vrijdag, maart 29, 2024
HomeColumnVoetbal in de vorige eeuw: puur natuur (column)

Voetbal in de vorige eeuw: puur natuur (column)

-

‘Kunstgras maakt taalkundig meer stuk dan je lief is’, schoot er door mijn hoofd toen ik een zoon van mij, inmiddels een zeer flinke twintigplusser, probeerde uit te leggen wat ‘krijten’ was. Hij moest direct denken aan Harry Klorkestein die met de klassieker ‘O, o Den Haag’ het kapsel van Theo van der Burch, de fameuze rechtsback van ADO, bezong. Maar ik doelde op het betere lijnen trekken met een kalkwagentje wat ik geregeld op de vroege zaterdagmorgen deed bij mijn cluppie in Rijswijk. R.K.S.V. Vredenburch aan de Van Vredenburchweg. Daar was in ieder geval duidelijk over de clubnaam nagedacht.




Waar ik de eerste keren nog niet de juiste belijning kon neerzetten, grasvelden waren toen geen biljartlakens, kwam de kunst van het lijnen trekken rap tot me. En de parel was natuurlijk het maken van de middencirkel en de plok witte kalk op elf meter van het doel… de penaltystip. Ze zijn er niet meer, die blauwe overalls dragende vrijwilligers op de vroege zaterdagmorgen, lopende achter hun kalkkarretje.

Bij veel regen was het fietsen naar de afkeuringslijst die bij de lokale sigarenboer aangeplakt hing. Het wedstijdnummer doorgeprikt, dan was de wedstrijd afgelast en kon je huiswaarts. Maar soms was het grasveld voorlopig goedgekeurd omdat er met enige vrijwilligers met de riek werd geprikt en gestoken om het water af te voeren. En met menig kruiwagen zand werd geprobeerd dit mini Deltawerkenproject ook in de geest van dr. Lely uit te voeren. Dat was dan nog wel eens soppen tijdens het voetbal, een bal bleef wel eens lomp steken in de blubberbak en het veld zag bruingroen na afloop. Maar er kon worden gevoetbald. Ze zijn er niet meer die prikkende, stekende en zand rijdende vrijwilligers in de vroege zaterdaguren.

 

Fluitend trokken ze op naar het derde veld, de leider en een vader van pupillen vier, met onder de armen twee deklatten. Deze werden met haken aan de lat gehangen om het de jongere keepertjes mogelijk te maken ook hoge ballen tegen te houden. Daar was over nagedacht. En kwamen de oudere spelers, dan vertrok men met deze deklatten in omgekeerde richting naar het materialenhok. Soms kwam er een deklat naar beneden als de onderkant keihard werd geraakt door het lederen monster. Maar het heeft gelukkig nooit geleid tot ongevallen. Ze zijn er niet meer die trotse deklatdragers op elke zaterdagmorgen om de doelen voor hun jongsten te verlagen.

Heinz Stuy, Hans van Breukelen en Mickey van der Hart zijn er als keeper in Nederland wereldberoemd mee geworden, het polletje in het doelgebied. Een onverwachte kant schoot de bal uit welke ook door deze gedreven doelverdedigers niet meer anatomisch kon worden gecorrigeerd. Ze zijn er steeds minder deze You Tubetoppers met de opkomst van het kunstgrasveld.

Ik maak me hard om door de opkomst van het kunstgras bij de nieuwe woorden voor de voetbalversie van de Dikke Van Dale 2015 als cultureel erfgoed op te nemen: krijten, steken, prikken, deklat en polletje. Mee eens, steun mijn petitie op www.echtevoetbalgraswoorden.nl en onze nazaten zullen ook nog van dit voetbal historisch taalkundig erfgoed kunnen genieten.

 

Gerard Bol
Gerard Bol
Spraakmaker, ook actief voor RTV Katwijk, gaat volledig op in verslaggeving. Duizendpoot, aanstekelijk enthousiasme, gek op rubriek Latje Trap.

Must Read