Zaterdag 26 mei 2012. Het is net kwart over acht geweest in de avond. De zon schijnt nog opvallend fel aan de hemel, de geur van rokende barbecues prikkelt de neusgaten en een lange avond wacht. Zomaar wat ingrediënten normaalgesproken voor een mooie zomeravond vol vertier, maar vandaag niet. Vandaag was een dag die als gitzwart de boeken ingaat. Een dag waarop LSVV’70 om 17.30, nadat buurman en vriend Lugdunum in de nacompetitie RAS na verlenging had uitgeschakeld, mocht aftrappen voor het cruciale duel met GDA.
Negentig minuten later staat er 0-3 op het ietwat in verval geraakte scorebord van de Kikkerpolder. LSVV’70, dit seizoen door verschillende tegenstanders beschreven als dé cultclub van de Randstad, is zo goed als zeker gedegradeerd naar de Vierde Klasse. U heeft in de voorgaande columns kunnen lezen dat spelen in de Derde of Vierde Klasse dezelfde kenmerken vertonen. Het lichaam en de geest willen dikwijls wat anders, de randzaken rond het veld met de drang naar professioneel geneuzel hebben veel weg van een goede aflevering van Jiskefet en het is vooral vermaak van je vrije zaterdag of zondag. Achter deze woorden sta ik nog steeds, en hopelijk herkent u zich in bepaalde mate daarin.
Maar waar ik geen rekening mee heb gehouden, dat geef ik eerlijk toe, was het begrip DegradatieSpook. Ik heb hem onderschat, uitgevlakt, minderwaardig behandeld en vooral over het hoofd gezien. Misschien wel onbewust, omdat ik het me niet kon voorstellen dat ik hem ooit nog zou tegenkomen. Na 25 jaar voetbal was ik immers nog nooit ook maar in de buurt geweest van zijn territorium, dus waarom zou ik me om hem druk maken. Natuurlijk kende ik de verhalen, zag ik onlangs mijn oude teamgenoot Rogier Meijer bij De Graafschap alle nationale media halen met zijn dochtertje toen ook daar Het Spook was gesignaleerd. Maar zelf kon ik alleen gissen naar de kennismaking.
Tot afgelopen zaterdag. Waar ’s middags bij aankomst de gehele parkeerplaats nog uitpuilde van auto’s en ik een opvallend sfeervolle Kikkerpolder aantrof, was het nu, iets na kwart over acht in de avond, doodstil. Akelig stil. Angstaanjagend stil. Het hoofdveld leeg en verlaten, in de kantine zaten nog drie vaste stamgasten, als het moment aanbreekt dat ik waarschijnlijk altijd bij me zal dragen. Samen met mijn medespelers Hubert Meulman en Peter van Diggele, die eveneens tot het laatste moment op en rond het veld de degradatie hebben proberen een plek te geven, struinen we het complex af. Het hoofd omlaag, denkend aan onze vele tekortkomingen, zien we een lege parkeerplaats. Slechts drie autootjes, onze voertuigen, staan ver uit elkaar op de parkeerplaats. Normaal een afstand, die je in vijf seconden aflegt, maar vandaag niet. Er lijkt geen einde aan ons pad te komen. We kijken elkaar aan, en komen alledrie tot dezelfde conclusie: Dit is het territorium van het DegradatieSpook. We voelen het aan alles. Dit is hem. Hier waant hij rond, hier heeft hij vandaag zijn plek gevonden om vervolgens om zich heen te slaan. En, dat weten we nu zeker, hier gaat hij de komende weken niet meer weg.
Vijf jaar Derde Klasse-voetbal met LSVV’70 zitten erop. Alleen een wonder, lees: met zes goals verschil winnen van Haagse Hout komende zaterdag, kan ons nog redden. Maar enig geloof daarin zou zelfoverschatting zijn, en sinds zaterdag weet ik zeker dat het Spook hier ook geen genoegen mee zal nemen. Hij heeft zich gesettled op de Kikkerpolder en net zoals met iedereen, zullen we hem bij deze gastvrij ontvangen. Om vervolgens begin augustus te verzoeken weg te gaan, en nooit, maar dan ook nooit, meer terug te keren!
NB: Deze column is gesponsord door LSVV’70:
Het roer gaat om bij LSVV’70. De club wil komend seizoen meespelen om de titel in de Vierde Klasse en is op zoek naar versterkingen. Zie www.lsvv70.nl voor meer info!
