Het einde van het seizoen is nakende, kampioenen worden bekend, de play-offs uitgevochten en degradanten kondigen voor volgend seizoen hun terugkomst aan. Daartussenin de ploegen, die niets meer te winnen of verliezen hebben. Zou je zeggen.
Hoe ver kan men de plank misslaan? Wat nou kampioen worden? Wat nou om een plaatsje strijden om te promoveren? Om des keizers baard voetballen, dát is het mooiste wat er is! Om te beginnen worden de trainingen een pretje. Er worden geen duurlopen of intervaltrainingen door de oefenmester gepland. Heerlijk. Lekker ontspannen lange partijtjes en dollen met elkaar. Vroeger dan anders gaat men richting kleedkamers om daarna lekker aan de bar met elkaar te ouwehoeren. De trainer blijft ook wat langer, laat zijn voorbeeldfunctie voor wat die is en neemt ook een aantal gele rakkers. Het blijkt dan gewoon een aardige vent te zijn met smakelijke anekdotes uit zijn voetbalverleden.
In het weekend is het een genot om in de wei te staan. Je knipoogt tegen het zonnetje en winst of verlies maakt niet zoveel meer uit. De vaste reserves staan opeens in de basis en die talentvolle gasten uit de jeugd maken ook via invalbeurten kennis met het grotemannenvoetbal. De dames staan of zitten langs de kant en even verderop spelen de kids in het gras. Na afloop worden er stoelen vanuit de kantine naar buiten gesleept en plots zijn er geen groepjes meer, maar zit men in één grote kring het seizoen door te nemen.
Als we toen ….. Als de scheids in die wedstrijd …. Die blessures kwamen op een wel heel…..Prachtig. Even verderop zitten de tegenstanders van die dag met aanhang. Zo te horen hadden zij ook makkelijk dertig punten meer kunnen hebben, als….
Wanneer het barpersoneel het zat is en iedereen van het terrein afbonjourt kijken de spelers nog even om naar het scorebord. Vorige week met 7-4 verloren en vandaag met 5-5 gelijk. Er is geen onvertogen woord gevallen en het spelplezier spatte er in beide wedstrijden vanaf. Spelen om des keizers baard, wat een genot!
