. Dat alles zal echter geen belemmering zijn om een volgende keer weer te gaan

H.Hanepen

 

*) Dat was niet het woord, dat ik bezigde. Dit is echter een net stukje op een nette site, dus laten we het maar op pepernoot houden

Redactie
Redactie
De voetbalsite van Leiden en omgeving. Actueel en betrouwbaar.

Must Read