Gewoon even een paar vragen waar ik eigenlijk het antwoord al op weet:
Als je in een restaurant slecht hebt gegeten, ga je er dan nog een keer naar toe? Als je een waardeloze film ziet, koop je hem dan op dvd? Als je op je vrije vrijdagavond tijd hebt om de kroegtijger uit te hangen en de kroeg biedt niet wat je graag wilde, ga je er dan de volgende week weer heen?
Koop je wederom concertkaarten voor de band die zo vals speelt dat je glazuur er onder lijdt? Ik ben niet gek als ik op alle vragen ‘nee’ antwoord toch?!
Waarom blijven sommige mensen dan trouw wedstrijden bezoeken van een voetbalclub die in hun ogen altijd slecht speelt, bij 1-5 winst met 1-10 had moeten winnen, bij een gelijkspel de kieperbak in had moeten gaan, om over verliezen nog maar niet te spreken. Waarom zijn ze er overal? De azijnzeikers, de Waldorf & Statler’s, de zeurpieten, dat eeuwige negatieve gedoe. Ik hoor ze vaak, in mijn linkeroor. Ze schromen zich namelijk nog niet ook. Ze schreeuwen om het hardst. Over de scheidsrechter, de bank, de trainer, de staf, de voorhoede, de verdediging en ja, ook over het middenveld. Als ze nou nog over het weer zouden klagen, de kou, de nattigheid of over de file waar ze in hebben gestaan, á la.
Maar nee, in plaats daarvan worden ze ook nog persoonlijk, tegen mannen die zichzelf drie keer in de week in het zweet werken voor het cluppie en zaterdags hun stinkende best doen om de punten binnen te halen. Ze juichen niet als je kampioen wordt. Ze huilen niet als je degradeert en toch zijn ze er elke week.
Ik begrijp ze niet want ik ga niet meer naar een restaurant als het eten me er slecht smaakt. Ik koop die waardeloze film niet op dvd. Ik ga niet meer terug naar een kroeg waar ik een waardeloze avond had en ik koop ook geen concertkaarten meer van een slecht spelende band. Dus snap ik niet dat ze niet een andere club zoeken. Eén waar het gras groener is, de spelers beter en de trainer niet meer kan lopen door de veren die hij op een nare plek gestoken heeft gekregen.
Soms heb ik een zwak moment, dit is er één vandaar dat ik dit stuk schrijf. Ik voelde me zaterdag namelijk sterk, 25 mooie jonge mensen in een geweldig huis op de Beestenmarkt, na de eerste shotjes op naar the Duke. Ik heb ze losgelaten, ze redden zich prima zonder mij. Het zijn namelijk bijzondere mensen, verstandig ook. Ze staan op de vroege zaterdagochtend korting te schieten bij een sponsor, ze poetsen de letters van de club, ze trainen jonge jeugd, schrijven mooie krantenartikelen, zetten zich in voor hun club, zeker niet alleen in het veld en koken op donderdagavond een geweldig kerstdiner met een flitsend dessert.
Ze maken me blij omdat ze kritisch op zichzelf en elkaar zijn, of ze nou winnen of verliezen.
En Waldorf en Statler?! Wat mij betreft roesten die vast op een tribune. Het liefst een beetje ver uit de buurt.
Note redactie: een column die nog op de plank lag, maar nog steeds van kracht…
