Eind oktober verscheen er een artikel over Richard Guffens, spits van de zaterdagtak van Voorschoten’97, op deze site. Het voetbal stond vanzelfsprekend centraal, maar Guffens kondigde tevens aan ‘er even tussenuit te gaan’. Drie maanden om precies te gaan. Het item knetterde van de voorpret zoals dat vaak met vakanties gaat. Kort geleden keerde hij terug vanuit Argentinië. Wie hier een verhaal verwacht over het voetbal in Zuid-Amerika komt bedrogen uit en kan nu afhaken. Leidenamateurvoetbal begeeft zich buiten de veel betreden paden en gaat op reis met Guffens.
,,Ik ben begonnen in Panama en Costa Rica. Dat laatste land wordt terecht geroemd voor de overweldigende en uitbundige natuur. We zijn er met een huurauto op uit geweest, hebben een vulkaan beklommen, gefietst en gesurft. Veel reizen en veel zien: dat was ons doel en dat begon hier in Costa Rica en eindigde in Buenos Aires, Argentinië. Voor backpackers zoals mijn Amerikaanse reismaat Jarret en ik is het echter een vrij duur land, maar ach, surfen en een partijtje voetbal op het strand tegen ‘locals’ kost weinig of niets. Achteraf zeg ik dat we er te kort zijn gebleven.”
Daarna was het voor Jarret en Guffens terug naar Panama en met een zeiljacht naar Colombia. Een idyllische vijfdaagse reis met zwemmen en snorkelen in een tropische zee en varend langs Bounty eilanden. Het ultieme Zwitserleven gevoel zullen we maar zeggen. Er is ook een ander kant van backpackend en min of meer op de bonnefooi door een continent reizen: zes uur rondhangen in een McDonald en wachten op een bus. Het blijkt een krakkemikkerig blikken geval waar een hobitt gerieflijk kan zitten, maar een boomlange spits een uiterst moeizame reis beleeft van elf uur.
Colombia riep bij Guffens aanvankelijk tegenstrijdige gevoelens op: eerst een mislukte beroving: ,,Volledig op het conto te schrijven van domme toeristen: wij. Met onze mobieltjes foto’s maken in een drukke menigte met geld op zak terwijl er gewaarschuwd is dat NIET te doen. Hoe stom kun je zijn? Het geeft je vertrouwen in de mensheid een knauw. Later verdween dat gevoel door de hartelijke en gastvrije mensen wel weer, maar het brengt je wel even van je stuk.”
Bewuste pogingen de conditie op peil te houden heeft de voetballer niet gedaan. Een trap van 700 treden naar de top van een heuvel beklimmen in Medellin kan wel als zodanig beschouwd worden. De stad waar Pablo Escobar ooit angst en terreur zaaide vergeet zijn beruchte inwoner het liefst. Zijn naam wordt hoogstens gefluisterd en de stad kent een nieuw elan. Hoewel Colombia Guffens zeer beviel keek hij al uit naar zijn ultieme droombestemming: Peru (zie de foto op de zoutvlakte).
Voor iedereen die van variatie en opwinding houdt: ga naar dit formidabele land. De spits heeft vanzelfsprekend Machu Picchu (onderaan de tekst) bezocht. Een zware vierdaagse voettocht door de vochtige jungle, die hij en zijn vrienden aflegden, bracht hen naar dit fascinerende wereldwonder. In een landschap met absurd hoge duinen bracht zandsurfen het kind weer boven in de heren en met een boot de zee op terwijl pinguïns en zeeleeuwen om je heen dartelen zijn weer andere kanten van dit veelzijdige land.
Met een beetje goede wil kun je zeggen dat ‘Guf’, zoals zijn bijnaam is, bezig was met een hoogtestage ter voorbereiding op de tweede helft van het seizoen. In Peru verbleef hij met regelmaat op een hoogte van drie kilometer of meer en het bleek hoger te kunnen: Bolivia met de hoofdstad La Paz. Die stad ligt in feite in een kloof, maar met 3600 meter boven zeeniveau zit je hoger dan pakweg de Euromast. ,,Ik houd wel van uitdagingen”, zegt Guf. ,,Wie Floortje Dessing volgt weet dat zij ooit de El Camino de la Muerte, de weg des doods heeft gevolgd. (zie hieronder). Vanzelfsprekend hebben wij dat ook gedaan. Eerst naar een hoogte van 5000 meter en dan naar beneden denderen. Op de fiets. Het was wel spannend”, vervolgt Guffens met een gevoel van understatement. Dan een twee keer achttien uur durende helletocht heen en terug in een bus naar een plek om wat wildlife in de jungle te zien. Geen wonder dat twee keer drie kwartier sleuren, vechten en zweten in de spits van Voorschoten’97 een licht verzetje is voor de Leidenaar.
Na Bolivia volgden nog Chili, met een reis naar het zuidelijke Patagonië, en Argentinië waar hij de grootste watervallen ter wereld bezocht. Buenos Aires betekende het einde van het tripje. Of hij in die drie maanden nog aan zijn club gedacht heeft: ,,Zeker, ik heb vrienden in Nederland die me op de hoogte hielden en als er internet was keek ik natuurlijk wat Voorschoten had gedaan. Dat viel niet mee moet ik zeggen. Het ging me wel aan het hart. Toen ik wegging stonden we derde, nu op een plek ergens boven in de middenmoot. Voor het seizoen hadden we misschien daarvoor getekend, nu zeg ik dat er meer in zit. Daar gaan we natuurlijk alles aan doen.”
Na slechts een training speelde Guffens een helft tegen Volendam (2-2), j.l. zaterdag. Qua conditie hield hij het gemakkelijk vol, denk hierbij aan het verblijf op grote hoogte, de extra aanmaak van rode bloedlichaampjes waar duursporters bij zweren en de zware tochten die hij heeft gemaakt. Op een veld voetballen zal weer wennen zijn geweest. Behoudens een paar partijtjes op het strand en een straatvoetbaltoernooi tegen wel heel fanatieke Zuid-Amerikanen is het voetbal uitgebleven. Voorschoten zal blij zijn met zijn terugkeer. Juist het scorend vermogen ontbrak bij de eersteklasser. Misschien dat hij zelf niet zozeer een afmaker is dit seizoen, hij kan wel het centrale duo bezighouden, waar zijn teamgenoten dan gebruik van kunnen maken. Zijn optimisme kan ook een bijdrage zijn. ,,Zaterdag tegen Valken. Dat winnen we. We zijn de beter voetballende ploeg. Schrijf ons niet af wat betreft de rest van het seizoen.”
Wie wil lezen wat Richard Guffens heeft beleefd kan naar zijn Blog Go Guf gaan en schitterende foto’s zijn te zien op zijn Facebook pagina. Reizen is even voorbij en de harde realiteit: het vinden van een baan. Nee, niet in de richting waarin hij afstudeerde, filosofie, maar mogelijk iets in de (reis)journalistiek. Waarom zal dat niemand verbazen?
