Al enkele jaren licht onze website op regelmatige basis een speler uit van ADO Den Haag, die zijn of voetballoopbaan startte bij een van onze regionale clubs. Ook nu komt een jeugdspeler in het nieuws, maar dit keer gaat het om een voormalig regiogenoot die uitkomt voor FC Twente. En ook nog eens om een speler die veel pech op zijn pad vond, maar op de weg terug is: Corneille Kalangu.
Het voetballeven lachte Corneille Kalangu toe. Gescout tijdens wedstrijden in de D2 bij UVS kreeg hij de kans om een jaar stage te lopen bij FC Twente. Definitief overkomen zat er nog niet in, omdat hij nog te jong was om in een gastgezin te verblijven. In dat jaar kreeg hij de kans zich te bewijzen tijdens oefenpotjes en toernooien. En dat deed hij met verve. Even aarzelde de club uit Enschede nog, maar toen andere clubs zich voor hem meldden hapte Twente toe. Hij werd dus opgenomen in een gastgezin en ging spelen in de C2. Van een leien dakje ging dat niet en vanwege groeipijnen moest hij vier maanden het voetbal laten voor wat het was.
,,Daarna speelde ik eerlijk gezegd een zwak seizoen”, zegt de jonge Kalangu. ,,In de voorbereiding van het nieuwe seizoen ging het echter steeds beter en ik mocht zelfs in de B1 als centrale verdediger spelen. Je begrijpt, dat ik daar heel blij mee was.” Alles leek rozengeur en maneschijn tot het noodlot toesloeg.
,,Bij een kopduel werd ik uit balans gebracht, landde verkeerd en was even helemaal ‘out’. Toen ik weer bij de mensen was, zag ik dat het echt helemaal verkeerd zat met mijn knie. Uiteindelijk bleek een pees van mijn knieschijf afgescheurd te zijn.”
Zijn wereld stortte begrijpelijkerwijs in. Eerst drong de ernst van de situatie niet helemaal door. ,,In het begin”, zo gaat de Leidenaar verder, ,,zag ik het nog wel positief in, maar al snel zat ik echt mentaal helemaal stuk.” De begeleiding van de Tukkers bleek fantastisch. Halen en brengen naar school en fysio, uitstekende medische begeleiding, en uiteindelijk de belofte dat hij mag blijven hielpen de speler er weer bovenop. Ook de belangstelling van zijn teammaten was hartverwarmend: ,,Ja, iedereen kwam langs en ik zie er ook veel op school. Dat steunde me ook echt. Nu mag ik alleen nog binnen oefenen en lopen, maar over een maandje mag ik naar buiten. Ik kan niet wachten tot het zover is. Revalideren en je teamgenoten zien voetballen is zwaar, maar ik ga er voor de volle honderd procent voor. In de zomer krijg ik een test en dan kijkt de chirurg wanneer ik weer mag ballen. Voorlopig richt ik me ergens op augustus of september. Eerst nog een tijd lang op mijn tanden bijten.”
Elke voetballer, die ooit (langdurig) geblesseerd is geweest, zal nooit meer het moment vergeten dat hij voor het eerst weer het veld op loopt in voetbalplunje, op schoentjes en op het pas gemaaide gras: een waanzinnig moment. Het is Corneille Kalangu van harte gegund dat dit moment eerder aanbreekt dan ooit gedacht.
