Vorig seizoen ging Roodenburg er nog met 5-1 af bij Oegstgeest. Een moeilijk te verkroppen nederlaag, maar onder aan de streep kwam het destijds nog allemaal goed voor de Leidenaren. De nederlaag bij DUNO nu was nog groter (6-0) en de kans wordt per week kleiner dat Roodenburg nu ook nog een inhaalrace start met lijfsbehoud als resultaat.
Roodenburg lijkt af te stevenen op rechtstreekse degradatie. Bij DUNO kon de ploeg van Patrick Kamperveen de thuisploeg nog aardig bijbenen en zelf tot kansen komen, maar in de tweede helft wierp de ploeg uit Leiden-Noord de handdoek. Na de twee goals uit de eerste helft kwamen er nog vier bij na de pauze (6-0). ,, In de tweede helft heb ik voor het eerst totale opgave gezien en dan houdt alles op. In de rust had ik er nog geloof in, want wij hadden ook kansen gekregen. Op deze manier gaan we het zeker niet redden. Ik vond het heerlijk om later even met mijn zoontje te voetballen, daar heb ik meer plezier aan beleefd.”
Kamperveen was ook niet te benijden. Verliezen is een ding, maar op deze wijze is het voor elke trainer een hele lange zit. Roodenburg is nog niet overleden, maar de patiënt ligt inmiddels wel onafgebroken aan de monitor.
Patrick Heijmans, nu nog speler en volgend seizoen voor de groep, had enige tijd geleden, onder de voorwaarde dat iedereen zich 100% zou geven en dan ook iedereen, nog wel hoop , maar ook de routinier geeft zijn ploeg weinig kansen meer om te overleven.
,,Ook nu was het weer een wedstrijd die net zo goed anders had kunnen uitrollen. Bij 0-0 krijgen we drie opgelegde kansen. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit niet telt, maar we hebben dit scenario al zo vaak beleefd. Vervolgens krijgen zij wat corners en prompt staan we weer achter. Bij de tweede kon ik nog redding brengen op de doellijn, maar in de rebound vloog die bal er toch nog in. Dan sta je met 2-0 achter, terwijl je eigenlijk niet minder bent. In de rust hebben we tegen elkaar gezegd dat er nog steeds wat in zou zitten, maar na de 3-0 was het over en uit. Ja, ook bij mij was er sprake van overgave. De moed was volledig in mijn schoenen weggezakt.”
Een momentopname die overgave of speelt Roodenburg het uit om op zeker deel te nemen aan de derde klasse volgend jaar?
,,Dit heb ik zelf ook nog nooit meegemaakt. We verloren er tien op rij en dan weet je dat je vrijwel gezien bent. Ik wil me niet neerleggen bij degradatie, maar als het moet dan moet het. Ik schat in dat we nu nog tien procent kans hebben. Het is niet zo dat de achterstand op de nummers 11 en 12 onoverbrugbaar is, maar op het moment zie ik het somber in. Op de wijze waarop we tegen DUNO hebben gespeeld in de tweede helft, verdienen we het ook niet om in deze klasse te blijven.”
Hoe lastig is het om te spelen onder een trainer waarvan je weet dat hij weggaat, terwijl je zelf op zijn plek komt te zitten?
,,Patrick en ik hebben een prima band, dus ik maak me daar geen zorgen over. Ik vind dat de trainer veel negatiefs over zich heen heeft gekregen en dat is niet terecht. Ja, we staan onderaan en een trainer wordt daar vaak op afgerekend. We zijn er echter allemaal verantwoordelijk voor. De trainer heeft echter ook gezorgd dat Roodenburg weer eens een grote selectie heeft met een tweede elftal. Daar mag ik op voortborduren en daar ben ik hem dankbaar voor en dat moet de club ook zijn. Ik begrijp zijn moedeloosheid. Hij heeft er al die tijd snoeihard voor gewerkt.”
Los daarvan krijgt jouw voetballeven dus een ommezwaai.
,,Voorheen ben ik assistent-trainer geweest van Steef Roodakkers. Dat vond ik geweldig om te doen. Enkel kon ik het voetballen zelf niet missen, waardoor ik weer speler ben geworden. Ik denk dat het nu goed is om er een punt achter te zetten, hoewel dat nog steeds met pijn in mijn hart zal zijn. Roodenburg had mij al eerder benaderd, maar na de gebeurtenissen met Patrick werd het menens. Spelers zien het ook wel zitten voor zover nu bekend en ik verheug me op de samenwerking met Henk (Buyn, red) en Nourdin (Essaoui, red.). Het is een hechte, maar ook moeilijke groep. Daar ligt de uitdaging. Wel is het zo dat we niet kunnen gaan wachten tot mei of juni om te gaan kijken naar de spelersgroep voor volgend seizoen. We zullen vooruit moeten kijken. Dat is misschien niet ideaal, maar ik ben er van overtuigd dat we er wel uitkomen.”
Roodenburg heeft de laatste jaren grote stappen gemaakt. Wellicht is het toch iets te snel gegaan?
,,Dat denk ik wel. Is ook geen schande, wel jammer. Ik weet zeker dat dit een prima selectie is, waar nog steeds perspectief in zit. Ook al is dit voor iedereen een dramatisch seizoen. Maar zoals ik al zei, 10% procent kans is in elk geval nog iets. Hopelijk kunnen we het opbrengen om met een positief gevoel af te sluiten. En het belangrijkste is dat elke speler het nog steeds leuk vindt om te voetballen. Het komt bij mij nu wel eens over dat het lijkt alsof spelers gedwongen worden om te ballen en dat is kwalijk.”
