Daar komt hij weer aangewandeld, bal onder zijn arm. Ik volg hem vanaf mijn balkon. Hij komt weer een balletje trappen tegen de muur. Met zijn rechter -en linkervoet.Het ventje lijkt een eigen trainingsprogramma af te werken. Hij maakt sprintjes met de bal aan de voet, schiet met rechts en links in het kleine doeltje, kopt, maakt passeerbewegingen.
Dat duurt zo’n half uur. Dan pakt hij de bal op en keert – het leer al stuiterend – naar huis. Hij is altijd alleen en lijkt tevreden. Zou hij lid van een club zijn? Elke week zijn partijtje spelen en een- of tweemaal trainen?
Ik weet het niet.
Hoe kom ik erop hierover na te denken en iets over op te schrijven? Dat komt – denk ik – om wat ik het afgelopen seizoen langs de lijn en daar buiten heb gezien en gehoord. Een beetje voetballand joch wordt volgens mij tegenwoordig een beetje gek gemaakt. Hij kan aardig voetballen, heeft er ook veel plezier in. Hoe oud is hij? Een jaar of zeven, acht,misschien ook jonger. Hij krijgt het ene compliment na het andere van zijn leiders en zijn ouders sluiten zich daar bij aan.
,,Ik ben gevraagd door….. en door…..,” klinkt het stoer op de speelplaats. ,,Ik ben gescout door …. En moet er een paar wedstrijden komen spelen.”
De club is trots en de ouders steunen hem waar mogelijk en zien al visioenen. De trainingen bij ADO, Sparta of Feyenoord worden trouw bezocht, daar zet het gezin alles voor opzij. Dat Ajax vraagt naar het eetpatroon van het kind, zijn groei te meten, hoe laat hij naar bed gaat, hoe het loopt op school en nog veel meer, vindt iedereen normaal.
Hoeveel van deze jochies wordt het plezier in het spelletje afgenomen, hoeveel keren er teleurgesteld (en vaak nagejouwd) terug in hun straat, bij hun vriendjes?
Daar zat ik allemaal aan te denken toen ik op een zaterdagmorgen voetballertjes het complex van club X zag opkomen. Ze droegen een prachtige (merk-)trainingspak (met die strepen), de tas van enorme omvang (wat zit daar allemaal in?) werd door pa gedragen, de ventjes hebben een licht verveeld gezicht. Jochies. Kleine narcisten, volgepompt met complimenten. ,,Da’s niet goed,” overdacht ik. ,,Ik wil plezier zien.”
Een goede vriend die al tientallen jaren bij clubs jeugd begeleidt sprak ook van een ‘weinig gelukkige ontwikkeling’. Hij zei: ,,Laat die jongens lekker bij hun club spelen, bij hun vriendjes, van F naar A. En eenmaal rond hun 16/17 jaar, zijn ze wanneer ze daadwerkelijk talent hebben rijp – ook geestelijk – voor een doordachte stap hogerop, naar bij voorbeeld een goede zaterdagmiddagclub. Daar kunnen ze zich in de kijker spelen, tenminste, wanneer ze de ambitie hebben voor een profcarrière.”
Conclusie: Clubs (ja, ADO, Sparta, Feyenoord en ook Ajax), ouders, omgeving, maak die jochies niet gek. Laat ze lekker voetballen, op het pleintje, zoals die knul waarmee ik dit stukje begon.
Meen eens of oneens? Reageer gerust.
Auteur: Cees Mentink
