Op één van de betere meidagen van het jaar 2013 gaat Boshuizen een gooi doen naar promotie naar de hoofdklasse. Een van die betere dagen houdt in dat het droog blijft en af en toe een zeer waterig zonnetje zichtbaar is (we zijn tegenwoordig al snel tevreden). Natuurlijk is het wel een graadje of twaalf en blaast een ijskoude noordwester dwars door je kleding en doet je tot op het bot verkillen. De kantine is zoals elke kantine gelukkig warm en behaaglijk.
Verstokte clubliefhebbers zitten aan tafels bij elkaar. Vermoedelijk kennen ze elkaar al sinds halverwege de vorige eeuw, maar dat wil niet zeggen dat ze uitgepraat zijn, integendeel. Hoofdthema 1: we gaan promoveren naar de hoofdklasse, hoofdthema 2: eindelijk spelen we hoger dan die andere Leidse club waar ze allemaal geen fan van zijn. Hun roots zijn ze niet vergeten: “Jan daro is een UDWS-er, die twee zijn van het toenmalige VNA en ik en die vent met die snor daro zijn echte LFC-ers, maar we kenne ’t best met mekaar vinde hoorrrr.”
Dat geloof ik best, zoals ik ook geloof dat ze me uren over het Leidse voetbal kunnen vertellen. Het Zilveren Molentoernooi, Flip Massaar, de derby’s aan de Boshuizerkade enzovoort. Helaas: de plicht roept en ik moet de kou in.
Zes exoten drummen zich suf om de sfeer aan de Kade op te krikken. Ze krijgen bijval van diverse belangstellenden. ,,Het feest wordt nog groter, we voelen het”, klinkt het uit de monden van de vanuit de heupen swingende aanhangers.
Boshuizen toont zich vrijwel de hele wedstrijd de betere ploeg. Helaas blijft het “killen” ook vandaag een probleem. Tegen het einde heeft Koswal het niet meer. Hij kijkt op zijn horloge. ,,Nog zeven minuten”. Even later loopt de blessuretijd en dat laat een aanwezige fotograaf op zijn klokje zien aan de trainer. ,,Fluit toch af. Niks blessuretijd. We willen feesten.” Op de bank heeft Frans Stouten, nog altijd zwaar betrokken bij het reilen en zeilen bij de club, net een banaantje op. Hij oog minder gespannen dan de rest van de bank. Kennelijk met de gedachte dat het wel goed zou komen. En dat kwam het. Het laatste fluitsignaal klinkt als een geschenk uit de hemel voor Koswal en de zijnen.
Met een 1-0 nederlaag komt Feyenoord goed weg. De ploeg gaat naar de vierde klasse zaterdag en speelt dus volledig voor de kat z’n eh….. ja. Boshuizen promoveert en na afloop bespringen de spelers elkaar en trainer Mario Koswal gaat op de schouders. Van een afstandje kijkt middenvelder Firat Koc met een lach van oor tot oor toe. ,,Neu, je weet het, ik ben niet zo’n uitbundig type. Ik ben wel intens blij natuurlijk. Dat wordt nog wat volgend seizoen: de hoofdklasse!”
Minstens zo blij is gelegenheidslinksback Shibi Rojer. ,,Geweldig man! Een heel jaar werken met z’n allen en dan ga je maar zo naar de hoofdklasse. Ik moet wel zeggen, dat we onze ups en downs gehad hebben. De laatste weken ging het perfect met voor mij als hoogtepunt de wedstrijd vorige week tegen Zeeburgia. Maar ja, toen mocht ik ook meer. We stonden dik voor en dan krijg ik meer vrijheid van Mario. Vandaag absoluut niet. Het zou stom zijn om met een magere 1-0 voorsprong veel risico te nemen.”
Shibi geeft aan dat zijn snelheid een wapen is én een aangeboren talent. ,,Ik heb nooit een 100 metertijd laten klokken. Geen idee wat ik zou scoren. Ik train er niet specifiek voor, maar misschien is er nog wel winst te boeken. Ik ben een rechtspoot, maar zoals je hebt gezien sta ik regelmatig op links. Dat maakt me niet uit als ik maar speel. Die voorzet kan ik ook wel met links geven. Oh jongen, wat kijk ik er naar uit om volgend jaar in de hoofdklasse te spelen!” Dat doet denk ik iedereen die hart heeft voor FC Boshuizen of het Leidse voetbal in het algemeen.
Foto’s van Jack Wolters Sportfotografie, waarvoor dank!
