Voorschoten’97 was de eerste club die kopje onder ging na een ontmoeting met de kakelverse fusieclub FC Boshuizen. We spreken over oktober 2003, drie maanden na het samensmelten van LFC, UDWS en VNA. Wanneer de huidige ploeg van Mario Koswal zondag wint van Quick schrijft de club aan de Kade andermaal geschiedenis.
Destijds waren Onno Borst en Svently Tokaay verantwoordelijk voor de eerste overwinning onder de nieuwe naam. Per Chrispijn was destijds de man op de bank en hij mocht die middag de felicitaties in ontvangst nemen van collega Hein van Heek. De huidige oefenmeester van de zaterdagtak van V’97 en de nieuwe trainer van FC Rijnvogels kon op dat moment wel leven met de nederlaag. ,,Misschien had ik met mijn praatje voor de wedstrijd wat te veel ontzag gekweekt voor FC Boshuizen. Maar ja, ze hebben daar dan ook wel een paar fantastische voetballers rondlopen.”
De jaren daarop werden woorden van die strekking ook regelmatig aangehaald door andere trainers. Belangstellenden, de schrijvende pers en ook de trainers op de bank konden door de jaren heen ook vaak likkebaarden van het surplus aan techniek van tal van spelers die neerstreken op het oude LFC-terrein. Enkel kwam het nog wel eens voor dat de verdediging van de tegenstander al lang en breed op apengapen lag, maar dat de bal uiteindelijk niet over de doellijn belandde. Gemakzucht, niet te drang om te scoren en liever de tegenstander het bos insturen. Dat laatste was soms nog belangrijker dan een wedstrijd winnen.
Het is dan ook niet toevallig dat FC Boshuizen ups en downs kende in de resultaten. In het seizoen 2003-2004 eindigde de ploeg onder Chrispijn als zesde, overigens net boven Voorschoten’97. Een jaar later speelde de ploeg in 2C en werd daar roemloos laatste. Op vreemde bodem werd slechts een punt binnengeloodst, terwijl thuis ook maar acht punten aan de Kade bleven. Alphense Boys en VELO werden geklopt. Voor het Leidse voetbal was het een jaar in mineur. UVS degradeerde uit de hoofdklasse en kwam daar tot op de dag van vandaag niet meer in terug. De Bollenstreek kende successen, maar het voetbal in Leiden deed er steeds minder toe.
Een seizoen later beleefde FC Boshuizen een jaar als grijze muis in 3A. De achtste plaats bleek het maximaal haalbare. Vanaf het seizoen 2006-2007 kwam er een kentering. Dennis Olman kreeg de wind eronder en enkel HVV kon de Leidse ploeg bijhouden in de competitie. Met een punt voorsprong werd de titel naar Leiden gehaald en weer was de geelblauwe equipe terug in de tweede klasse. Wederom duurde dat maar 1 jaar. Dit keer demarreerde de ploeg evenwel direct door naar de eerste klasse. Na een spannende ontknoping beten met name SJC, GDA en Wilhelmus in het stof. De Boshuizerkade stond op zijn kop.
Nog steeds onder de bezielende leiding van Olman kreeg FC Boshuizen daarna een tik op de neus in de eerste klasse. De ploeg was te weinig effectief en kon het te vaak niet aansloffen. Clubs als Feyenoord AV, Neptunus, DHC en Tonegido waren simpelweg verder, niet in de laatste plaats omdat er daar nu eenmaal meer financiële draagkracht voor handen was.
Drie seizoenen terug was de club van legende Flip Massaar dus weer terug in de tweede klasse, maar nu lieten de Leidenaren de tegenstanders weer de hielen zien. Saai was het dus nooit daar tussen de Churchillaan en de Boshuizerkade. Dit keer moesten clubs als GDA, Wilhelmus, VELO en ADO hun meerdere erkennen.
Olman vond het welletjes en de club koos voor Mario Koswal. Ook deze flamboyante trainer had zo zijn ideeën en hij maakte al snel duidelijk niet te willen figureren met zijn manschappen. Met de uiteindelijke achtste plaats was Koswal niet geheel tevreden, maar in elk geval was het eersteklasserschap behouden gebleven.
Spelers als Appie Ahannach en Hakim Chatouani stopten, de gebroeders Amarzagouio vlogen ook uit, terwijl Marvin Sloos zijn heil zocht bij GHC. Chaban M’Faume, veelscorend, vertrok eveneens, maar een heus peloton aan spelers maakte juist de gang richting de Boshuizerkade. Zo kwamen onder meer Bart-Jan Neuetboom van UVS, Arash Mousavi van Lugdunum, Nelson Monteiro van RBC, Ovi Maksimovas van VCS en last but not least Garry Mendes Rodrigues. De ex-speler van Xerxes maakte al snel duidelijk dat mede door zijn inbreng er kansen lagen op een hoge klassering.
Na 22 duels zijn de cijfers indrukwekkend. Winnaar van de eerste en tweede periode (die prijs moest enkel worden weggegeven) en op eigen veld werden tien van de elf duels in winst omgezet. Op verplaatsing ging het ook al niet echt verkeerd, met bijna twee punten als gemiddelde per wedstrijd. De mannen van Koswal maakten de meeste doelpunten en al weken twijfelde niemand meer over de titelkansen. Het paasweekeinde werd op uitstekende wijze tot een goed einde gebracht met zeges op Papendrecht en VUC, hoewel het voetballend gezien wel wat moeizamer gaat. Maar wie ligt daar wakker van in deze fase? Boshuizen staat op het punt om de hoofdklasse binnen te wandelen en daar kan geen enkele andere club in de klasse iets op aanmerken.
UVS eindigde in het seizoen 2004-2005 als laatste na decennia lang hoofdzakelijk gespeeld te hebben in de toen nog hoogste amateurklasse. Er waren wel enkele uitstapjes naar de eerste klasse, maar UVS was in die tijd onaantastbaar in het Leidse voetbalgebeuren. De blauwwitten speelden in het laatste seizoen overigens tegen clubs als Argon, Türkiyemspor, Elinkwijk, AFC, Almere City FC, ADO’20, DWV, Westlandia, Kranenburg, Tonegido, Blauw Wit Amsterdam, AFC’34 en SVV.
Bijna is het nu de beurt aan FC Boshuizen om een volgende stap in het bestaan te maken en daarmee heeft de stad Leiden dan eindelijk weer een hoofdklasser. De champagne staat koud, de bloemen zijn besteld en de opluchting is bijna daar. Clubicoon Flip, in november 2011 overleden, had de mijlpaal ongetwijfeld nog graag meegemaakt.
