Adem Aksoy werd vorig seizoen al gelinkt aan Roodenburg, maar nu is de 29-jarige aanvaller daadwerkelijk neergestreken in Leiden-Noord. Met de in Alphen woonachtige speler blikte onze redactie vooruit naar het duel tegen Oegstgeest en terug naar een meer dan bizarre dag in zijn leven.
Aksoy kwam uit voor alle Alphense clubs, waarvan Alphia twee seizoenen terug de laatste was. Hij begon pas in de B-jeugd bij Alphense Boys, daarvoor was straatvoetbal zijn passie. Via tal van omzwervingen kwam hij vorig seizoen tot december uit voor GOL Sport. Daar gaf hij amper halverwege de brui aan dit avontuur in de kelder van het amateurvoetbal, net als zes andere spelers. Daarna voetbalde Aksoy af en toe in de zaal, om in mei na een positief gesprek te hebben gevoerd met Patrick Kamperveen te kiezen voor Roodenburg. In die periode beleefde hij echter ook een gitzwarte dag. Op 9 april was hij op het verkeerde tijdtip op de verkeerde plek. Bij het schietincident in Alphen aan den Rijn, een gebeurtenis die iedereen zich ook later nog zal herinneren. Aksoy raakte gewond, maar kwam de aanslag te boven. Bijna een halfjaar later is Aksoy een sterker mens geworden, maar vergeten zal hij die dag nooit meer.
Aksoy geeft tijdens het vraaggesprek aan er geen moeite mee te hebben erover te praten, vandaar in dit interview ook een terugblik op die meer dan droevige dag.
Je bent in het ziekenhuis terechtgekomen, maar gelukkig ben je er bovenop gekomen. Hoe ver ben je inmiddels?
,,Sinds die dag ben ik zes kilo kwijtgeraakt. Maar bovenal ben ik het leven anders gaan zien. Ik mag van geluk spreken dat ik nog leef. Dit is een onbeschrijfelijke gebeurtenis geweest, waarvan je hoopt dat je dat nooit meer hoeft mee te maken. Meer dan ooit probeer ik van elke dag te genieten. Aanvankelijk had ik er heel veel moeite mee dat iedereen alles van me wilde weten. Anderzijds was de belangstelling ook belangrijk voor het proces.”
Wil je vertellen wat je hebt meegemaakt?
,, Eigenlijk kwam ik niet veel in dat winkelcentrum. Ik zou die avond gaan verloven, maar de dag liep dus heel anders. Ik zag huilende vrouwen en kinderen en er werd gezegd dat er werd geschoten. Ik wilde de dader stoppen en anderen mensen waarschuwen voor het gevaar. Op een zeker moment was ik in zijn buurt. Op een meter of tien afstand. Hij stond met zijn rug naar mij toe en ik sprak hem aan. Toen heeft hij zich omgedraaid en geschoten. Ik stond in de draai en dat is mijn geluk geweest. Terwijl hij moest herladen, kon ik wegrennen. Ik was wel geraakt en daardoor ben ik verderop in elkaar gezakt. Wel heb ik andere mensen kunnen aansporen om te vluchten. Ondertussen heeft hij nog twee keer geschoten, maar hij miste mij. Vervolgens hoorde ik hem nog schieten in de verte en heb ik om een ambulance kunnen vragen. In het ziekenhuis bleek dat mijn dunne darm geraakt was en die is ook verwijderd. Men heeft mij verteld dat als ik iets hoger geraakt zou zijn dat er dan vitale functies zouden zijn geraakt. Gelukkig kreeg ik na een week mijn ontslag uit het ziekenhuis, hoewel ik eigenlijk al eerder wilde vetrekken. Na twee weken ben ik teruggekeerd naar de plek, een bewuste actie. De tv heb ik ook nauwgezet gevolgd en in die fase vroeg ik mij ook af hoe ik er in vredesnaam bovenop moest komen. Mijn ouders hebben me twee maanden verzorgd en geleidelijk aan ging het weer wat beter en ook het lopen op zich ging snel vooruit. Wel moest ik het twee maanden rustig aan doen, maar sindsdien ben ik verder verbeterd. Aanvankelijk had ik moeite met alle vragen, maar er was ook zonder meer warme belangstelling. Door wat ik heb meegemaakt ben ik zelfs in gesprek gekomen met Koningin Beatrix, Prins Willem Alexander, de burgemeester, de minister en diverse mensen van de recherche. Het was een bizarre tijd, maar het leven is weer verder gegaan. Je moet ook verder, maar de pijn gaat niet weg.”
Hoe onbetekenend ook, maar je zult toch ook blij zijn geweest dat je weer kon gaan spelen. De bekende afleiding.
,,Dat is zeker waar, zeker ook omdat mijn stap naar GOL Sport geen juiste bleek te zijn. De trainingsopkomst daar was gering, afspraken werden niet nagekomen en ik kon daar niet langer tegen. Dan zit je midden in een seizoen en is het wachten op een volgende club. Alex Jansen, een maatje van mij, wilde toen al dat ik naar Roodenburg zou komen. In mei heb ik met de trainer gesproken en ik had een zeer positief gevoel bij wat ze van plan waren. Ook bij Gouda heb ik twee keer een gesprek gehad, maar Roodenburg had mijn voorkeur. Door het verhaal van de trainer en ook omdat ik met Alex en Wesley Lancel kon gaan voetballen. Nu rijden we met elkaar mee van Alphen naar Leiden. Maanden na die gemaakte keuze kan ik niet anders stellen dan dat dit een juiste keuze is geweest. Ik heb al aardig wat clubs meegemaakt, maar nog niet dat een grotendeels nieuwe groep zo snel bevriend met elkaar raakt. Daar sta ik serieus van te kijken.”
Dat zou wel eens de basis kunnen zijn voor een mooi seizoen, hoewel de start moeizaam is.
,,Het kan zeker uitgroeien tot iets moois. Enkel hebben we meer tijd nodig. Van Zevenhoven verloren we terecht, maar tegen MVV’27 hadden we niet hoeven te verliezen. We zijn in die wedstrijd te laat gaan voetballen. Bij SVC wonnen we verdiend en kon je al zien dat dit elftal mogelijkheden heeft. Als dit Roodenburg de mouwen omhoog doet en speelt met passie en inzet kunnen we van iedereen winnen. Ik zet dan ook minimaal in op de middenmoot, hoewel we dan wel snel de tweede overwinning moeten gaan pakken, want dat is van essentieel belang voor het vertrouwen.”
Gekeken naar je eigen spel, ben je tot nu toe tevreden?
,,Nee, ik moet zeker nog verbeteren. Gevaarlijker worden en zorgen dat we meer op de helft spelen van de tegenstander. We kunnen allemaal nog beter, maar dat komt vast wel goed. Dit is een geweldige groep. Het eerste kijkt bij het tweede en andersom. We hebben elkaar nodig.”
Wanneer ben je tevreden voor jezelf?
,,Als we minimaal plek acht halen. En voor mij persoonlijk als ik er tien kan scoren en assists kan geven.”
Voordat Roodenburg bij Oegstgeest speelt, heb je nog een uitnodiging liggen om je te melden op het gemeentehuis in Alphen.
,,Ja, dat is komende vrijdag. Ik krijg dan met negen anderen een onderscheiding van het Carnegie Heldenfonds, omdat ik andere mensen heb geholpen. Tja, wat moet ik daar van zeggen? De pijn gaat nooit meer weg, dat blijft overheersen. Toen we laatst wonnen van SVC was iedereen door het dolle heen. Hendrik Boelee zag dat ik niet al te uitbundig was. Hij begreep waar het vandaan kwam.”
In elk geval kan je tegen Oegstgeest weer veel van je af spelen.
,,Ja, dat klinkt goed. Oegstgeest heb ik al een tijd niet meer zien spelen. Destijds won ik nog met Alphia van het toenmalige Oegstgeest. Na een 1-3 achterstand werd het 4-3. Geen idee echter, hoe die ploeg er nu voor staat. Maakt me ook niet veel uit. Het gaat mij om onze eigen kracht.”
Zullen we na de wedstrijd nog een keer afspreken en kijken of je voorspelling uitkomt. Tenminste als je wat wilt voorspellen?
,,Ja, dat lijkt me een prima deal. Eh, ik denk dat we met 2-3 gaan winnen. Ik teken voor twee goals.”
Dat zijn nog eens uitspraken. We gaan het zien. Voor nu bedankt onze redactie jou voor de openheid en goed te horen dat Adem Aksoy een sterker persoon is geworden, hoewel de aanleiding buitengewoon triest blijft.
,,Graag gedaan en succes met jullie site. Ik blijf jullie volgen.”
