De Kerst komt er weer aan. Dat staat in de voetbalwereld gelijk met de periode dat er in het trainerswereldje weer veel staat te veranderen. Overigens niet alleen in de trainerswereld.Ook op spelersgebied zijn achter de schermen al weer heel wat gesprekken gevoerd.
Ikzelf ga voor volgend seizoen ook op zoek naar een nieuwe club. Momenteel zit ik nog bij UVS, een mooie club met veel traditie en historie. Als hobby heb ik veel interesse in geschiedenis, ben geabonneerd op diverse historische tijdschriften en regelmatig kijker van geschiedenis programma’s op TV. Alle voorwaarden om op mijn plaats te zijn bij UVS. En toch is dat niet het geval.
Vooropgesteld, UVS is een fantastische club met inderdaad een rijke geschiedenis. Echter uit de, traditioneel rond de kerst gehouden, gesprekken bleek meer en meer dat ,waar ik al een vermoeden van had, mijn manier van kijken naar en werken aan prestatievoetbal steeds verder weg kwam te liggen van het nieuw gekozen beleid dat de club wil gaan uitvoeren. De club heeft in mijn ogen legitieme redenen aangevoerd wat de achterliggende gedachte is en daar heb ik ook respect voor. Alleen ik zou mezelf niet meer kunnen zijn in werkwijze en handelen. Ik zou mezelf in de weg gaan zitten. Dit heeft niets te maken met alleen gebrek aan financiële middelen en het inpassen van veel jeugd. Bij al mijn clubs in het verleden heb ik aangetoond juist veel jeugdspelers kansen te geven zich te ontplooien. En ook bij UVS is dat verleden jaar met Maikey Parami en Sven Verlaan, die eerder uit de A-jeugd overkwamen, gebeurd.
Nee, het heeft meer met mijn gevoel te maken. Het gevoel dat ik zo mooi vind aan prestatievoetbal, zelf alles opzij zetten om dat ene doel te bereiken, het gevoel dat een club optimale voorwaarden creëert om dat doel te bereiken en het gevoel dat spelers bereid zijn zichzelf weg te cijferen om dat doel te bereiken. Een combinatie van drie factoren die maar weinig voorkomt, kortom het ideale prestatieklimaat. En dat hoeft nog niet eens altijd het hoogste niveau te zijn. Ik heb dit optimale klimaat gevonden bij VVSB toen het nog derde klasse speelde. Club, spelers en trainer hebben daar fantastische stappen voorwaarts gezet in hun en elkaars ontwikkeling. Heerlijk gevoel gaf dat!
Ik realiseer me terdege dat UVS wel zou willen maar momenteel niet kan. En nogmaals, daar heb ik alle respect voor en ik wens de club en het bestuur veel succes in het doorontwikkelen van de club volgens hun nieuwe visie.
Terug naar het begin, als docent van de trainersopleiding van de KNVB hebben we het met de cursisten vaak over de overwegingen die je maakt bij de keuze naar een club. Theoretisch mooie verhalen maar zoals zo vaak is de praktijk ook hier weer iets weerbarstiger. De balans tussen beschikbare trainers en clubs is danig verstoord. Steeds meer trainers voor steeds minder clubs. Waardoor het voor trainers lastiger wordt de keus te maken op basis van eigen argumenten en overwegingen. Iedereen is blij als hij onder de pannen is. Dit is een niet te voorkomen maar slechte tendens in het voetbal, waardoor het regelmatig voorkomt dat trainers op een plaats terechtkomen die niet echt bij ze past. Uiteindelijk resulteert dit vaak in geen fijn gevoel en in de ergste gevallen tot conflicten. In mijn geval is het echter anders verlopen, in beginsel kwam de visie en ambitie prima overeen echter door veranderde omstandigheden en onvoorziene veranderingen is de club gekomen tot een andere toekomstvisie. Dit is gecommuniceerd met als resultaat dat het een ieder verstandiger leek het dienstverband niet voort te zetten naar de toekomst. Geen problemen en de wegen scheiden met wederzijds begrip voor elkaars standpunten en in goede harmonie.
Helaas komt het mijns inziens te vaak voor dat wegen scheiden in mindere harmonie hetgeen voor een gedeelte voorkomen zou kunnen worden als trainers zorgvuldiger zijn bij het beslissen naar welke club ze willen gaan. Mijn advies; zoek een club die bij je past zowel qua structuur, cultuur, ambitie als prestatieniveau. Of op z’n geiten wollen sokken gezegd laat je gevoel spreken. Voetbaltrainer zijn is een passie geen baan !!
Dit schrijvende realiseer ik me dat deze column wel in schil contrast staat met de vorige column van Freek Jansen over Wim Mugge. Of juist niet, heeft Wim precies dat gedaan in zijn carrière wat ik hierboven bedoel.
Paul van der Zwaan
