In deze rubriek komen ex-spelers van ADO Den Haag aan het woord, de BVO om de hoek. Dit keer sprak de redactie met Hennie de Romijn. ,,Ik wil zo hoog mogelijk gaan voetballen,pa”, was de toen nog dreumes zijnde Hennie de Romijn vastberaden. Met pa mocht hij mee naar VTL waar hij de mascotte van de club was. Hennie (45) lacht bij het ophalen van deze herinnering uit zijn prille jeugd.
Dat het jonge knaapje ambities koesterde was duidelijk. Hij heeft dan uiteindelijk toch bereikt dat hij dertien jaar lang van 1988 t/m 2001 op Neerlands hoogste niveau acteerde.Zijn jongensdroom was tweeslachtig: of profvoetballer worden of piloot. Het werd tenslotte een vlucht naar het voetbalwalhalla, de eredivisie. Tussentijds ook enkele seizoenen een treetje lager in de eerste divisie. Hij schreef ruim driehonderd wedstrijden op zijn conto.
Hennie begon dus in de jeugd van VTL, de club van Romijn senior. Er schuilde een talent in de linkspoot die – gedreven door ambitie – het al snel hogerop wilde zoeken. De wijze woorden van pa De Romijn in de wind slaand. ,,Je mag het wel proberen maar ik geef je weinig kans”, voorzag de oude heer. Als puber ben je natuurlijk stronteigenwijs en wil je uit je kast halen wat erin zit. En dat bleek een aardige dosis voetbaltalent te zijn. Hennie etaleerde deze in de jeugd van Roodenburg waar de B-junioren regionaal en de A-junioren landelijk opereerden. Toch andere koek dan bij het gemoedelijke VTL. Als bijna vanzelfsprekend klom hij aan boord van het blauw-zwarte vlaggenschip dat veel talenten heeft afgeleverd aan diverse profclubs. Denk aan Wout Holverda, Bert Jansen en natuurlijk Wim Rijsbergen die het Oranjeshirt vele malen over de schouders heeft getrokken. Dit was voor Hennie net een brug te ver want zover kwam het namelijk niet. Dertien jaar lang een gewaarde kracht in de eredivisie mag echter toch een respectabele staat van dienst heten.
Interesse
De Romijn’s talenten werden dus niet onopgemerkt gebleven. Van hogerhand werd er interesse voor de linkspoot getoond. Sparta was de eerste club die zich meldde om de jonge Leidenaar in te lijven. Maar uiteindelijk viel de keuze op Willem II dat ook in de markt was. Bij Willem II begon het grote werk onder de trainers Piet de Visser en Frans(je) Bouwmeester. Het debuut werd echter geen succes want er werd bij RKC Waalwijk met 2-1 verloren. Tegelijkertijd volgde hij ook een opleiding bij het CIOS in Overveen. ,,Het waren tropenjaren”, maar de trein reed en deed de stations Excelsior, NEC, ADO Den Haag, Dordrecht ’90 en vervolgens weer NEC aan. In De Goffert heeft hij bij elkaar vijf jaar gebald. Met jongens als Kees van Wonderen, Chris van der Weerden en Anton Janssen, de huidige trainer van de Nijmegenaren. Maar ook met mannen als Ulrich van Gobbel, Jean Paul van Gastel, Gaston Taument en Cor Lems heeft Hennie in diverse teams zijn grote passie uitgeoefend. Voor Cor Lems heeft hij grote bewondering. ,,Een timide jongen, maar wat hij met een bal kon was geweldig. Alleen liep hij nogal eens tegen een kaart op, dat lag in zijn spel opgesloten”, weet De Romijn uit ervaring. Zijn ervaring met trainers? ,,Jimmy Calderwood, de Schot, was een geweldige vent. Hij had vertrouwen in mij en was een ‘menselijke trainer’. Heel anders dan Johan Neeskens die tactisch weer erg sterk was en je als groep ook beter liet voetballen. Hij stond echter wel verder van de spelers af dan Jimmy.”
Blessures
,,Ik was nogal explosief”. Hiermee bedoelt hij niet te zeggen dat hij een kort lontje had maar dat hij een behoorlijke startsnelheid in de benen had. ,,En daarom liep ik nog wel eens blessures op. Een gescheurde kruisband en een beschadigde knieband hielden mij in 1991 zeven maanden aan de kant”, blikt hij terug op de minder prettige momenten van een voetballer. ,,Net zoiets als Marc Overmars, die had dat ook maar die was toch wel iets beker dan ik”, grinnikt de ex-prof die na zijn profloopbaan een jaartje afbouwde bij de amateurs van FC Lisse. ,,Ruud Bröring vroeg mij en dat heb ik toen nog gedaan.” Daarna werd hij Bröring’s assistent. Tegenover het dieptepunt in zijn loopbaan staat echter wel weer hét hoogtepunt in zijn carrière toen hij met NEC in 2000 de finale van de KNVB beker bereikte. Roda JC ging met de prijs aan de haal door doelpunten van Bob Peeters en Eric van der Luer. ,,Een geweldig moment in een heerlijke ambiance.” Ja dat zijn van die momenten die hem nog vers op het netvlies staan.
NEC
Aan NEC bewaart hij dus de mooiste herinneringen. ,,Laatst was ik nog vanwege mijn werk –hij runt samen met een compagnon een bedrijf in schilders afwerkmaterialen – in Nijmegen. Toch even naar de Goffert toe. Dan kom je weer even thuis, mijn hart ging weer open.” In die jaren dat hij bij NEC voetbalde, waren het vaak ‘klokkierond’ dagen en soms ging hij niet naar huis maar verbleef in een hotelkamer. Het was geen probleem want zijn partner Jolanda heeft altijd achter hem gestaan. ,,Mijn steun en toeverlaat” prijst hij haar. Met Argusogen volgt hij juist nu zijn voormalige werkgever omdat Anton Janssen – voormalig ploeggenoot- er nu trainer is. Roodenburg is helaas een beetje in de vergetelheid geraakt. Af en toe pikt hij met een vriend die seizoenkaarten heeft voor Volendam en FC Utrecht nog wel eens een wedstrijdje daar mee. ,,Jammer dat Leiden geen topvoetbal heeft. De gemeente schijnt dit niet te stimuleren daar waar in de Bollenstreek clubs wel floreren.” Zijn eindpass komt van binnen uit: ,,Ik heb altijd met veel plezier gevoetbald.”
Hendrik de Romijn kwam twee seizoenen voor ADO Den Haag uit. We spreken dan over de seizoenen 93/94 en 94/95. De speler die op alle posities uitkwam aan de linkerflank kwam in die tijd uit op zes doelpunten in 54 optredens in de competitie.
