In een ‘Boer zoekt vrouw’ achtige omgeving werkt Katwijker Arie van Duijn aan een doorstart van zijn trainerscarrière. Afgelopen zomer landde hij op een bestemming waar de atlas voor moest worden geraadpleegd: Woubrugge. Van Duijn was er zelden in zijn leven geweest. De Katwijker probeert het bijna vergeten voetbaldorp weer op de kaart te zetten. Een proces van vallen en opstaan. ,,In de vierde klasse gaat het in de eerste plaats om hard werken, in de tweede plaats pas om het voetballen. Daar moest ik best aan wennen”.
Een nuchtere Katwijkse rechtspoot, verdwaald in de polder. Het zou de titel kunnen zijn van een spannende biografie van een vergeten voetballer. Dat is hij -Arie van Duijn- zeker niet. Of hij de geschiedenisboeken ingaat als een vergeten trainer, zal de toekomst moeten uitwijzen. Vooralsnog kent ‘zijn’ Woubrugge een wisselvallig seizoen. Met een vierde plaats is er weliswaar alles behalve reden tot paniek, maar het kan èn moet beter. ,,Ik heb pas relatief laat bij Woubrugge getekend waardoor het lastig was nog veel te veranderen. Qua niveau wat ik gewend was, is het een stapje terug. Je werkt nu met kwalitatief mindere voetballers. Aan de andere kant zit hier ook wel weer de uitdaging in. Er zit zeker nog voldoende rek in de spelersgroep. Nu we elkaar beter leren kennen, kunnen we nog groeien. Mijn missie is duidelijk: we moeten met z’n allen keihard werken om naar de derde klasse te promoveren”, stelt van Duijn.
Werken in de kelder van het amateurvoetbal zette de voormalig speler van Quick Boys aan het denken. Na mooie jaren als trainer bij FC Rijnvogels en avontuurtjes bij Voorschoten ’97 (za.) en Oegstgeest zetten hij enkele maanden geleden voet aan de grond in Woubrugge. Dit nieuwsbericht deed bij menig voetballiefhebber de wenkbrauwen fronsen. Welk geluk hoopt de ambitieuze van Duijn te vinden in een gemeente die je, als het gaspedaal flink wordt ingedrukt, nietsvermoedend voorbij rijdt? Voetbalgeluk is moeilijk te definiëren. Daarbij geldt dat de trainersmarkt redelijk verzadigd is waardoor veel oefenmeesters niet lang twijfelen als ze gebeld worden. Liever in beeld blijven op een lager niveau dan definitief uit beeld geraken. Ook al moet je als trainer wel eens tot tien tellen. ,,De thuisnederlaag tegen Football Factory (3-4), afgelopen weekend, was een blamage. Er moeten niet veel meer van dit soort wedstrijden volgen, want dan ben je meteen een paar jaar ouder. In de nabespreking heb ik de spelers gezegd dat ze zich diep moeten schamen. Het is een streep door de rekening van onze ambities. We hadden richting de derde plaats kunnen klimmen”, aldus een felle Van Duijn.
Komend weekend wacht de confrontatie met de light-variant van Football Factory, LSVV’70. Beide teams bestaan uit een tutti frutti van spelers, uit alle windstreken van onze aarde. Een hoofdpijnklus voor trainers omdat je nooit precies weet wie zich op zaterdagmiddag bij de wedstrijdbespreking melden. Toch probeert ook Van Duijn zijn huiswerk zo goed mogelijk voor te bereiden. ,,Volgens mij zijn er tentamenweken op de Universiteit dus het is afwachten wie er gaan spelen. Misschien nog wel belangrijker is dat we als Woubrugge iets moeten rechtzetten. Die zeperd tegen Football Factory moeten we zo snel mogelijk wegpoetsen”.
Als het aan Van Duijn ligt, gaan hij en de selectie de komende maanden stappen maken. Het elftal is nog relatief jong, aangevuld met enkele ervaren krachten. Richting de winterstop mikt de trainer zeker op een plek bij de eerste vier op de ranglijst. ,,We hadden vier punten meer moeten hebben. We kunnen echt wel voetballen, dat hebben we onlangs nog bewezen door te winnen van derdeklasser Koudekerk. We trainen hard om over de grond te spelen in plaats van telkens door de lucht. Geduld hebben is een belangrijke factor in dit verhaal. Na twee maanden arbeid kun je nog geen wonderen verwachten. Je kunt toch ook niet van Johan Cruijff vragen of hij FC Dordrecht even naar de eredivisie brengt?”, besluit van Duijn.
