dinsdag, maart 19, 2024

‘Het is afgelast’

-

column167x60‘Nu je toch niet hoeft te voetballen, kun je wel even boodschappen doen…’ Een ijzige stilte valt. Het is zaterdagmiddag iets na enen als ik van binnen de volgende klap te verwerken krijg. Een van de weinige zekerheden in het leven, het ruiken en voelen van gras op de zaterdagmiddag, is me ontnomen. En dus vind ik mezelf niet veel later terug in een bomvolle supermarkt tussen de vleeswaren. Hoe ongelukkig en nederig kan een jongeman zijn op de zaterdagmiddag…

 

Het is een van de vele gevolgen van een afgelasting. Opvallend woord trouwens, afgelasting. Zonder twijfel is het een begrip geworden dat in het leven van elke amateurvoetballer bepaalde herinneringen oproept. En die gedachten kunnen teruggaan naar je jongste jeugdjaren. Afgelopen zaterdag werd ik daar nog maar eens mee geconfronteerd. Behalve voetballer, of laten we stellen: we trachten met zijn allen iets te doen dat daar op lijkt, van LSVV’70, ben ik ook dagelijks in de weer als jeugdcoördinator en trainer van de D1 van Lugdunum. Een leeftijdscategorie waar het voetbal nog op een onschuldige, pure vorm wordt beleefd. Gewoon een bal, wat vriendjes, en lekker plezier maken. In dat opzicht verschillen de jongens van tien en elf jaar gelukkig weinig met de (ex-) studenten met overgewicht. Plezier staat voorop, dan pas de rest.

 

Maar terug naar zaterdag, half negen in de ochtend. Een nacht vol regen had de velden van de Kikkerpolder onbespeelbaar gemaakt voor de jeugd. Een terechte conclusie van de consul. Aangezien Lugdunum op het vlak van moderne media nog een inhaalslag moet en gaat maken, pakte ik ouderwets de telefoon. Het lijstje met ouders van de spelertjes werd afgewerkt waarbij ik onherroepelijk terugdacht aan mijn tijd als kind. Een onbeschrijfelijk gevoel van nostalgie maakte zich van mij meester.

 

Je stond extra vroeg op, natuurlijk, je vader had de avond ervoor al gezegd dat het wel eens afgelast kon worden, maar dat weigerde je te geloven. Dat zei hij vast omdat hij zelf iets anders wilde doen. Nee, het moest en zou doorgaan. ’s Nachts was je al een paar keer wakker geworden en steeds had je even de gordijnen opzij geschoven om te kijken of het nog steeds regende. En ja hoor, toen je opstond , was het droog. Het was gewoon droog, dus waarom nog langer een wedstrijd aflassen? Negen uur moest je van huis, dus als de trainer om half negen niet had gebeld, zou het echt wel doorgaan. De blik op de klok, wat ging de tijd langzaam voorbij, en dan, opeens, voor je gevoel uit het niets: de telefoon. Je vader of moeder nam op, zei twee keer ja en sloot af met: ‘jij ook nog een fijn weekend.’ Wat volgde waren de drie woorden die, en dat weet ik na afgelopen zaterdag opnieuw heel zeker, door elk kind worden verafschuwd: ‘Het is afgelast…’

 

Jeugdvoetballers veranderen. Waar je vroeger trots was als je kon trainen in een afzichtelijk nepshirt van Lazio Roma, van een oom gekregen, die het shirtje voor een paar lires had opgedoken op een marktje in Pisa, komt de gemiddelde D-speler hedendaags met een compleet afgetuned tenue van Real Madrid aanzetten, met naam en logo. En waar wij op Lotto’tjes liepen, in het zwart uiteraard, is nu pimpelpaars met oranjeswoosh het gemiddelde aanzien van de voetbalschoen. In onze tijd was je vooral fan van de lokale of nationale held. Wat was ik graag tijdens de training Antti Sumiala, Cees Lok of Stefan Petterson, het huidige kind is vooral geïndoctrineerd door het internationale voetbal en de tweestrijd Messi en Ronaldo.

 

En toch, hoezeer de tijd veranderd is, de gevoelens en gedachten op een afgelaste voetbalzaterdag zijn exact hetzelfde gebleven. De teleurstelling dat je niet met je vriendjes achter een bal aan mag rennen en het gevolg dat er een leegte in je dag ontstaat, het is iets van generatie op generatie. Bovendien van alle leeftijden, zo bleek later op de dag. Waar ik ’s ochtends vroeg nog de boodschapper van het dramatische nieuws was, zo was ik enkele uren later de ontvanger. Ook LSVV’70 hoefde, net als veel andere clubs in de regio Leiden, vanwege de regenval niet aan te treden. Hoewel ik mijn emoties iets beter in bedwang kon houden in vergelijking tot de kinderen, was het gevoel van binnen hetzelfde. Geen middag met vrienden op het veld, doen wat je met zijn allen het leukste vindt, ondanks alle zichtbare beperkingen. Nee, in plaats daarvan werd je richting de supermarkt gestuurd. Want, je had immers toch een vrije zaterdagmiddag……

Redactie
Redactie
De voetbalsite van Leiden en omgeving. Actueel en betrouwbaar.

Must Read