Zowel SJZ als Voorschoten ’97 ontevreden met een punt

De onvrede was in beide kampen ruimschoots aanwezig, nadat de vermakelijke streekderby tussen SJZ en Voorschoten ’97 onbeslist was gebleven: 2-2. En zowel door een groenwitte als door een groengele bril bekeken, viel er voor de overheersende teleurstelling iets te zeggen.

Nadat de kruitdampen na een tumultueus duel op Sportpark Haasbroek waren opgetrokken, konden de Zoeterwoudenaren en hun Voorschotense gasten de vredespijp roken. Hoewel de bezoekers gezien het spelbeeld en de kansenverhouding daar het meest recht op hadden, leek SJZ lange tijd de beste papieren voor de zege te hebben.

Beide ploegen kennen een moeizame seizoensstart. Het gedegradeerde Voorschoten ’97 heeft de ambitie het verloren terrein meteen weer goed te maken, maar voorlopig blijft de daad achter bij het woord. Van de eerste drie wedstrijden werden er twee verloren, thuis van Kickers ’69 (0-1) en het sterke SV Hillegom (0-4). Alleen op bezoek bij Alkmania (2-3) ging de ploeg van Mo Bougrine met de punten aan de haal. Nog iets minder verging het SJZ, dat alleen aan de thuisduel met DOSR (0-0) een schamel puntje overhield en kopje onderging bij Hillegom (5-2) en Nicolaas Boys (3-2).

De belangen in de streekderby waren dan ook groot en dat was merkbaar. Van meet af aan zochten beide ploegen de aanval en dat leverde een open wedstrijd op met kansen over en weer. De eerste grote was voor Voorschotenaar Mike Nikic, die vrij voor Niels van Diemen opdook, de bal over de SJZ-doelman liftte, maar lijdzaam toe moest zien hoe de lat succes in de weg stond. Waar Voorschoten speldenprikjes bleef uitdelen, sloeg SJZ bij de eerste de beste mogelijkheid toe. Daan Hoogbruin speelde zich knap vrij in het Voorschotense strafschopgebied en schoot de bal droog in de korte hoek. Nauwelijks uitgejuicht, liet de linksbuiten zich opnieuw feliciteren. Uit een vrije trap van aanvoerder Kevin Bos, die zijn 150^ste wedstrijd in de Zoeterwoudse hoofdmacht speelde, kopte Hoogbruin ongehinderd de 2-0 binnen.

Bougrine greep in en bracht Walid Mokhtafa binnen de lijnen voor Michael Kers, die ’s ochtends nog betrokken was bij een auto-ongeluk en niet geheel fit oogde. Voorschoten bleef ook na de mokerslag de gevaarlijkere ploeg en kreeg zat kansen om het tij te doen keren. Zo werd een treffer van de invaller (onterecht?) afgevlagd en –gefloten, raakte Niels van den Berg op identieke wijze de lat als spitsenmaatje Nikic, die op zijn beurt weer twee ‘dotjes’ om zeep hield. Tussendoor had Van den Berg uit een hoekschop van Mitchell Netjes overigens nog wel de aansluitingstreffer binnen gekopt.

De tweede helft trok Voorschoten de lijn van voor de thee door en trok het hartstochtelijk ten aanval. SJZ beperkte zich aanvankelijk tot verdedigen en het mocht een wonder heten dat de 2-2 maar niet wilde vallen. De bal van captain Kevin Hendriks op de binnenkant van de paal en de vrije schietkans voor Bryan Vink op een meter of acht van het doel vormden slechts een greep uit de reeks kansen die Voorschoten creëerde, maar niet verzilverde. Ondertussen tikte de tijd weg in het nadeel van de bezoekers, die naar het einde toe achterin meer ruimte weggaven. Daar deed de thuisploeg te weinig mee, al kreeg Hans Coret de 3-1 op een presenteerblaadje aangeboden, na mistasten van Wout Adriaanse. De ingevallen spits stuitte echter op de goed uitkomende Jim Habraken, die zijn ploeg daarmee in de race hield. Die heldendaad leverde Voorschoten zowaar nog een punt op. In de 94^ste minuut mocht Nikic nog één laatste corner nemen, waaruit hij bij de eerste paal het hoofd van de van een hamstringblessure herstelde Robert Toret – na rust de vervanger van Vincent van Veen – vond.

Hoewel absoluut terecht, was de kater in het Zoeterwoudse kamp vanzelfsprekend groot. ‘Hoofdpijn’ bezorgde de late zeperd trainer Rob van den Wijngaard. Zijn jubilerende aanvoerder baalde eveneens stevig, maar toonde zich tevens realistisch. ,,Natuurlijk was die gelijkmaker verdiend, maar het moment waarop maakt het wel klote. Als ‘ie nou in de zeventigste minuut valt, oké. Ik stond bij die corner in zijn rug, in het vijfmetergebied, maar de bal draaide af en ik kon er nooit meer voor komen. Dus dan probeer je nog mee te springen en het je tegenstander lastig te maken, maar hij kopte ‘m goed in. Balen. We krijgen weer twee goals tegen uit standaardsituaties, dat is ons al vaker overkomen dit seizoen. We hebben een erg jonge ploeg en in de duels mag het soms wel wat mannelijker. We lieten ons te makkelijk aftroeven, zeker na rust.’’

Voorschoten kwam fel uit de kleedkamer, zoals Bos al verwachtte. ,,Je weet dat ze gaan stormen, dat je die fase moet zien te overleven en dat je daarna zelf ook weer ruimte gaat krijgen. Zo ging het ook. Alleen vergaten we in het laatste kwart te profiteren van de ruimte die Voorschoten achterin weggaf. Daar lagen mogelijkheden, maar daar maakten we onvoldoende gebruik van. Als we die 3-1 erin prikken, is het gedaan. Maar we lieten ze in leven en dat kwam ons duur te staan.’’

Ook in de Voorschotense kleedkamer was er van opluchting nauwelijks sprake. Door alle gemiste kansen voelde het magere puntje toch vooral als een nederlaag. Ook bij de maker van de late 2-2 leefde gemengde gevoelens. ,,Natuurlijk ben ik blij dat ik na twee weken langs de kant te hebben gestaan weer fit ben. En als je je rentree dan opluistert met een goal is dat helemaal lekker. Zo vaak scoor ik als rechtsback bovendien niet. Maar ja, ik had deze pot liever gewonnen. Je kunt zeggen dat het tegenzit als je twee keer de paal en één keer de lat raakt, maar zeker die twee ballen op de lat moeten er gewoon in. Als je vrij voor de keeper komt en zoveel tijd hebt, moet die bal er gewoon in. Of je ‘m nou lobt, controleert en een hoek uitkiest of dwars door het net heen ramt. Punt. Als je zoveel kansen nodig hebt om te scoren, verdien je het misschien ook niet. Het moge duidelijk zijn dat we nog niet staan waar we willen. De wedstrijd tegen Hillegom zie ik als een incident. Een goede ploeg, waar tegen je kort na rust met tien man komt te staan. Dan kun je er met 0-4 vanaf gaan. Maar tegen Kickers en vandaag vergeet je jezelf gewoon te belonen. Wat dat betreft blijf voetbal een heel simpel spelletje. Je kunt nog zoveel beter zijn en nog zoveel kansen krijgen, maar uiteindelijk draait het om dat ene aspect. En scoren is ook een kwaliteit. Maar positief is dat we erin zijn blijven geloven, tot aan de laatste snik. We hebben de tweede helft echt de beuk erin gegooid, maar zijn zelf wel blijven voetballen. Dat betaalde zich toch nog uit. Dat is misschien wel het grootste winstpunt van vandaag. Dat moeten we meenemen naar volgende week.’’

Opstelling SJZ: Van Diemen; Hulsbos, De Goede (Wijsman), Bos, Loos (Versteegen); Hogervorst, Van der Helm (Van Helden), Willemse; D. Coret, H. Coret, Hoogbruin.

Opstelling Voorschoten ’97: Habraken; Vink (Hilders), Van Veen (Toret), Hendriks, Adriaanse; Hogewoning, Netjes, Van der Wijngaard; Nikic, Kers (Mokhtafa), Van den Berg.

Foto’s: met dank aan Peter de Goede