De kop mag toch als een tikkeltje misleidend genoemd worden. Want waar Anrico van den Hoed (35) vroeger als voetballer als een lastig ventje werd betiteld, maakt hij nu als scheidsrechter de andere kant van de medaille mee. Want daar is zijn credo, mondje dicht tegen de leidsman. En de rek is er bij de Leidenaar nog niet uit. Hij hoopt binnen afzienbare tijd te promoveren naar het summum van het amateurvoetbal: de topklasse.
Oranje Groen
Bij binnenkomst in huize Van den Hoed wordt de verslaggever gastvrij onthaald door dochter Noa die het praten zeker heeft geleerd van papa Anrico. Na het naar bed brengen van dochter en afscheid nemend van vrouw Anika zit Van Hoed op zijn praatstoel om daar vervolgens niet meer vanaf te komen. De van oorsprong Hagenees leerde, als vele anderen, het voetbal bij Oranje Groen. Het zou niet bij Oranje Groen blijven. Na uitstapjes naar onder andere UVS, ADO Den Haag en Leidsche Boys keerde hij keer op keer terug bij FC Rijnland, een fusieclub tussen ZLC en Oranje Groen. Mooie herinneringen had de Kooibewoner bij UVS waar hij in de A1 speelde. ,,We moesten toen naar Veendam en wonnen daar op de Lange Leegte met 0-3.Alle doelpunten waren van mij afkomstig ‘’, aldus de breedlachende Van den Hoed. Maar ook de LD- cup overwinning op het hooghartige Quick Boys met FC Rijnland weet hij nog te herinneren. ,,Ze kwamen bij ons op bezoek met het idee om dat klusje even te klaren. Het werd toen 3-1 voor ons, daar zijn ze toen in Katwijk flink ziek geweest. Er schijnt toen ook een straftraining aan te pas te zijn gekomen.’’
Lastig
Op de vraag hoe hij was in het veld als voetballer is hij ronduit eerlijk. ,,Ik was een lastig mannetje en liep tegen ontelbare gele kaarten aan. Ik had gemiddeld 5 kaarten per seizoen en dat door praten.’’ Conclusie dus dat Anrico van den Hoed wel eens langs de kant stond. Maar als voetballer kende hij eveneens een mooie periode. In het jaar 96/97 werd hij met zijn Rijnland kampioen in de vijfde klasse. ,,We hadden dan ook een geweldig team. Op doel hadden we Henk ‘Brutus’ Scheepmaker die een geweldig uittrap had, maar ook Marco van Alphen (ex Den Haag), Wim Pikaar en Ronald Mink droegen toentertijd hun steentje bij.’’ Gek genoeg maakte Van den Hoed als spits dat seizoen slechts negen doelpunten.
Het zwarte pak
Op relatief jonge leeftijd besloot Van den Hoed te stoppen met voetbal. Hij sukkelde al jaren met zijn hamstrings en hing al op zijn 27ste jaar zijn schoenen aan de wilgen. Om niet veel later het zwarte pak aan te trekken. Dat leverde consternatie op bij de COVS toen hij zijn entree maakte: ’’Jij hier’’, was het commentaar van de andere arbiters, omdat hij nu eenmaal als voetballer vaak het bloed onder de nagels bij zijn collega’s vandaan haalde. Hij bleek echter geknipt voor dit baantje. In de acht jaar dat hij fluit is hij nu beland op het niveau van de eerste klasse. Hij had al dit jaar UVS- FC Boshuizen kunnen fluiten, ware het niet dat hij bij zijn werkgever Praxis een hersenschudding opliep. Het resultaat was dat het gezicht van Praxis zijn kraker miste en noodgedwongen thuis moest zitten. Toch denkt Van den Hoed de return van dit duel als leidsman mee te maken. Zelf denkt hij dat de topklasse zijn plafond is omdat hij op de lijst staat om te promoveren naar het Walhalla van het amateurvoetbal. Mooi was dan het moment toen hij afgelopen seizoen het beladen duel tussen RKAVV en Wilhelmus moest fluiten. De Leidenaar trok drie rode kaarten, maar na het douchen en terugkeer in de kantine van RKAVV kreeg de arbiter een staande ovatie van het aanwezige publiek. ,,Sta je toch raar te kijken, het betekent toch dat je het goed gedaan hebt.” Het kan dus verkeren met een jongen die vroeger als lastig werd bestempeld, maar nu als arbiter de normen en waarden als een groot goed beschouwd.
