Kinderen zijn geweldig! Vooral de eerste 12 jaar….Ze vragen veel aandacht, maar OK! Het is fantastisch hoe kinderen op jonge leeftijd hun vader adoreren: Papa is de sterkste, de slimste en…de beste voetballer van de wereld!
Sinds mijn dochter 13 geworden is en als hobby voetbal gekozen heeft (let wel: zonder pushen van mijn kant!), ben ik erachter gekomen dat dat magische beeld dat zij van mij had enigszins begint af te brokkelen. Ze begint de realiteit onder ogen te zien. Bij haar vorige hobby’s en bezigheden, waaronder jazzballet, turnen en streetdance had ik niet echt de behoefte om me met de uitvoering of het dansje te bemoeien. Maar nu ze de voetbalsport heeft ontdekt, ben ik er, als voetbaltrainer, gevoelsmatig toch wel wat meer bij betrokken.
Voorheen had ik niet zoveel op met damesvoetbal. Maar toen ik haar iedere week voor de training en voor de wedstrijd een metamorfose zag ondergaan van een, zoals ze dat tegenwoordig noemen: “meisje-meisje”, naar een stoere voetbalster inclusief paardenstaart en scheenkappen vond ik dat toch wel grappig. Mijn bewondering groeide nog meer toen ik zag dat zij met haar team echt fanatiek trainde en speelde!
Voor mij als voetbaltrainer dus een geschikt moment om mijn kennis enigszins over te dragen aan mijn voetballende meisje…dacht ik…
Ik had me voorgenomen om tijdens de wedstrijd niet teveel van me te laten horen; ik wil haar trainer niet voor de voeten lopen. Maar soms kan ik het niet laten om haar iets toe te roepen. Mijn conclusie na haar eerste seizoen: ze blijkt over een sterke eigen menig te beschikken en heeft ook een geheel eigen visie. Waar spelers bij de diverse clubs waar ik trainer ben geweest, mijn opdrachten keurig uitvoerden en adviezen direct aannamen, ligt dat bij mijn dochter toch net iets anders… Ieder advies van mijn kant om bijvoorbeeld op een bepaalde manier vrij te lopen, bij te sluiten of het veld breed te maken, wordt van haar kant beantwoord met met een blik van: “Pap, op veld 2 is ook een leuke wedstrijd aan de gang, ga daar anders even kijken!”
Alle goedbedoelde voorstellen om samen een beetje aan haar wat “mindere” vaardigheden te gaan werken worden beleefd afgewezen ( “Ik ga toch niet met m’n vader op het veldje bij ons achter staan voetballen”, denkt ze waarschijnlijk).
Inmiddels is het seizoen afgelopen en na een stroef begin, zijn de meiden kampioen geworden!
Zou ze dan stiekem toch wel wat van mijn tips en adviezen ter harte hebben genomen? Dat zou betekenen dat mijn positie nog niet helemaal afgebrokkeld is! 13 jaar…..de leeftijd waarop ze te klein zijn voor het servet en te groot voor het tafellaken, volgens het gezegde.
Gelukkig heb ik ook nog een voetballende zoon van zes jaar oud. Hij luistert nog wél naar de voetbaltips van zijn vader. Voor hem ben ik voorlopig nog wél de sterkste en slimste papa én…de beste voetballer! Maar…ook híj zal rond zijn dertiende jaar achter de waarheid komen.
Tot dan geniet ik nog met volle teugen van mijn heldenstatus!
