Mijn hemel, wat maken we er een puinbak van, wat een reclame voor het Nederlandse voetbal, wat een voorbeeld voor de jeugdige spelertjes die hun idolen aanbidden voor de buis.
Denk je met Nigel de Jong tijdens een groot toernooi alles te hebben gehad aan wereldpubliciteit als klein kikkerlandje, maar nee, sterker nog in december j.l. halen we wederom de wereldpers doordat een vlaggende vader het leven laat tijdens zijn vrijwillige taak als grensrechter.
Natuurlijk hebben we er dan nog niets van geleerd, heren trainers schofferen arbiters tijdens televisie interviews, spelers hebben hun agressie niet in de hand en zetten zichzelf door het eigenhandig oplopen van een slagaderlijke bloeding maandenlang buitenspel.
Heel Nederland is in rep en roer, er moet een signaal worden afgegeven, de KNVB heeft het er maar druk mee, clubs werpen zich op tegen zinloos geweld op de velden en we denken met z’n allen gekker kan het toch niet worden.
Ik keek de eerste beelden, op Twitter, na de behaalde winst op Oliveo zondagmiddag, zonder geluid en dacht: vanwaar al dat gedoe, kan gebeuren. Ik ben enigszins beroepsgedeformeerd en ga soms 6x per week dood, dus een beetje geduw en getrek kan toch geen kwaad. Voetbal is nou eenmaal emotie.
Totdat ik thuisgekomen het journaal op mijn niet eens zo grote full HD Samsung zat te kijken, nog bijkomende van de ijselijke kou in de eeuwige wind die er bij Meerburg waait. Deze keer met geluid dus.
Het deed me denken aan een confrontatie, jaren geleden bij een van de clubs waar ik jeugdopleiding gaf. Tijdens een training van de F-selectie spoog een jongeling zijn tegenstander tijdens het partijtje midden in zijn gezicht. Ik riep hem naar de kant en zei: ‘ga jij hier maar even staan totdat IK weer rustig ben’. Na 5 minuten klonk er schuchter uit zijn keeltje: ‘trainer Sandra ben je alweer rustig?’.
Ik keek het schattige gezichtje aan, de tranen stonden in zijn ogen en ik zei: ‘jij gaat sorry zeggen en daarna douchen’. Na het opruimen van de pylonen, petjes, hesjes en ballen liep ik naar het ballenhok waar een briesende moeder, met een decolleté waarvan ik met de helft al dolgelukkig zou zijn, op mij afstormde. Waar ik de gore moed vandaan haalde, ze betaalde contributie en keek ik soms nooit naar Studio Sport? Ik antwoordde enigszins overrompeld: ‘Euh ja, ik kijk altijd en sterker nog ik neem de telefoon niet eens op tijdens Studio Sport, hoezo?’. Nou dan weet je toch dat zijn grootste idool het ook doet, als jij naar tv kijkt moet je dat hebben gezien, ze spugen allemaal, ‘het’ hoort gewoon bij voetbal.
Nou zijn er meer gekke gewoonten in de voetballerij, ik weet niet of je al eens kritisch hebt gekeken naar een herenelftal wat de groene mat betreedt? Ik wel en ooit sprak ik met mijn medespeelsters af hetzelfde te doen als al die mannen.
Ik garandeer jullie, het werd ons niet in dank afgenomen en hoewel al onze mannelijke idolen het ALTIJD doen, was het een genante vertoning om het hele dameselftal al schurkend met hun hand in de voetbalbroek het veld op te zien komen. Hoewel ‘het’ bij voetbal schijnt te horen kregen wij het direct aan de stok met Jan en Alleman die ook maar iets met ons team te maken had. We hoefden nog net niet bij de normen en waarden commissie te verschijnen zeg. Ik hoop dat we het er met z’n allen over eens kunnen zijn dat ‘het’ niet bij voetbal hoort en met ‘het’ bedoel ik dan de eveneens genante vertoning van afgelopen zondag in de Kuip.
Wat een mooie aanhef in het Leidsch Dagblad als kop boven het wedstrijdverslag van Stompwijk-UDO : ‘Kleedkamerindicent’. Voetbal mag emotie zijn maar nog heerlijker is het als voetbal humor is.
Ik heb vandaag alleen maar moeten denken aan Joris Mathijsen die zich meldt in de lounge van Huis ter Duin, waar hij de bondscoach direct opzoekt en hardop zegt: Ik ga niet op de kamer bij Lens….eerste gezegd!’.
