,,Papier hier”. Om de haverklap sprak hij zijn publiek aan op De Efteling. Zo zijn er ook apparaten waar je een euro ingooit en dan komt er geluid uit of dan worden er bewegingen gemaakt. Het klinkt oneerbiedig, maar Henk Buyn heeft wel wat overeenkomsten met Holle Bolle Gijs of een niet nader te benoemen apparaat. Enkel, het is meer dan vermakelijk om naar te luisteren. Zijn passie is voetbal in de breedste zin van het woord en hij spreekt er het liefst dag en nacht over.
Zo ook vorige week. Op een druilerige avond is café Barrera plaats van handeling en komt er heel veel over tafel. Een samenvatting van een gesprek met een bevlogen en waarschijnlijk tot aan zijn sterfdag aan voetbal verslingerde voetbalgek.
Het begon allemaal bij het toenmalige LFC, waar hij de eerste kneepjes leerde. Daarna verkaste hij naar Roodenburg, uiteindelijk toch wel zijn jeugdliefde. Hij woonde op dat moment al in de Kooi en in zijn beleving voetbalden al zijn leeftijdsgenootjes ook die uit Leiden-Noord en later de Merenwijk kwamen. Het was in een tijd dat de roemruchte Leidse clubs nog heel veel jeugdelftallen had, zoals een E10 en een F9. Zijn talent kwam al snel aan de oppervlakte en hij belandde in een gouden lichting met jongens als Jeffrey van As, Ron de Bruin en Frans van de Wetering. De knaapjes groeiden met elkaar op en een groot deel kwam later uit voor het eerste elftal, zo ook Buyn. Van As was in de A-jeugd al weg gelokt door Ajax. In die tijd kwam Patrick Heijmans zich ook al aan het venster melden, hoewel hij net even jonger was. Al die tijd groeide het duo op, werden het maatjes en sinds dit seizoen zitten zij gebroederlijk naast elkaar op de bank bij Roodenburg 1. ,,Dat het uiteindelijk zo zou lopen, vind ik echt geweldig. We vullen elkaar aan en passen goed bij elkaar. Ontzettend leuk dat het cirkeltje rond is gekomen.”
Als speler debuteerde hij in het eerste elftal onder Jan Reurings. Eelco Fielemon nam het daarna van hem over. ,,Ik was een jaar of 17 á 18 en met Roodenburg zouden we eindelijk uit gaan komen tegen UVS en daar werd al jaren naar uitgekeken. Maar bij de competitie indeling werden wij weggezet naar de regio Noord-Holland en kwam de Leidse strijd er nog niet van.”
Buyn (op foto naast zijn maatje Patrick Heijmans, tweede van links) wordt door anderen betiteld als een technische speler, die enkel zijn lengte niet mee had. ,,Balvaardig was ik wel, ja. Maar ik moest er altijd voor knokken, want er stond een kwalitatief team en dus moest je strijd leveren voor je stekkie. Knokken zat wel in me, maar dat moest dus ook. Als ik geen volle bak gaf, kon ik het schudden.”
Na een jaar of vijf in het eerste gespeeld te hebben, kwam De Sleutels op zijn pad. Roodenburg kampte met een leegloop in die jaren. Marcel van den Burg ging ook mee naar de Vliet, net als Klaas Dekker. Sleutels speelde derde klasse en miste een keer de titel, omdat Voorschoten net even beter was.
Buyn had het al vroeg in zich om de jeugd te begeleiden. Ergens tussen zijn A-jeugd en het eerste trainde hij de allerkleinsten en in die tijd haalde hij zijn TC3 in Rotterdam. Begeleiders waren Berry Jansen en Wim van Til, laatstgenoemde schopte het tot de hoofdmacht van Feyenoord. Ook bij De Sleutels ging hij aan de slag als trainer, niet in de laatste plaats omdat hij zelf als speler meer en meer belet werd door aanhoudende knieklachten. Een kwetsuur die hij al opliep in de B-jeugd, maar waar niet echt acht op werd geslagen. Na De Sleutels wilde hij evenwel nog eenmaal hogerop en zo streek hij neer bij VV Leiden, dat in de tweede klasse speelde onder Fred Filippo. Medespelers waren onder meer Alex Leeflang, Maurice van Berkel en Marco de la Rie. Naast speler werd hij ook weer trainer, dit keer van de D1. Even later nam hij ook de D1 over van Stefan Luykx en weer verderop in de tijd kreeg hij in de winterstop, zijn eigen loopbaan zat er inmiddels op vanwege slijtage aan zijn knie, het verzoek om het eerste elftal onder zijn hoede te nemen. Frank van der Krogt was net de wacht aangezegd. Buyn aarzelde, maar nam de stap voorwaarts. Hij moest zijn ploeg behouden voor de klasse en dat lukte hem ook. Schakelen was het wel, want hij moest eigenlijk zijn maatjes waar hij mee speelde de les lezen. De acceptatie was er echter wel, want Buyn (toen nog geen 30) had ondertussen al erg veel voetbal know-how opgedaan. In dat eerste speelden o.a. Marcel van Leeuwen en Raymond Klinkenberg.
Na Leiden was er net buiten de stad een uitstapje naar RCL. Daar kwam hij door toedoen van Bert de Jong, bekend scout van FC Twente. Buyn nam de werkzaamheden over van Hans Tisseur en kreeg de verantwoordelijkheid over de C1 dat uitkwam in de hoofdklasse en naaste belager werd van Alphense Boys, dat in die tijd ook al beschikte over geweldige jeugdelftallen. Het was een team met spelers die nu bij het eerste spelen. Tim van Luxemburg, Frank Hillebrandt, Renaldo Nagtegeller, Mitchel Janssen, Leroy van Westrienen en ook Bob de Jong, zoon van de al genoemde Bert. Buyn was voorvechter van aanvallend voetbal. Hij speelde 1 op 1 met zijn teams. Hij smulde van wat hij zag en bewaart nog steeds heerlijke herinneringen aan bijvoorbeeld het Nike-toernooi en oefenwedstrijden tegen Ajax. Toch was het verblijf op de Bloemerd van korte duur. ,,Na een jaar was het klaar. Al met al miste ik de echte voetbalsfeer en die heb ik nu eenmaal nodig als ik bij een club alles uit de kast haal.”
Alvorens Buyn al voor RCL had gekozen, had GHC al interesse getoond. De samenwerking kwam alsnog tot stand. Onder Hoofd Jeugd Coördinator Eelco Fielemon ging Buyn aan de slag met de B1. Bij GHC was de weg omhoog al ingezet en ook bij deze club kwamen weer zat talenten onder zijn aandacht. Zijn zoontje Vin was inmiddels 1 jaar en 2,5 jaar later hobbelde hij al mee met de mini F’jes. Vanzelfsprekend deed zijn pa dat jeugdteam er ook maar even bij en al die tijd bleven de Buyntjes samen.
Weer wat verder ontwikkeld kreeg hij de kans om Hoofd Jeugdcoördinator te worden bij Oegstgeest. In het eerste jaar was er weinig kader en hij moest hij zich noodgedwongen bezig houden met randzaken en niet zo zeer met het voetbal op technische gebied. Laurens Mouter zwaaide overigens de scepter bij het eerste. Na een moeizaam eerste jaar genoot Buyn meer en meer van zijn werk op De Voscuyl. ,,VVO is een club van nog echte clubmensen. Ik heb daar zoveel plezier aan beleefd. Nu heb ik nog steeds veel contact met mensen uit die club. Natuurlijk ging niet alles goed, maar ik ben er het type niet naar om lijnen uit te zetten waarbij ik aan het blèren ben dat mensen het niet goed doen. Dat werkt niet. Oegstgeest was als club ook altijd coulant naar mij. Mijn zoontje kwam in de F te spelen bij GHC en daar wilde ik hoe dan ook bij zijn op zaterdagochtend. Als coördinator vind ik wel dat je de hele dag op de club moet zijn, maar ze hadden er geen enkele moeite mee dat ik eerst bij mijn zoon was. De uiteindelijke oplossing was dat ik de bovenbouw ging doen en Marcel Rietbergen (hij zit nu bij Katwijk) pakte de onderbouw. Het was echt ook weer een heerlijke fase.”
GHC volgde weer op Oegstgeest, omdat hij daar de onderbouw kon gaan doen. Ruud de Groot, met wie Buyn ook goed overweg kan, was voor de grote lijnen binnen de jeugd van GHC. ,,Dit jaar train ik ook de F1 nog, maar ik kom nu op een punt waarbij ik mij afvraag of het niet beter is om afstand te nemen als trainer van mijn zoontje.
Al met al beleefde de in de Anne van Saksenstraat geboren Leidenaar hoofdzakelijk prachtige momenten en jaren aan het voetbal. ,,Ik heb veel bewaard van krantenknipsels en duik ook nog wel eens de archieven in. De mooiste fase? Met Roodenburg tegen Ajax ballen met de D1, dat was wat. Ik weet nog goed dat Johan Cruijff langs de kant stond bij De Meer. De B-en A-regionalen tijd bij Roodenburg. Was een hoog niveau. En dan moet ik ook het zaalvoetbal niet vergeten. Heb ik ook fantastisch veel plezier aan beleefd. Maar misschien genoot en geniet ik nog wel het meest als spelers die je traint doorkomen en op stage mochten bij clubs als ADO, Feyenoord en Sparta. Daar heb je dan toch aan mee mogen werken en dat geeft een enorm portie voldoening.”
Buyn heeft er wel moeite mee dat niet alles vanzelf gaat. Als trainer en coördinator heeft hij geleerd om doorlopend afspraken te maken, het vervolg te bewaken en om duidelijkheid te scheppen naar alle betrokkenen. ,,Dat heb ik van jongst af aan in mij en dan verwacht je dat ook van anderen, maar dat werkt niet altijd zo. Bij een club moet je elkaar altijd helpen. Jeugdteams komen wel eens spelers tekort en dan is het nog een hoop geregel om een oplossing te vinden. Vroeger waren er wat dat betreft meer automatismen. Ik ben verder ook een man van discipline. Op tijd komen vind ik bijvoorbeeld van belang. De kleintjes zijn afhankelijk van ouders, maar op latere leeftijd moesten ze niet aankomen met smoezen.Te laat is te laat en dus niet of minder spelen. Wat dat betreft werkt het altijd goed om bij het begin van een seizoen ouders bij elkaar te roepen voor een ouderavond. Dat hoeft echt niet de hele avond te duren, maar dan kan je wel afspraken maken en mensen daar op aanspreken. En dat werkt meteen twee kanten op.”
Buyn is zoals gezegd nog lang niet klaar met de voetballerij. ,,Zeker niet. Ik ben 41 en ik kan niet zonder voetbal. In maart komt onze tweede spruit en dan wordt het plaatje weer wat anders, maar ik wil zeker later nog wat doen op het gebied van scouting. Het geeft mij enorm veel voldoening om talenten te ontdekken.”
Een week na het onderhoudende interview laat Buyn weten dat hij ook volgend seizoen plaats zal nemen op de bank bij het eerste van Roodenburg. Bij GHC zullen de werkzaamheden stoppen. Zijn functie verdwijnt en Buyn en GHC kwamen er niet uit voor wat betreft een toekomstige samenwerking, in welke vorm dan ook. Zal het blijven bij Roodenburg, zijn voetballende zoontje en zijn gezin of duikt zijn naam straks weer op bij een andere club?
