(Zaterdag,4A)- Woubrugge is het seizoen met een halve misstap begonnen. Op eigen veld kon Haagse Hout niet het bos in worden gestuurd en kregen beide ploegen een punt voor de bewezen moeite. Trainer Arie van Duijn sprak van een teleurstellend resultaat, maar tevens van factoren waar een elftal nu eenmaal geen grip op heeft. De arbiter van dienst was enigszins de gebeten hond.
De Katwijkse oefenmeester was op zich enthousiast over de eerste helft van zijn ploeg. ,,Daarin waren we zeker de bovenliggende partij en maakten we aanspraak op twee of drie doelpunten. Menno van der Ley ging alleen op de keeper af, maar kon niet afronden. Glenn Elstgeest was er met een kopbal heel dichtbij en een afstandsschot van Ruud van der Sar ging maar net naast. Even zo goed sta je op dat moment met 3-0 voor en is het gelopen.”
De verdiende voorsprong kwam er toch voor Woubrugge dat, zo viel in de voorbeschouwing te lezen, kansen ziet in de eerste periodetitel. Een pass van achteruit van Chris Molleman bereikte Joris van der Hoorn die op links goed door ging en op keurige wijze zelf de 1-0 op zijn naam bracht. De trainer vervolgt: ,,Op dat moment dacht ik dat we er overheen zouden lopen, om eerlijk te zijn. Niets was echter minder waar, want bij hun eerste tegenstoot was het raak en dus 1-1. Dat doelpunt kwam voort uit een hoekschop. Bij dode spelmomenten waren ze sowieso wel gevaarlijk omdat ze veel lengte in de ploeg hebben.”
Woubrugge was even de draad kwijt, maar op slag van rust kwam er een nieuwe voorsprong op het scorebord. Andermaal Van der Hoorn brak door, maar hij werd gepakt door de doelman. Een penalty was het gevolg en deze werd simpel verzilverd door Chris Verhoef. Toch baalde Van Duijn van dat moment. Het gaat hier om een doorgebroken speler en dan is de straf dus niet alleen een penalty, maar moet de scheidsrechter ook rood trekken. Ik heb nog gevraagd naar zijn beweegreden, maar hij vond dat het allemaal wel meeviel met die overtreding. Ik denk, en veel mensen die erbij waren met mij, dat Haagse Hout gewoon met tien man verder had gemoeten.”
Voor Woubrugge was er nog niet al teveel aan de hand, want de voorsprong was verdiend en de tegenstander maakte niet de indruk om in de buurt te kunnen blijven van de thuisploeg. ,,Maar in de tweede helft bewees de arbiter ons weer een slechte dienst. Verhoef zou een duwtje hebben gegeven en voor dat vergrijp kregen zij nu een strafschop. Niemand had een duw gezien, ook mijn collega niet. De scheidsrechter was echter gedecideerd en dus vervloog onze tweede voorsprong. Hier kregen we een tik van en dat kwam niet meer goed. Wel kregen we nog wat mogelijkheden, maar de twee punten liggen in de sloot.”
Ondanks dat er druk werd gewisseld, vijf keer met alle administratieve rompslomp van dien, besloot de leidsman na vijfenveertig minuten dat het welletjes was. ,,Dat kan dus never nooit. Er hadden zeker vier minuten moeten bijkomen. Deze scheidsrechter was dus heel bepalend geweest en dat is vooral voor ons meer dan balen. We zijn een oor aan genaaid. Vorig seizoen hadden we hem ook een keer en had ik soortgelijke gevoelens. Het positieve van zaterdag? De eerste helft en het feit dat we vorig jaar na de eerste wedstrijd nul punten hadden en nu één.”
Opstelling Woubrugge: Van Halteren, Van der Geijn, Verhoef, Molleman, Lulling, Elstgeest, Van der Ley, Van der Sar, Van der Hoorn, Van Heuveln, Buntsma.
