Zondag 15 april 2012 is een dag die met gouden letters bijgeschreven zal worden in de kronieken van Voorschoten ’97. Het is de dag waarop de zondag 1 geschiedenis schreef. Het elftal van Stefan Luykx presteerde het om, voor het eerst in 123 jaar voetbal in Voorschoten, kampioen te worden van de derde klasse en zo de unieke promotie naar de tweede klasse af te dwingen.
Voor de spelers en begeleiding van het kampioenselftal werd zondag 15 april 2012 een dag om nooit te vergeten. Het was zo’n zeldzame dag waarop alles samen kwam. Een dag waarop er onvermoede krachten loskwamen.
Het is even over twaalven als in de kantine de eerste spelers binnendruppelen. Ze worden meteen aangeschoten door twee niet onappetijtelijke, in maagdelijk wit (met groene accenten, hé, zijn dan niet de kleuren van…?) gestoken promomeisjes, die ze vragen of ze bekend zijn met de Toto. ‘Vul bij Voorschoten-SJZ maar een 1’tje in’, luidt het veelgehoorde gratis advies. Aan één van de bartafels, ter hoogte van de middellijn, wordt verzameld. De sfeer in opvallend ontspannen. ,,Tegen wie spelen we eigenlijk?’’, vraagt er één gekscherend.
Een tafeltje verder bladeren een paar jongens het Hoogvliet-spaaralbum voor de voetbalplaatjesactie door. Uiteraard wordt er hard gelachen om de foto’s, die in watermerk zichtbaar zijn. Dat er relaxed naar de wedstrijd van het jaar – voor veel spelers misschien wel de wedstrijd van hun leven – wordt toegeleefd, bewijst Eelke van Dijken wel. Waar de verzameltijd voor vandaag kwart over twaalf is, komt de middenvelder op z’n dooie akkertje om 12.18 uur binnen gewandeld. ,,Hè? Normaal, verzamelen we altijd om half één voor thuiswedstrijden’’, reageert de routinier stoïcijns.
Van Dijken mag zich in de handjes knijpen dat Luykx geen trainer van de klok is. Dat wil zeggen: te laat is te laat, maar de Leidenaar is niet het type dat met zijn horloge bij de deur staat. Gelukkig maar, want zijn oud-teamgenoot (Stefan en Eelke speelden samen in de zaterdag 1) zou zijn waarde later die middag meer dan bewijzen.
Om klokslag half één het bekende sein: naar boven voor de wedstrijdbespreking. Als iedereen zijn vertrouwde plekje – voetballers en bijgeloof – heeft ingenomen, is er voor het eerst iets van spanning voelbaar. Natuurlijk, terwijl de ‘koffiedames’ van de selectie hun ding doen, wordt er als altijd lekker lacherig gedaan. De stiltes die tussendoor vallen, zijn echter net iets langer dan normaal. Als de bakkies zijn ingeschonken, vangt Stefan zijn praatje aan. Als SJZ onverwacht met twee spitsen speelt, doen we het sus. Zetten ze ons meteen vast, dan doen we het zo. Vanzelfsprekend luistert iedereen aandachtig, al zijn de automatismen er na twee seizoen samenwerking dusdanig ingebakken dat eigenlijk iedereen wel weet wat er in welke situatie van hem verwacht wordt.
De aandacht gaat echter vooral uit naar de laptop en de beamer op tafel en het projectiescherm dat pal naast het whiteboard met de elf rode en elf blauwe magneetrondjes staat opgesteld. Wat heeft dat te betekenen? Krijgen we, net als de Ajacieden voorafgaand aan de topper tegen PSV, een motivatiefilmpje met beelden van Michael Jordan, Lance Armstrong, de eerste stapjes van een peuter en wilde dieren in de natuur te zien? Dat niet, maar inspireren doet de indrukwekkende speech van Al Pacino uit Any Given Sunday zonder meer:
https://www.youtube.com/watch?v=WO4tIrjBDkk
I don’t know what to say really.
Three minutes to the biggest battle of our professional lives all comes down to today.
Either we heal as a team or we are going to crumble.
Inch by inch play by play till we’re finished.
We are in hell right now gentlemen, believe me.
And we can stay here and get the shit kicked out of us or we can fight our way back into the light.
We can climb out of hell.
One inch, at a time.
Now I can’t do it for you.
I’m too old.
I look around and I see these young faces and I think…
I mean, I made every wrong choice a middle age man could make.
I uh…. I pissed away all my money, believe it or not.
I chased off anyone who has ever loved me.
And lately, I can’t even stand the face I see in the mirror.
You know when you get old in life things get taken from you.
That’s, that’s part of life.
But, you only learn that when you start losing stuff.
You find out that life is just a game of inches.
So is football.
Because in either game, life or football, the margin for error is so small.
I mean: one half step too late or to early you don’t quite make it.
One half second too slow or too fast and you don’t quite catch it.
The inches we need are everywhere around us.
They are in ever break of the game every minute, every second.
On this team, we fight for that inch.
On this team, we tear ourselves, and everyone around us to pieces for that inch.
We claw with our finger nails for that inch.
Cause we know, when we add up all those inches.
That’s going to make the fucking difference between WINNING and LOSING.
Between LIVING and DYING.
I’ll tell you this.
In any fight it is the guy who is willing to die who is going to win that inch.
And I know if I am going to have any life anymore.
It is because, I am still willing to fight, and die for that inch.
Because that is what LIVING is.
The six inches in front of your face.
Now I can’t make you do it.
You gotta look at the guy next to you.
Look into his eyes.
Now I think you are going to see a guy who will go that inch with you.
You are going to see a guy who will sacrifice himself for this team.
Because he knows when it comes down to it, you are gonna do the same thing for him.
That’s a team, gentlemen.
And either we heal now, as a team, or we will die as individuals.
That’s football guys.
That’s all it is.
Now, whattaya gonna do?
Met een gevoel van onverzettelijkheid, een ongekende teamspirit en een over-mijn-lijk-mentaliteit van jewelste stappen we even later het veld op. Waar de spelers van SJZ verlamt lijken door de ambiance, weten wij de spanning om te zetten in positieve energie, een enorme adrenalinekick die zorgt voor een gevoel van onoverwinnelijkheid. We vreten ze op!
De rest is bekend. Is inmiddels geschiedenis.
Namens de hele zondagselectie bedanken wij iedereen voor de enorme steun die wij het hele seizoen – en afgelopen zondag in het bijzonder – hebben ervaren. Een topjaar, uitmondend in een prachtige climax. Op zo’n overtuigende manier op eigen veld kampioen worden tegen de ploeg die zich het hele seizoen opwierp als de grote uitdager was een scenario waar wij al maanden van droomden. Zeven wedstrijden op rij werden er gewonnen, maar van harte ging die indrukwekkende serie zeker niet. Het zorgde toch wel voor enige onzekerheid. Kunnen we het wel? Bezwijken we niet onder de druk?
Juist op het moment dat de twijfel toe slaat, staat een (h)echt team echter op! Either we heal now, as a team, or we will die as individuals.
Zondag 15 april 2012. Voor vele miljarden mensen zomaar een willekeurige dag uit hun leven. Voor ons een dag om nooit te vergeten! (RT).
