Zijn hele jeugd ravotte en voetbalde Leen Neuteboom (1939) dagelijks met jongens van Roodenburg. Toch werd hij in 1951 lid van UVS. ,,Dat moest van mijn moeder”, vertelt Leen twee dagen na de traditionele jaarlijkse reünie van UVS. De wind is in kracht toegenomen van storm naar orkaan, lijkt het. ‘Binnen is het prettig warm’, zou de omroeper van dienst van het radioprogramma ‘Met het oog op morgen’ kunnen zeggen. En hij zou gelijk hebben. Leen met de laptop voor zich, zijn vrouw Riekie bept bij een bakkie met de buurvrouw, die – zo blijkt – zich alle geheimen van de iPhone eigen te hebben gemaakt. ,,Naast ons aan de Kalvermarkt waar ik ben geboren”, gaat Leen onverstoord verder, woonde Ton van Leeuwen, die voetbalde bij UVS, hij deed veel voor de club. Een sympathieke man, dus zal de club ook wel prima zijn, zo redeneerde mijn moeder.”
Leen zit op zijn praatstoel en uw verslaggever hoeft hooguit af en toe een kooltje op het verbale vuur te gooien. Uit al zijn woorden, herinneringen en anekdotes blijkt dat Leen een liefhebber van het spelletje is en – enige overdrijving is toegestaan tijdens de kerstdagen en jaarwisseling – een gevoel van liefde koestert voor het blauwwit van UVS, de enige club waarvan hij de kleuren letterlijk en figuurlijk verdedigde, voor het roodwit van RCL waar hij wekelijks is te vinden (,,Ik ben per slot van rekening Leiderdorper”) en voor het geelrood, de clubkleuren van Ter Leede waar zijn 15-jarige, tweebenige kleinzoon Jan ‘zo lekker’ bezig is.
Uit die tijd
Hij kent ze bijna nog allemaal, de vriendjes waarmee hij aan de ‘Doorbraak’ elke dag een balletje trapte. ,,De Doorbraak was een vaak modderig veldje, waar een katoenfabriek had gestaan”, vertelt Leen. ,,Die fabriek is afgebroken en in afwachting van huizenbouw konden wij op dat landje spelen.” Inmiddels is de plek bebouwd en heet het Oosterkerkstraat.
Namen? Geen probleem. Koos en Isaac van Weerlee, Lau Zitman, Gerrit Ligtvoet, Henk Kijk in de Vegte en de helaas inmiddels overleden Bart Ouwerkerk. Leen spreekt van een ‘gouden lichting’. Daar betrekt hij zichzelf niet bij. ,,Oh nee”, veert hij op, wars van opschepperij. ,,Ik kon aardig meedoen, meer ook niet.”
Wanneer het terreintje onbespeelbaar was, een modderpoel door overvloedige regenval of ‘zomaar’ na school, togen de mannen lopend naar de Leidse Hout, in de jaren ’30 als werkverschaffingsproject zo prachtig aangelegd en ingericht, een stukje pure natuur aan de rand van de stad. Op het veldje achter waar nu De Lelie is verrezen, werden de doelpalen gemaakt van op elkaar gestapelde jassen. De breedte van het doel zorgde soms voor enig gekrakeel. Zeven meter moest het zijn en er werd weleens gesmokkeld, herinnert Leen zich. Voetballen op straat was toen – eind jaren ’40 – ook volop mogelijk. Auto’s waren toen nog een bezienswaardigheid, bijna niemand had er een.
Twee tegen twee, drie tegen drie en ga zo maar door. De ideale leerschool, volgens Neuteboom, ook doordat de ballen niet zo groot waren, en omdat ze niet van het beste materiaal gemaakt waren sprongen ze vaak onvoorziene kanten op. ,,Je werd als vanzelf behendig”, weet hij, ,,technisch vaardig zegt men tegenwoordig.”
Gebroken arm
Tot 1951 moest Leen Neuteboom wachten aleer hij zijn kicksen voor het eerst kon aantrekken. Tot die tijd werd er gevoetbald in de straat, op de Doorbraak of in de Leidse Hout. Bij UVS werd de stevig gebouwde knaap in het doel gezet, om er bijna nooit meer uit te gaan. Bijna, want op een ongelukkige dag weet hij een doorgebroken tegenstander met de moed van een kamikazepiloot te stoppen. Bij die actie werd Leen stevig geraakt. Gebroken arm, een gecompliceerde breuk en een ingewikkelde operatie. ,,Ik heb toen een jaar niet kunnen spelen. Dat is lang voor een gebroken arm. Maar toen was de medische wetenschap nog niet zo ver als nu.”
Hoe hield Leen zijn conditie op peil? ,,Met biljarten in Café Schlagwein in de Mandenmakerssteeg naast V&D”, lacht hij smakelijk, terwijl het legen van een glas beeldend wordt nagebootst. Toen de doelman weer helemaal de oude was, weigerde hij tussen de palen te gaan staan. ,,Bang was ik, ik voelde er niets voor om nog eens in de ziekenboeg terecht te komen.”
Hij pakte zijn wedstrijdjes mee in UVS-6 of UVS-7, Leen weet het niet meer precies in welk elftal. Wel weet hij, dat het team ‘berenslecht’ presteerde en op een gegeven moment keeper Gerard Vreeswijk uitviel. ,,Jij in het doel, Leen,” luidde de instructie. En volgzaam als de inmiddels Leiderdorpse inwoner was, deed hij de trui en de handschoenen van Gerard aan. Hij buldert van het lachen: ,,Vanaf dat moment verloren wij dat seizoen geen wedstrijd meer. Geen toeval, haha.”
Hoogtepunten
Van 1951 tot 1985 speelde een niet meer te achterhalen aantal wedstrijden voor UVS. Aan de Wassenaarseweg en in de Kikkerpolder. ,,Het moeten er heel veel zijn geweest, vooral wanneer je de derde helft in de kantine er bij optelt.” Hij kent alle voetbalcomplexen tot in de verre omgeving.
Bij UVS moest hij concurreren met keepers als Herman Vermeer en de later naar LFC vertrokken Leen de Hoed. Een bij voorbaat verloren strijd, klinkt het in alle eerlijkheid. Het heeft zijn plezier in het voetballen nooit vergald.
Na zijn actieve voetballoopbaan heeft Leen nog wat ‘leuke partijtjes’ in de veteranen gespeeld, soms een enkel toernooi. Bij UVS ging hij een zaalvoetbalteam begeleiden, dat de competitie 1991/1992 met een kampioenschap afsloot.
,,Eigenlijk heb ik twee echte hoogtepunten bij UVS meegemaakt,” rekent hij voor. ,,Het kampioenschap van A-1 in 1957 en het kampioenschap van de zaalvoetballers, begin jaren ’90, toen ik coach was. Op veel meer successen kan ik niet terugkijken.”
PTT
Er wordt even gemijmerd en dan zegt Leen: ,,Weet je dat ik banketbakker wilde worden? Ik heb de opleiding bij BNS in Voorhout met goed gevolg afgelegd en gewerkt in verschillende banketbakkerijen in Leiden. Mijn vrouw en ik zouden een winkel runnen. Ik in de bakkerij en Riekie in de winkel.” Door de komst van een baby ging deze toekomstdroom niet in vervulling. Een gezin en winkel gaan niet samen. Een goed besluit.
De PTT kreeg een uitstekende kracht aan Leen. Hij begon aan de Breestraat, werkte ook op het kantoor aan de Middelstegracht, de voormalige kartonnageafdeling van Tieleman & Dros, en was ook inzetbaar in Leiderdorp, dat – begin jaren ’60 – nog niet zo uitgebreid was als nu.
Inmiddels kent hij iedere stoeptegel van het 25.000 inwoners tellende dorp aan de Rijn. En men kent hem. Opgewekt en met soepele tred bracht hij de post rond. Een enthousiaste armzwaai voor iedereen en een hartelijk woord voor de mensen. Actief aan de Schipholweg ontmoette hij collega’s die allemaal voetbalden. Bram en David Brandt en Rinus van Es bij RCL, Jan Verver en Bert Kort bij UVS en één van de uitgebreide Lugdunum-familie De Roo. ,,De halve voetbalwereld werkte daar bij de PTT.”
Vrijwilligers
Dat Leen Neuteboom vanaf dat moment én zijn club UVS én RCL aan het hart drukt, mag geen verbazing wekken. Hij volgt de thuiswedstrijden allemaal. Op dinsdagmorgen schuift hij altijd even aan bij RCL. Dan zijn de vrijwilligers aan het werk. Vrijwilligers, een actueel onderwerp. Dat hij zelf af en toe in de bestuurskamer van RCL de gasten voorziet van een natje en droogje, daar wil hij niet over praten. Dat stelt niks voor, vindt hij, niet opschrijven.
,,Ik heb veel waardering voor de clubmensen die jaar in jaar uit de kantine en kleedkamers schoonmaken, die de verfkwast oppakken en andere belangrijke hand- en spandiensten verrichte”, klinkt het bewonderend. Veel clubs zien het vrijwilligerskorps slinken. Waarom? ,,Men praat toch over ouwe getrouwen. Meestal zijn de vrijwilligers waar ik het nu over heb ouder, worden te oud en stoppen. En ze gaan dood.” Waarom van onderop geen nieuwe mensen? Leen zwijgt.
Is opa ziek?
Wanneer Leen niet bij UVS of RCL langs de lijn staat, is hij afgereisd naar Sassenheim, naar Ter Leede. Hij wil geen duel van kleinzoon Jan missen. ,,Hij heeft er zoveel plezier in”, straalt hij, ,,en hij scoort veel.” Is hij een echte opa, prijst hij Jan de hemel in? ,,Je zal het vreemd vinden, ik heb altijd mijn woordje klaar. Maar ik zal me nergens mee bemoeien.” Uit een soort zelfbescherming staat Leen meestal alleen de wedstrijden van Jan te volgen. Zelfbescherming? ,,Ja zeker, zelfbescherming. Wanneer ik bij een groepje sta en er wordt wat gezegd, ga ik gegarandeerd reageren. Ik ken mezelf.”
Laatst heeft hij een wedstrijd gemist. ,,Ik ging naar een begrafenis van een vriend, van DoCoS. Ik kon de nieuwe begraafplaats niet vinden en ik was te laat om nog een kwartiertje bij Jan mee te pakken. Toen ben ik maar naar huis gegaan. Werd er later naar oma Riekie gebeld. ‘Is opa ziek, hij was er niet vanmiddag.’
Zijn broer Piet en zus Agnes zijn niet zo sportief. Zijn vader, ook Piet, voetbalde in LFC. Veel weet de nummer drie van het gezin daar niet over te vertellen. Pa Piet overleed toen hij 13 jaar was.
Zoon Leon woont en werkt in Amerika. Na een periode in Hawaii, bouwt hij aan een carrière in North Caroline. Leon voetbalde in zijn studententijd in de hoofdmacht van LSVV ’70, waar hij Hans van Rooijen als trainer had. In ‘the States’ heeft Leon geen tijd om actief te sporten. ,,Hij heeft een fitnesskamer met alle denkbare toestellen. Daar is hij bijna dagelijks een uurtje bezig.” En dan: ,,Hij volgt wel de Nederlandse competitie op de voet.”
Laatste vraag: hoe was de reünie bij UVS? ,,Gezellig als altijd. Hapjes, drankjes en veel praten. Voor mij was het dit jaar extra verrassend. Wil Koenen was er. Met hem heb ik in de junioren gespeeld. Ik had hem jaren niet gezien.” De broer van Wil – Dick – is op jonge leeftijd overleden in Afrika.
Of toch nog één vraagje: Jij bent voetbalgek. Jij kijkt dus ook naar Fox Sport. ,,Oh nee, dat zou te veel worden, niet voor mij, maar voor Riekie. Ik wil graag getrouwd blijven met Riekie.” Inmiddels 54 jaar lief en leed. Daar hebben anderen vier huwelijken voor nodig.
Note redactie: met dank aan Jan Lovink, Fred Beerenfenger en Pieter Meijer voor aanvullende informatie.
