Oude Clubhelden: Cees de Rooij
Zou pastoor Meijer in 1928 toen hij de rooms katholieke voetbalclub Meerburg oprichtte, van start ging met 28 senioren en 26 junioren en de eerste officiële wedstrijd tegen Leiden speelde (de voorloper van DoCoS), gedacht hebben dat zijn voor die tijd zeer sportieve initiatief anno 2015 zou zijn uitgegroeid tot een bloeiende vereniging met 80 teams, een honderdtal ukkies, damesvoetbal en een G-tak? En ook nog op een complex waarop een Jupiler-club jaloers is?
Cees de Rooij (1948) denkt van niet. ,,En damesvoetbal? Voetbal is niet voor dames”, zou de zeer eerwaarde heer toen zeker hebben uitgeroepen.
De ‘held’ van Meerburg ,Cees de Rooij, is deze dinsdagmorgen niet naar het in 2011 opgeleverde complex aan de A4 gekomen om samen met de redacteur van Leiden Amateur Voetbal de roemrijke historie van de vereniging door te nemen. Nee, het gaat nu louter en alleen over Cees de Rooij, hij staat in de schijnwerper. Daar voelt de vliegensvlugge verdediger van weleer zich niet senang. Veel liever praat hij over wat ‘samen’ is bereikt en ‘samen’ te doen staat. ,,Ik ben geen solist”, klinkt het, oprecht.
Ouwe getrouwen
In de wervende en wervelende kleurrijke presentatiegids 2014/2015 van de derdeklasser vertelt Cees de Rooij dat hij sinds de jaren ’60 actief is als vrijwilliger. PUNT. Die informatie vindt hij voldoende. Maar Cees heeft de afgelopen halve eeuw onvoorstelbaar veel voor Rkvv Meerburg gedaan, dat niet onbelicht mag blijven. Hij heeft gemaaid, gemetseld, gekalkt, biertjes getapt en koffie geschonken en tal van (bestuurs-)functies vervuld. Ook is hij jeugdvoorzitter geweest. Nu is Cees verantwoordelijk voor voetbalzaken bij de senioren, meldt hij, om er direct aan toe te voegen dat hij de seniorenteams alleen lekker kan laten ballen met dank aan velen die zich inzetten. ,,Zonder hulp van anderen zou dat niet te doen zijn.”
Om vervolgens de loftrompet te blazen voor een team van een mannetje of tien dat de kleedkamers op maandagmorgen komt schoonmaken en voor de schilders die op dit moment bezig zijn het complex een grondige lik verf te geven. Voor een belangrijk deel draait de club op ‘ouwe getrouwen’, laat Cees weten. Namen? Jos Brouwer, Leo en Jan Dolle, Ed Romijn en de 89-jarige Tinus den Elsen. Tinus is samen met Jan van der Meer – ook hij gaat richting 90 jaar – de éminence grise van de vereniging. Den Elsen komt nog bijna dagelijks vanuit de Weipoort naar de club, op de fiets. De man ziet er machtig monter uit.
Spelers van klein tot groot, bestuur, sponsors en vrijwilligers, zij zijn Meerburg, benadrukt Cees. Met dit gezelschap is Meerburg de laatste decennia van een kleine club uitgegroeid tot een grote vereniging, met 1185 leden, afkomstig uit Zoeterwoude (uiteraard), Leiderdorp, de nieuwe wijk Roomburgh, de Leidse Professoren- en Burgemeesterswijk en de Rivierenbuurt.
Durfal
Cees de Rooij is naar de maatstaven van toen gunstig jarig, in augustus. Wanneer hij dus zijn 12de verjaardag viert, vlak voordat de competitie begint, kan er bij Meerburg worden ingestapt. Op jongere leeftijd was dat niet mogelijk. Zo was dat eenmaal geregeld. Hij krijgt een gedragen wit overhemd als shirt mee, een groezelig zwart broekje wordt ook gevonden; de grootste uitgave zijn de voetbalschoenen. ,,Weet je waarom clubs als Meerburg, DoCoS en MMO in een wit shirt spelen?” vraagt hij en geeft meteen zelf het antwoord: ,,Omdat ze allemaal begonnen zijn in oude witte overhemden, er was gewoon geen geld voor dure sportkleding. Wist je niet, hè! In de jaren voor en na de oorlog hadden de mensen het niet breed. Een tenue was al gauw te duur. Een oud wit overhemd had iedereen wel ergens liggen.”
Voordat De Rooij de kicksen kon aantrekken, gold hij als een behendig gymnast. Gymnastiek (Orde & Tucht, heette die afdeling), volleybal en badminton waren ooit onderdeel van toenmalig Rksv Meerburg. Opgezet in het kader van het plan ‘Meer sportieve activiteiten voor de Roomsche jeugd’. Dus: rksv (sportvereniging). Wanneer de verschillende onderdelen los van elkaar gaan opereren, al dan niet onder andere namen, concentreert Meerburg zich helemaal op het voetbal en heet de club rkvv (voetververeniging) Meerburg.
Het jochie lijkt van elastiek, is lenig en snel als een luipaard, zweeft door de lucht, maakt salto’s en klimt met de snelheid van een aap in palen en touwen. ,,Ik durfde alles.”
Paul Mizee
Maar die 12de verjaardag vergeet hij nooit. Het sein gaat op groen, Cees mag voetballen. Hij heeft de iconen van de club langs de lijn en achter het doel gevolgd. De robuuste Bas de Jeu, groenteboer in het dagelijks leven, al die Zandbergens, de Romijnen, stopperspil Bram Owel en Nico Voordouw. En op doel de legendarische Pelk. ‘Dat wil ik ook,’ dacht Cees toen.
Hij speelde op het Verdegaal veld, op de groene mat van ‘protestant’ Van Leeuwen en ook aan de Kopperwetering op een perceel van boer De Groot.
Het echte grote moment kwam in 1967, toen hij bijna achttien jaar was. Meerburg speelde in de 2e Klasse LVB. Trainer Paul Mizee, die in Leiden als stopperspil bij Lugdunum furore had gemaakt, selecteerde de fragiele De Rooij . ,,Wat goed is, komt snel,” moet de geblokte coach gedacht hebben. Hij had Cees zien spelen en stelde hem op voor een oefenwedstrijd. Niet als rechtsachter, Cees’ vertrouwde plek, maar als linksbinnen. ,,Ik was verschrikkelijk nerveus”, herinnert hij zich nog levendig, ,,de nacht er voor had ik geen oog dicht gedaan en die wedstrijd drie keer gespeeld.”
Vlak voor het eerste fluitsignaal kwam een leider aangesneld, die Cees aanraadde geen genoegen te nemen met die plaats op links. ,,Niet doen, niet doen”, bleef de man maar roepen, het leek wel een mantra. ,,Ik was danig uit het lood, wat moest ik doen? Ik deed wat anderen misschien niet gedaan zouden hebben: ik ging het veld in. Achteraf een goede beslissing. Ik heb na die wedstrijd nog zeventien jaar in het eerste gespeeld, zonder onderbreking.”
‘De Vlo’
Gek van het spelletje ging Cees niet lang daarna ook trainingen geven aan jonge gasten. Samen met Jan Lovink, die nu al weer jaren bij Roodenburg heel goed werk doet. Het is weinig bekend: Jan heeft zes seizoenen bij Meerburg gevoetbald.
In hoeveel wedstrijden Cees het zwart en wit van Meerburg heeft hoog gehouden? Ze zijn niet te tellen.
Die vierhonderd ontmoetingen in het vlaggenschip staan vast. Toen deze mijlpaal werd bereikt, waren er bloemen voor de jubilaris. Er volgden nog tientallen wedstrijden.
,,Deze week gaan we weer biljarten tegen RCL, hier in de kantine,” zegt Cees. “Het biljart wacht uitnodigend op de ‘krasse knarren’ van beide clubs. Het is altijd gezellig, nooit enig rumoer. De twee clubs zijn ongeveer even groot. Natuurlijk worden er onderling gebbetjes gemaakt, wanneer er gewonnen of verloren is, maar het gaat er altijd sportief aan toe.
Dan vertelt Cees dat hij jarenlang heeft gevoetbald met de veel te vroeg overleden Bert de Ruiter, die overkwam van RCL en na een jaar of zes naar de Leiderdorpse club terugkeerde. Hij praat over Peter van der Heijden, die zijn keepersloopbaan bij Meerburg begon en eindigde en tussendoor het doel probeerde schoon te houden bij ADO en RCL.
Niet Cees, maar anderen weten te vertellen dat De Rooij in zijn beste jaren ´de Vlo´ werd genoemd. Inderdaad, naar Jimmy Johnstone van het Schotse Celtic. ,,Ik kan het niet ontkennen”, bekent Cees, ,,ik vond het wel grappig.” De bijnaam had Cees te danken aan zijn spel á la Wim Suurbier die ook vliegensvlug langs de lijn wervelde en vanaf de achterlijn de bal loepzuiver op een hoofd deponeerde.
Vraag je Cees naar zijn sterkte punten in het spel, noemt hij techniek en snelheid. Binnen de club zegt men hem te kennen als ‘een harde verdediger, soms ook meedogenloos’. ,,Maar altijd fair”, wil hij genoteerd zien. Met als bewijs: ,,Ik ben nooit tegen een kaart aangelopen, heb ook nooit een waarschuwing gehad.” Waarvan akte. ,,Ik moest het van mijn mentaliteit hebben, tegenstanders moesten mij minstens tweemaal passeren. Noem het karakter.”
Hij nam het voetballen serieus. Tijdens vakanties, vaak in het heuvelachtige Luxemburg, liep hij dagelijks zijn kilometers. Eenmaal terug, vroeg de trainer – bij voorbeeld Ben Nohlen – of hij aan zijn conditie had gewerkt. Dan bleek dat Cees lucht voor twee had. Het grapje gaat dat wanneer de verdediger echt op stoom kwam, de hekken van Meerburg gesloten moesten blijven, ‘anders liep hij regelrecht het stadion uit’. Ben Nohlen komt ook de eer toe Cees veel te hebben geleerd, vooral in mentaal opzicht. Aan trainer Helmuth van Veen heeft Cees ‘het meeste’ gehad.
Wedstrijden tegen SJZ waren (en zijn) nog hoogtepunten van het seizoen. Cees de Rooij: ,,Er is altijd een sportieve strijd gaande tussen Zoeterwoude-Rijndijk en Zoeterwoude-Dorp. Over en weer. Daar komt veel publiek op af. De penningmeesters glunderen dan. Weet je, ik heb nog nooit verloren van SJZ, ben ik trots op. Mijn tegenstander was vaak Wim Bos, de huidige hulptrainer van SJZ. In mijn wedstrijden tegen hem heeft hij nooit kunnen scoren. Ja, eenmaal, maar dat was uit een penalty, dat telt niet.”
Aan trainer Wim Bekkering , die heeft gevoetbald bij UVS en Lugdunum, moet Cees ook nog weleens glimlachend terugdenken: ,,Stonden we achter in de rust, dronken we onze thee, ging Wim op zijn hurken zitten, keek ons een voor een aan en brulde dan: ‘DOE HET MIJ, DOE HET VOOR MIJ’.”
Meerburg houdt consequent het RK in de naam, zowel uit respect voor pastoor Meijer, de oprichter, als voor het feit dat ‘katholiek’ gewoon ‘welkom’ betekent. ,,Iedereen is hier welkom,” merkt Cees op. ,,Iedereen, of je nu groen, geel of pimpelpaars bent, iedereen die zich netjes gedraagt kan bij ons terecht.”
1185 Leden. Veel kan Meerburg echter niet meer groeien. De velden worden maximaal bespeeld, een of meer velden erbij is uitgesloten. Dat is zo afgesproken met de gemeente, toen het huidige complex werd gebouwd en ingericht.
En dan komt SJZ toch nog een keer ter sprake: ,,Meerburg mag van iedere club verliezen, behalve van SJZ. En zo denken ze er bij SJZ ook over. Mooi is dat.”
Met dank aan Freek & José Versteegen en Ed Kluiters voor de support!
Bronnen: o.a. ‘De roemrijke geschiedenis van rkvv Meerburg’
1928 – 2003 – 75 jaar Meerburg historie
Reacties zijn gesloten.