Het Leidse voetbal staat aan de vooravond van veranderingen. Het is een open deur om te stellen dat een aantal clubs het moeilijk heeft en dat er fusies aan gaan komen. Recente gesprekken tussen gemeente, clubs en andere belanghebbenden wezen dat uit. Achter de schermen wordt er druk gewerkt aan plannen om het Leidse voetbal weer gezond te maken. In Leiden zijn er ook ondernemers die voetballend Leiden weer graag op de kaart willen zien, ingegeven door de passie die zij ook hebben voor het voetbal en dat in Leiden in het bijzonder. In de sleutelstad zijn er maar weinig mensen die Tom Holswilder niet kennen. De eigenaar van Het Koetshuis gaat het aan het hart dat het voetbal in de voorbije decennia in Leiden niet bepaald voor de wind is gegaan, een uitzondering links en rechts daargelaten. Holswilder wilde graag iets van zijn gevoel en ideeën delen en zijn zienswijze wil onze redactie u niet onthouden.
Terwijl de zomer afscheid aan het nemen is, draait de maatschappij weer op volle toeren. Bij Koetshuis De Burcht, de volledige naam van het restaurant met uiteenlopende mogelijkheden naast dineren in de Burgsteeg, is dat niet anders. Sterker nog, het is zelden een oase van rust op de unieke locatie bij de Burcht. Bij onze midweekse afspraak treffen we Holswilder al bellend aan. Veel Leidenaren, maar ook van (ver) daarbuiten kennen de ras-Leidenaar niet anders. Altijd druk, maar toch ook met oog voor zijn gasten. Terwijl hij het gesprek naar het einde stuurt vanwege onze afspraak, begroeten gasten hem bij het weggaan. Er is bij veel klanten, vaak ook bekenden, altijd een contactmoment bij het heengaan.
Wanneer Holswilder eenmaal uitgebeld is nemen we eerst plaats op het gezellige plein voor Het Koetshuis, maar halverwege verplaatsen we ons naar binnen. Buiten is het ondertussen een drukte van belang, want er wordt weer eens een trouwerij gevierd. Een dergelijk feest vormt bepaald geen uitzondering in de flink uit de kluiten gewassen agenda van Holswilder en de zijnen. Lege bladzijden komen niet voor, ook niet in de tijd ver vooruit.
Nog voordat de eerste vraag wordt gesteld, neemt de op 20 april 1962 geboren Holswilder het woord al zelf. ,,Het Leidse voetbal is afgedreven, maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat het allemaal goed kan komen. Ik wil nog steeds niets liever. Ik ken ontzettend veel mensen van de clubs en met veel Leidse clubs, maar ook daarbuiten, heb ik wat. Dat is een gevoel en dat laat me nooit meer los. Ook al zijn er genoeg teleurstellingen geweest voor mij door de clubs. Maar opgeven zit niet in mijn aard.”
Holswilder heeft het onverminderd druk met het reilen en zeilen van Het Koetshuis, maar wil aandacht blijven schenken aan het Leidse voetbal. Recent nodigde hij bestuurders, sponsoren en Leidse iconen, zoals hij ze zelf graag noemt, uit om bij hem te brainstormen over hoe het anders en beter moet. Het werd een succesvolle morgen, hoewel iedereen zich besefte dat de uiteenlopende problematiek niet zomaar verholpen is. ,,Maar er gebeurt zo wel wat. Ik heb mijn nek al meerdere keren uitgestoken en wil dat blijven doen. Mijn doel is om clubs dichter bij elkaar te brengen. De onderlinge tolerantie van de clubs moet omhoog. Soms gaan ze met elkaar om als zou het om Ajax en Feyenoord gaan. We moeten af van kreten als ‘de zwartjes’ , ‘de asocialen’ , ‘de kakkers’ en noem maar op. En dan dat achter elkaars rug praten, daar kan ik slecht tegen. Praat met elkaar en niet over elkaar. Ik erger me daar werkelijk groen en geel aan.”
Meer samensmelten vindt Holswilder dus belangrijk, maar hij heeft meer voor ogen voor het Leidse voetbal. ,,Het niveau moet omhoog. Het moet toch kunnen dat de stad op zijn minst een hoofdklasser heeft? Dat is al te lang geleden. Waarom kan het in Rijnsburg en Lisse wel en in Leiden niet. En dan heb ik het dus niet eens over de topklasse. We moeten in Leiden toch massaal de schouders eronder kunnen zetten? Het zou toch prachtig zijn wanneer er en mooie fusieclub ontstaat, waarbij het niveau omhoog wordt gekrikt? Daarbij moet het ook allemaal financieel gezond worden. Onzin om te stellen dat dit onmogelijk is. Met meer schouders, ook van ondernemers, kan de stad Leiden weer kleur op de wangen krijgen in het voetbalgebeuren.”
Holswilder biecht wel op dat het hem af en toe niet meevalt om zich eens te laten zien bij een club. ,,Soms, wanneer er gelegenheid is, wil ik op mijn gemak een wedstrijdje kijken. Dan stoort het me wel dat ik word belaagd en dat ze meteen over sponsoring beginnen. Men weet dat ik nooit te beroerd ben geweest om te helpen, maar het heeft ook met tact te maken. Toch stap ik daar ook weer overheen. In 2011 wilde ik een toernooi organiseren in Turkije met clubs. Vrijwel iedereen vond het een goed idee, maar puntje bij paaltje haakten de clubs één voor één af. Dat stak wel. Ik dacht toen wel even ‘wat ben ik toch een mafketel om aan een dood paard te trekken’ . Aan de andere kant weet ik ook wel dat clubs bestaan uit vrijwilligers en dat het niet altijd even gemakkelijk is. Ondertussen is het besef er her en der wel en wordt er serieus nagedacht over hoe het verder moet. En daarmee komen we ergens en dus is het voor mij ook weer een uitdaging om mee te denken, de nek uit te steken en te faciliteren. Het is natuurlijk veel makkelijker om de bemoeienis te laten varen, maar zo werkt dat bij mij niet. Nogmaals; als Rijnsburg het kan…kan Leiden het ook. Ik geef me niet gewonnen.”
Holswilder is vrijwel bij iedereen getapt bij voetbalminnend Leiden. Menig voetballer komt ook een feestje geven in Het Koetshuis, als er weer eens een reden voor is. ,,Ik denk dat mijn positivisme aanstekelijk werkt en dat ik van goede wil ben om te sponsoren. Ik vind het prachtig dat het basketbal in Leiden weer leeft. Van niets is iets gemaakt. Natuurlijk is daar tijd voor nodig geweest, maar ondernemers hebben elkaar daar wel gevonden. En zij en het publiek krijgen waar voor hun geld. Dat moet in het voetbal ook haalbaar zijn. Voor de jeugd is het toch ook fantastisch als er sponsoren zijn die bij een gewonnen wedstrijd, of dat nou de vader is van iemand met een metselbedrijf of whatever, zorgen voor een frissie en patatje?”
Holswilder, die zelf vroeger uitkwam voor VNL en later VNA (kennen we ze nog?), is blij met de interventie van de gemeente. ,,Clubs kunnen altijd wel wijzen naar de gemeente, maar het is een wisselwerking. De gemeente is trouwens lang niet altijd bij machte om te mogen ingrijpen, maar dat terzijde. Dat de gemeente zich nu nadrukkelijk bemoeit met de herstructurering juich ik toe. Zo gebeurt er tenminste wat. Nee, ik weet niet hoe het Leidse voetballand er straks uit gaat zien. Het gonst van de geruchten, maar ik vind het in elk geval een zeer goede zaak dat clubs met elkaar praten. Uiteindelijk bepaalt de achterban de stemming. Ik zou persoonlijk geen fusies willen uitsluiten. Dan kom je weer terug op die tolerantie. Daar gaat het om. Het voetbal is veranderd en iedereen moet daar in mee, ook de voorzitters. Het proces is nu onomkeerbaar.”
Het gebeurt niet heel veel meer dat Holswilder op zondag ergens gaat kijken. ,,Vaak speelt mijn cluppie Feyenoord dan en dan kijk ik graag. In elk geval valt het mij op zowel op zaterdag als op zondag dat de sfeer op zich prima is. Daar ligt het zeker niet aan. Niet enkel aan de bar, maar ook gewoon aan de zijlijn. En zo hoort het ook natuurlijk.”
Holswilder ziet de toekomst zitten, hoewel het besef er is dat het een lange weg is. ,,Maar we moeten niet opgeven. Vroeger moesten de koeien van het veld van bijvoorbeeld Bernardus worden gestuurd. Het kan toch niet zo zijn dat we straks hondenpoep aan het opruimen zijn, omdat er niet meer gevoetbald wordt op de velden. Nu niets doen betekent de doodsteek. Daar moeten we met zijn allen wat aan doen. Clubs, spelers, bestuurders en ondernemers. Verantwoordelijkheid pakken. Dan gaat het Leidse voetbal worden gered.”
Nog even terug naar het begin van zijn liefde voor het voetbal, ooit de basis voor zijn niet aflatende passie om de schouders er blijvend onder te zetten. ,,Het stelde niet veel voor, hoor. Op mijn achtste begon ik bij VNL. Als keeper. Later ben ik voorstopper geworden, omdat mijn voorganger niet goed genoeg was op die plek. Vanaf mijn zestiende verkaste ik naar VNA. Ik heb gewerkt met trainers als Wesselman, Fakkel en Luykx. Door een ongeluk kwam er een einde aan. Dat was in ’93. Ik had een slagaderlijke bloeding in mijn hoofd en heb een jaar moeten revalideren. Aan het begin was het meer dan kantje boord. Misschien ben ik daarom wel zo’n vechter. Opgeven is makkelijk. Ik zoek de uitdaging. Zo heb ik altijd al in het leven gestaan. Ik was en ben van de gekke dingen. Zo zit in Leiden, zo ben ik er even tussenuit. Ik geniet van het leven en ben nu ook al vier jaar dolgelukkig met Clarita getrouwd. We kennen elkaar overigens al tien jaar. Het leven is mooi en wordt voor mij nog mooier als we Leiden weer op de voetbalkaart zetten. Wat dat betreft heb ik ook plannen en daarover blijf ik in gesprek met de clubs. Ik vind het ook een goede zaak dat jullie een website zijn begonnen. Mooi werk allemaal. En wat is mooier dan ergens op de wereld op mijn telefoon te kunnen zien hoe de Leidse clubs het hebben gedaan?”
Holswilder zag het levenslicht in Zuid-West en kwam via de Willen Klooslaan, de Stevenshof, het Morskwartier terecht in de wijk Roomburg. De voormalige kok is inmiddels 33 jaar gelinkt aan Het Koetshuis, waar hij terecht met trots over spreekt. Onder het genot van een La Paz sigaar geeft Holswilder aan verder te moeten, maar blij te zijn om even zijn hart te hebben kunnen luchten. Hij hoopt vurig dat zijn passie weer volop gedeeld zal worden en dus dat de donkere wolken boven het Leidse voetbal ras worden verdreven door een blauwe lucht met een zonnetje. ,,Daar zal ik me in elk geval voor willen blijven inzetten.”
