Tweede klasse C (zondag) – Maandagmiddag 16 mei werden de supporters van Voorschoten’97 in het heerlijke Haagse zonnetje onthaald op het zeer gastvrije sportpark ‘de Diepput’ van de Koninklijke Haagsche Cricket & Voetbal Vereeniging. De gastvrijheid bestond al uit het uitvoerig op de website en middels pamfletten bij het toegangshek aangeven dat er op tweede pinksterdag gewoon betaald parkeren in de wijk gold. Het was immers voor de immer actieve parkeerwachten een gewone maandag. En ik kon ook gewoon doorlopen bij het hek, geen kassa en kaartjesverkoop of programmaboekje! Was dat normaal of kwam het door dé cricketderby HCC – Quick die om 11.00 uur op het hoofdveld was begonnen en tot diep in deze zondagmiddag zou duren?
Door deze derby, waar velen zittende op het terras of op de tribune zich in het zonnetje geestelijk aan konden laven, was de voetbalpot HVV – Voorschoten’97 ‘verbannen’ naar veld twee, een kunstgrasveld. ,,Zal even wennen zijn want op het hoofdveld staan supporters en de begeleiders vele meters van de zijlijn, maar vanmiddag zit het publiek er bovenop”, aldus de trotse oud-verzorger van HVV 1 en 2 gedurende een vijftiental jaren.
Vanaf 1883 werd er in deze Haagse club naast cricket ook gevoetbald in de oorspronkelijke rood-witte clubkleuren, nu nog duidelijk zichtbaar aan de buitenzijde van het clubhuis en de kleedkamers. Tien jaar later werden deze clubkleuren geel-zwart, toevallig ook de kleuren toen van de gemeente Den Haag. Tot 1898 werd er op het Haagse Malieveld cricket en voetbal gespeeld, maar dat mocht niet langer. Een Haagse baron verhuurde daarom een deel van zijn landgoed Clingendael onder de conditie dat de voetballers voor hem niet zichtbaar waren. Dit terrein van 35.000 m2 met de mooie naam ‘de Diepput’ en opstallen is trouwens sinds 1947 eigendom van de vereniging. Landelijk is dit een unicum!
Tegen deze roemrijke Haagse vereniging met een landelijke uitstraling moest Voorschoten’97-trainer Huib van Oostrom Soede met zijn selectie proberen de 2-0 thuiszege te kopiëren. Dan was de nacompetitie behaald en meer zat er niet in dit voetbalseizoen. Zouden de spelers van Voorschoten’97 beseffen dat ze tegen een sinds 1978 ‘Koninklijke’ moesten aantreden? En weten ze dat ze die gouden ster op het shirt dragen als trotse HVV’ers omdat dit de enige amateurvereniging is, naast de profclubs Ajax, Feyenoord en PSV, met tien landskampioenschappen of meer? Natuurlijk speelde dit alles zich af tussen 1891 en 1914 en zijn ze vanaf 1954, de invoering van het betaalde voetbal, spelend in vooral de tweede klasse. Mijn eerste gedachte: ,,Zouden ze bij Voorschoten’97 hieraan denken op deze wedstrijddag, of is dat louter mijn gevoelige snaar voor voetbaltraditie”?
Met de voor de vele cricketliefhebbers georganiseerde koffieochtend om 10.00 uur en de sponsorborrel om 13.00 uur waren er dus unieke stromingen supporters aanwezig op ‘de Diepput’ en dat het perfect samengaat, bleek deze middag. Een vader van een HVV-speler verwoordde het zo mooi langs de lijn: ,,Het is voor het eerst dat ik mijn zoon zie voetballen bij HVV. Moet ik dan roepen ‘hup zoon’ of ‘hup Joppe’ bij een goede spitsenactie”?
Er waren variërend een driehonderd tot vijfhonderd supporters langs drie zijden van het kunstgrasveld. Die variatie ontstond vooral als er bij de cricketderby gepauzeerd werd. De vierde lange zijde, waar geen publiek mocht staan, was gereserveerd voor het mobiele scorebord. Maar de Haagse bediener van dit bord, gezeten op een fraaie Haagse tuinbank naast de dug-out van HVV, liet mij voor de wedstrijd weten dat de scheidsrechter dit scorebord alleen maar wilde benutten om de stand weer te geven en niet voor de tijd. Peter Oskam, dat was de arbiter die ook van 1998 – 2004 wedstrijden in de ere- en eerste divisie floot, liet na afloop weten: ,,Er was onzekerheid of het scorebord al dan niet zou werken. En in dit soort wedstrijden moet je als scheids geen gedoe hebben. Dan ga ik gewoon uit van mijn eigen klokje.”
HVV-trainer Edmund Vriesde, oud-prof van ADO Den Haag als stevige verdediger van 1990 – 1994 die het duel niet schuwde, gaf het van tevoren al aan: ,,Eind vorig seizoen stopten er bij ons zeven basisspelers en in de seizoenvoorbereiding volgden er drie andere basisspelers dus we hebben veel andere, en ook jonge, spelers moeten inpassen.” Maar Vriesde zo deze pot zien coachende, in januari 2015 nam hij op verzoek als trainer van HVV 2 het eerste over, weet ik dat er een voetbaldier langs de lijn staat. Uitgaande van een gesloten verdediging hamerde hij ruim negentig speelminuten op de Haagse niet altijd even sterke veldbezetting, onnodige overtredingen en het niet met de kont in de zestien gaan hangen.
Met de 1-1 ruststand en de passie binnen de lijnen was er genoeg na te bespreken door de vele supporters. Maar waar er binnen de lijnen geregeld irritaties zicht- en hoorbaar waren voor alle toeschouwers, viel er tussen alle supportersstromen geen enkele wanklank te beluisteren. Na de rust werd zelfs de grote HVV-vlag door jongere supporters meegenomen naar en opgehangen achter het Voorschoten’97-doel. Met een ouderwetse megafoon werden achter doelman Abdel Kader Lamrabette door een taalvaardige jonge supporter met geel-zwart bloed in de aderen heerlijke humoristische teksten ‘de Diepput’ in geslingerd.
Al met al leidde deze kraker in de onderste regionen van de tweede klasse C tot een 3-2 zege van HVV op Voorschoten’97. De navelstreng naar de tweede klasse bleef voor wie HVV een warm hart toedraagt intact, want met dit resultaat volgt donderdag 19 mei de onderlinge beslissingswedstrijd. Na het verwerken van de eerste emoties door spelers, begeleiders en supporters gingen de laatsten vooral kijken naar de immer voortdurende cricketderby HCC – Quick.
Scheidsrechter Oskam, waar ik in de vorige eeuw een paar jaar mee samen voetbalde bij R.K.S.V. Vredenburch in Rijswijk waar hij het doel verdedigde, liet na afloop van de wedstrijd in de kleedkamer weten dat het ook zijn laatste wedstrijd was geweest. In januari 2016 is hij burgemeester van Capelle aan den IJssel geworden en met een gezin en voldoende aanstormende jeugdige fluitende talenten was dit voor hem een mooi moment om te stoppen. Ik mocht daar gelukkig getuige van zijn en sluit dan ook af met zijn wijze laatste woorden. Oskam: ,,Voor deze wedstrijd ben ik met deze assistent-scheidsrechters om deze te fluiten. Door mijn assistenten, nu vlaggende in de hoofdklasse en komend voetbalseizoen in de derde divisie, kon ik deze laatste pot voetbal goed afsluiten.”
Wat gaat het worden komende donderdag bij de beslissingswedstrijd? Wint de ervaring en leeftijd van Voorschoten’97 het van de jongere Haagse selectie? Ik weet het niet, maar wat ik wel zeker weet is dat ik getuige ben geweest van Oskams laatste fluitende meters. En dat alles in een meer dan traditierijke Haagse omgeving in ‘de Diepput’.
