Redacteur en schrijver van het Laatste Nieuws, organisator van de kaartclub op dinsdag, trainer van jeugdelftallen, begeleider van trainers, beheerder en grote man achter de ontmoetingsplaats de ‘corner’, zomaar wat taken van ‘Mister Roodenburg’ Jan Lovink die hij op zich had en voor een groot deel nog steeds voor zijn rekening neemt. Een uitstekende reden om hem deze week tot Ruhrgolder van de Week te maken.
,,Wat niet iedereen weet is dat ik van oorsprong Meerburger ben. Ik ben trouwens nog steeds lid. In ’74 kon ik als trainer stage lopen bij Roodenburg en werd maar gelijk gevraagd of ik trainer van de jongste jeugd wilde worden. Daarna ben ik hier altijd bij deze prachtclub betrokken geweest.” Behalve trainer heeft hij ook niet onverdienstelijk gevoetbald. ,,Ik was linksbinnen. Dat was nog in het oude systeem waar je alleen aan aanvallen hoefde te denken. Verdedigen liet je over aan de stopperspil. Oude tijden en onvergelijkbaar met nu. In een wedstrijd tussen de A-jeugd van UVS en Roodenburg stonden eens 1300 man langs de lijn en voor het eerste waren 4000 toeschouwers ook niet ongewoon. De mensen hebben nu andere dingen te doen, zeker in de weekenden. Ik geloof oprecht in de 24 uurs economie. Een voetbalcomplex moet buiten de zaterdag en zondag ook wat te bieden hebben. Wij organiseren dus het kaarten, zumba dansen, wandelen, meisjesvoetbal, en voetbal voor vluchtelingen op andere tijden en er blijkt werkelijk belangstelling. Roodenburg is dus zo meer dan alleen een voetbalclub.”
De oud-belastingmedewerker heeft ook de instroom van vooral Marokkaanse jeugd meegemaakt: ,,Hun cultuur is anders dan de Nederlandse. Die voetballen in hun jeugd bijvoorbeeld ook voor hun ouders. De Marokkaaanse doet dat vooral voor elkaar. Dan tel je alleen mee als je in het hoogste elftal speelt. In de B2 ben je toch eigenlijk een loser. Je moet daarmee om kunnen gaan. Ik heb dat ook moeten leren. Geeft niet, want die gasten horen net zo bij Roodenburg als de puur Nederlandse kids. Dat maakt onze vereniging ook zo waardevol voor de buurt. Dat mag niet verloren gaan en ik geloof in de toekomst van ons.”
Typerend voor de clubman is dat hij het gerstenat niet voor eigen consumptie houdt, maar als prijzen voor de kaartclub. ,,Joh, dat vinden ze leuk. Vier keer zes flesjes echt Duits bier. Mooi toch? En uh, bedankt voor deze leuke geste.”
