donderdag, maart 28, 2024
HomeUit de oude doosOude clubheldenHenk Piket (72): ,,Ik was de jongste veteraan van Nederland”

Henk Piket (72): ,,Ik was de jongste veteraan van Nederland”

-

LDWS was zijn cluppie, later werd dat – door het samengaan met Unitas Leiden– UDWS. ‘Cluppie’ wordt niet denigrerend bedoeld of laatdunkend uitgesproken, in tegendeel, juist kozend, zoals je tegen je geliefde ‘schatje’ zegt of ‘poepie’. Henk Piket, een telg uit een gezin van twaalf kinderen, hij was nummer acht, geboren in de Baatstraat, tijdens de Tweede Wereldoorlog, in het jaar dat het echt ernst werd. Dat hij op 12-jarige leeftijd bij LDWS ging voetballen, was vanzelfsprekend. ,,In cluppies als LDWS speelden hele families, broers en zwagers en ook broers van die zwagers, en pa trapte een balletje in de veteranen,”vertelt Henk in café/koffiehuis Papillon, een soort tweede huiskamer voor hem. ,,Een zus van mij had een relatie met Nico Keyzer die in het eerste van LDWS speelde. Moeders en kinderen hielpen mee in de kantine. Zo ging dat in die tijd, al weer jaren geleden, dat bestaat niet meer.”

Afmetingen

Papillon (vlinder in het Nederlands) doet zijn naam eer aan. Het is een nette zaak, prettige mensen komen er, er is nooit enige ophef, wel vertier. Hij heeft er zijn vaste plek, krijgt zijn biertje (zonder glas) op de juiste temperatuur aangereikt door Bram, de uitbater van het etablissement op de hoek van de Van der Werffstraat en de Jan Vossensteeg. Daar spreken we Henk. De hemel heeft alle sluizen opengezet, het donkert een beetje en Henk praat zacht, hij lijkt het volume aan te passen aan de schemer.

Op de radio meldt de Verkeerscentrale een file op de A4. Iedereen aan de bar draait zich om richting Henk, die zegt: ,,A4 is 210 bij 297 mm.” Tevredengesteld keert men terug naar zijn en haar glaasje, praat verder alsof er geen interruptie is geweest. Wat is dit voor gein, Henk? De besnorde Leidenaar met de ietwat droeve ogen, glimlacht: ,,Ik weet alles van afmetingen, ik ben bijna mijn levenlang werkzaam geweest in de grafische industrie, als handzetter. Dan moet je vanaf A0 bekend zijn met alle afmetingen. Dus bij opstoppingen op een A1, A2 kijken ze mij aan… grapje.” Plots wordt er over A0 geroepen. ,,1189 bij 841 mm,” antwoordt Henk. Bij A3 (Adrie) heeft hij zijn standaardantwoord paraat: ,,Mijn zuster.”

Vice-voorzitter

Wij komen voor de voetballer Henk Piket, een held van het groene veld. ,,Mijn voetballoopbaan is door omstandigheden van korte duur geweest”, trapt hij verbaal af. ,,Op mijn 25ste ben ik al gestopt. Ik was een aardige middenvelder, geen hoogvlieger, ik had ook geen ambities om het eerste elftal te halen. Ik heb de club en het voetballen altijd meer gezien als een gezellige omgeving, met een doel dat je met elkaar deelde.” Hij speelde aan het Zwarte Pad en volgde LDWS/UDWS bij de verhuizingen naar de Boshuizerkade en de Vliet. De club ging op in FC Boshuizen, dat weer aan de Boshuizerkade neerstreek.

,,Ik ben meer een bestuurder geweest dan een actief lid”, verhaalt hij. ,,Dat kwam zo: de club had na het vertrek van de legendarische Klaas Huner een nieuwe voorzitter nodig en de juist ontslagen trainer had zich gekandideerd. Maar de man had daar de capaciteiten niet voor. Toen heb ik mezelf ook aangemeld. Er ontstonden twee kampen. Eén die de ontslagen trainer wilde hebben en één die mij steunde. Het kamp met de ontslagen trainer kwam massaal naar de vergadering. Je begrijpt het: hij werd het. Om een oogje in het zeil te houden, werd ik gevraagd vice-voorzitter te worden. Dat heb ik toen gedaan.”

Straatvoetbaltoernooi

Hij besloot toen op zondagmorgen om tien uur te gaan spelen bij de veteranen van de club. Met ‘jongens’ als Kees Rijsbergen, de vader van Wim, en diens broer. ,,Ik was toen de jongste veteraan van de stad, misschien wel van heel Nederland. Ik liep als jonge gast tussen al die oude mannen, die nog wel techniek maar geen snelheid meer hadden.”

Henk Piket was toen 24 jaar en zag al gauw dat de bestuursfunctie moeilijk te combineren was met voetballen. ,,Als vice-voorzitter kreeg ik bepaalde taken toegewezen, zoals het ontvangen van de clubs en scheidsrechters.” Dat kan Henk wel toevertrouwd worden. Hij legde ze in de watten.

De letterzetter – ,,In lood en spiegelbeeld. Willeke Alberti heeft een liedje met die titel” – bij Batteljee & Terpstra, gevestigd aan de Oude Rijn, nam hij steeds meer taken op zich. Henk werd een manusje-van-alles: op woensdag gaf hij trainingen, op vrijdag maakte hij de kantine spic & span en op zondag floot hij een wedstrijd. ,,Noem het clubliefde,” zegt hij eenvoudig. Het kan ook iets met maatschappelijke betrokkenheid te maken hebben. Henk knikt instemmend, maar schuwt grote woorden. Hij is sociaal betrokken, dat is zeker. Een karaktertrek die is voortgekomen uit het grote gezin waarvan Henk deel uitmaakte. ,,Dat is best mogelijk. Wanneer je met z’n twaalven optrekt groeit de saamhorigheid, kom je ook voor elkaar op.”

Op 18-jarige leeftijd is hij al politiek geïnteresseerd en stemt CPN. De communisten waren als ‘goede vaderlanders’ uit de Tweede Wereldoorlog gekomen. Op latere leeftijd zet hij zich in voor de SP. ,,Ik heb toen het Straatvoetbaltoernooi in Leiden geïntroduceerd. Er werd gespeeld op trapveldjes in de wijken, met de finale op het Stadhuisplein.” Dat kostte weinig, een flesje na afloop en een zakje chips. Die bietste hij bij de plaatselijke middenstand. Door gebrek aan vrijwilligers is dit toernooi een zachte dood gestorven. ,,Jammer,” vindt hij nog steeds. Het initiatief zou weer opgepakt moeten worden. Evenals zaalvoetbaltoernooien, het Zilveren Molentoernooi. Vindt daar maar vrijwilligers voor…

Henk Piket, op zijn vertrouwde stek in Papillon..
Henk Piket, op zijn vertrouwde stek in Papillon..

Handje contantje

Er was nog een reden waarom Henk een bestuursfunctie ambieerde. Hij vertelt: ,,Op een dag zag ik twee mannen achter de kantine staan, de een gaf wat geld aan de ander. Ik heb uitgezocht hoe dat zat en kwam er achter dat spelers werden betaald. Niet alle spelers, maar een paar. Dat kon natuurlijk niet.” Later kwam er een potje waar een man of twintig geld in stopten en dat werd verdeeld onder alle de spelers van de hoofdmacht. ,,Dat ging wel buiten het bestuur om.”

In het Leidse elftal dat indertijd door Piet Kantebeen van UVS werd geformeerd en getraind, speelden in verhouding veel LDWS-ers. Henk Piket: ,,Dat klopt. Er is een periode geweest dat er goede spelers werden geronseld. Ze werden met geld gehaald. Daar gingen grote verhalen over in de stad. De bedragen die rondzongen klopten van geen kant. Maar de ene speler wilde nog stoerder doen dan de ander. Haha.”

LDWS/UDWS/FC Boshuizen

De bestuurder Piket manifesteerde zich ook in organisaties als CCLV (Contact Commissie Leidse Voetbalverenigingen) en BAVL ( Belangenvereniging Amateur Voetbal Leiden). Van de BAVL is Henk voorzitter geweest. ,,Elke vereniging moest bij toerbuurt een voorzitter leveren, dus ook LDWS. Zo moest ik – vice-voorzitter van LDWS – de voorzitter van LDWS, je weet wel: die weggestuurde trainer – kapittelen over zaken die mogelijk scheef waren bij die club. Dat was een gekke toestand.”

Toen LDWS samenging met UNITAS ging Henk nauw samenwerken met Hans Verver. Het tweetal runde min of meer de fusieclub. Een hecht duo. Henk Piket was zelfs ceremoniemeester toen Hans in het huwelijk trad met Yvonne. Ook nu ze beiden niet meer in functie zijn, zijn ze nog steeds maten.

Het opgaan van UDWS in FC Boshuizen is vrij geruisloos verlopen. Henk kan zich er nog weinig van herinneren. ,,Tijdens een vergadering gingen de leden akkoord, algemeen zelfs.” Henk ging na afloop naar huis. Voor hem einde verhaal LDWS/UDWS.

,,Ik voelde het einde van de club als een hele opluchting,” bekent Henk. Een bevrijding. Waarom? ,,Ik werd steeds vaker en vroeger gebeld voor wissewasjes. Op zondagmorgen acht uur bijvoorbeeld: ‘Henk, de suiker is op. Wat moet ik doen?’ Dan antwoordde ik: ‘Doe de kantine maar dicht’. Of werd er gezegd: ‘Wij staan hier met vijftien man, maar hebben geen vervoer’. Daar wordt een mens toch kriegel van.”

Kijken bij Ap

Hoewel FC Boshuizen om de hoek voetbalt en het voor de hand zou liggen dat Henk daar de wedstrijden bezoekt, is hij er nog nooit geweest. De reden kent hij zelf niet. Hij volgt het voetbal van de Eredivisie in Café ’t Valkje tegenover de molen. Ap heeft daar een groot scherm. Toen Henk onlangs Feyenoord-Ajax wilde zien, was het café afgeladen. Is hij maar voor de deur in de zon gaan zitten.

Het verschijnsel dat steeds meer clubs afstappen van een zondagtak en het accent op zaterdag leggen is volgens hem ‘van voorbijgaande aard’: ,,Er wordt gezegd dat de zondag een familiedag is en dat er op zaterdagavond gestapt wordt. Mijn hoela. Moeders wil op zaterdag naar de markt, niet alleen, samen. En denk jij dat er op vrijdagavond niet gestapt wordt? Kom nou! Let op mijn woorden: alles draait vanzelf terug naar de zondag.”

Waaraan de overigens altijd rustige en beschouwende Henk Piket zich wel ergert is de fanatieke adoratie van mensen voor een club. ,,Wat ik vaak aan gescheld en gevloek hoor van mensen die beter zouden moeten weten, is van een andere planeet. De K-woorden zijn niet van de lucht.”

Smelten

Twee jaar schreef Henk Piket wekelijks een column voor het Leidsch Dagblad. Prikkelend. Geestig, soms ook uitdagend. Misschien heeft hij het onderwerp ‘de homoseksuele voetballer’ wel als eerste aangezwengeld. ,,Zou kunnen,” meent hij. ,,Dat was een column over voetballers die scoren, gaan liggen en worden bedolven onder medespelers. Heerlijk vinden ze dat, schreef ik. Vervolgens ging ik in op die jongens en meisjes die aan de hand van spelers het veld opkomen. Dat leverde een pagina boze ingezonden brieven op. Het LD vond dat ik iets genuanceerder moest gaan schrijven. Dat mag je een columnist nooit vragen. Ik ben toen gestopt en heb af en toe voor de sportpagina’s van HET een stukje gemaakt.”

Dit is al een spraakmakende uitsmijter van het gesprek. Maar nee, Henks ogen gaan glimmen: ,,Op donderdag breng ik mijn kleindochter naar school en haal haar ook op. Dan drinken wij ergens een glaasje. Vast pandoer. De kleine is vier jaar en heet Maartje, mooie naam. Waar wij zitten zeggen steeds dezelfde mannen: ‘Maartje heeft een staartje’. Laatst gebeurde dat weer, zei ze: ,,Opa, zijn die mannen de leukste thuis, met die mannen praat ik niet meer, ik praat alleen nog met jou.”

,,Daar kan zelfs een wonderschoon gescoord doelpunt niet tegen op…” Opa smolt.

 

!!!!!!!!!!!!!!!Foto-bijschrift:!!!!!!!!!!!!!!!!

  • Henk Piket, op zijn vertrouwde stek in PapillonZaterdagvoetbal wordt weer zondagvoetbal,

voorspel ik je. Moeders wil op zaterdag naar de markt. Niet alleen, samen.

 

 

 

 

 

 

 

Must Read