Afgelopen zaterdag met Ter Leede de finale voor de topklasse gespeeld. Dat was tevens mijn laatste wedstrijd als trainer/coach van Ter Leede. Twee seizoenen geleden ben ik er begonnen, in de gesprekken met betrekking tot de financiële voorwaarden werd ik niet echt gelukkig. Het gat was dusdanig groot dat het normaliter niet te overbruggen zou zijn.
Toch was ik direct akkoord en heb ik getekend. Waarom, omdat Ter Leede een hoofdklasser is? Omdat Ter Leede een naam is? Nee dat was voor mij wel belangrijk, maar zeker niet van doorslaggevende aard. Wel het feit dat dit de club was waar mijn zoon Jeroen gespeeld heeft. Mijn zoon Jeroen is helaas in 2003 verongelukt tijdens een reis in Australië. Voordat hij vertrok kreeg hij van zijn teamgenoten van Ter Leede 6 een T-shirt met allemaal handgeschreven adviezen wat allemaal te doen op zijn reis. De meeste van deze adviezen deden mij weer sterk terug verlangen naar zijn leeftijd en ik ben ervan overtuigd dat hij er enkele zeker heeft opgevolgd.
Door een ongeval bij een waterval is hij echter nooit meer levend teruggekomen. Op zijn begrafenis sierde een Ter Leede shirt zijn graf, zijn teamgenoten en vrienden waren er voor ons.
Dat beeld en die gedachte deden mij zonder verder onderhandelen akkoord gaan met Ter Leede , ik moest iets presteren met Ter Leede als eerbetoon aan mijn zoon en als dank aan zijn vrienden. Daar kreeg ik de kans voor en die moest ik grijpen. Twee jaar heb ik keihard gewerkt en geprobeerd de emoties zoveel mogelijk niet te laten meespelen. Alleen met het voetballen en mijn rol daarin bezig zijn, optimaal proberen te presteren en het uiterste uit de groep halen. Maar altijd heeft zijn foto boven mijn bureau gehangen en op moeilijke momenten, en die zijn er zat geweest, sleepte hij mij daar doorheen.
Bijna twee seizoenen heb ik deze emoties zoveel mogelijk voor mezelf gehouden, tot het bereiken van de nacompetitie dit seizoen. Opeens kwamen er dingen los die het steeds moeilijker maakte om gesloten te blijven. Steeds meer kwam ik te spreken met jongens die een verleden met Jeroen hadden. In de kantine, op het toilet, langs de lijn en op het trainingsveld, soms was het moeilijk de emoties onzichtbaar te laten blijven. Enkelen wisten wat de veroorzaak was, enkelen dachten waarschijnlijk dat ik wel erg opging in de wedstrijden en velen hebben niks gezien. Ik besefte dat mijn doel, een eerbetoon aan Jeroen, steeds dichter bij kwam en dat dit de laatste kans was aangezien ik volgend jaar niet meer bij Ter Leede werk.
Michan Verbeek speelde de laatste wedstrijden in de basis en is een vriend van Jeroen geweest. Vorige week, in voorbereiding op de finale, vroeg hij mij of hij met de foto van Jeroen in zijn kous de finale mocht spelen. Ik heb in de wedstrijd gezien dat het hem kracht heeft gegeven, dat hij wat extra’s wilde geven, dat was een geweldig gevoel. Ikzelf heb Jeroens Ter Leede shirt onder mijn overhemd gedragen tijdens de wedstrijd. Ik was zo dicht bij het bereiken van mijn doel, maar helaas verloren we de finale tegen Kozakken Boys. Weg promotie, weg eerbetoon.
2 dagen later denk ik inderdaad ‘weg promotie’, maar is het eerbetoon ook weg of is de weg ernaartoe en de heftigheid van de laatste weken het eerbetoon geweest. Uiteindelijk blijft staan dat hij mijn motivatiebron is geweest en hij dat de rest van mijn leven ook zal zijn.
De echtheid en de schoonheid van de emoties in de laatste weken zijn een bijzondere ervaring voor mij geweest. Van nature ben ik redelijk introvert, maar toch heb ik waanzinnig genoten van het soms delen van deze emoties.
Waarom ik dit nu zo openlijk opschrijf weet ik eigenlijk niet. Of zou het zo zijn dat ik toch weer wat geleerd heb?
Paul van der Zwaan
