Onvergetelijk:
We eten met het bord op schoot. Ids lacht en zegt: ‘nu wel hè’. Ik doe er altijd moeilijk over, noem me ouderwets maar ik wil aan tafel eten. Gewoon om ik zelfs brood met mes en vork eet, net als mijn vader. Gewoon omdat het fijn is na te tafelen en van iedereen uit mijn gezin te horen hoe de dag was. We eten met het bord op schoot, omdat VVSB de kwartfinale heeft gehaald.
We zien ‘onze’ nummer vijf. Zijn haar zit goed hè, zegt zijn kapster die toevallig mijn dochter is. De teleurstelling is groot bij de 1-0, zo niet groter bij de 2-0. In de rust drukt Ids op de opnameknop en pak ik met tegenzin mijn dansschoenen uit de kast: salsa-les tijd. Tijdens de Zuid-Amerikaanse klanken stap ik regelmatig mis omdat de gedachten bij de 2-0 achterstand zijn. Na de les kijken we verbaasd naar de uitslag op Teletekst.
2-3 en we lezen drie goals in 300 seconden. 300 seconden die van ‘gewone’ jongens sterren maken. 300 seconden die maken dat er na 40 jaar weer een amateurclub is die in de halve finale van de KNVB beker staat. Ik slik maar kan ze niet wegslikken, ik knipper maar ze stromen al, de tranen.
Nog voordat de voordeur dicht is, schreeuwt Ids blij: ‘Mam, ze hebben echt gewonnen’. Ik wil wat zeggen maar mijn stem trilt door de onderdrukte tranen van blijdschap. Ik geniet als ik Maikey (Parami, red.) hoor zeggen: ‘vandaag sta ik hier en morgen sta ik in de Hema’.Dit is hoe voetbal hoort te zijn, zonder discussies over een Louis Vuitton sjaaltje en gewoon met jongens die in een Twingo naar de training rijden.
De app-jes stromen binnen, ook van de nummer vijf (Jelmer Vijlbrief, red.). Hij reageert op wat ik hem gisteren schreef:
‘Wat maak jij mij nou??’
‘Bord op schoot alles’
‘Moet ik naar Salsa les’
‘Kom ik net thuis, Ids helemaal in de gloria: we hebben gewonnen!!’
‘Sjejus Jel, wat gaaf!’
Hij schrijft: ‘Hahaha mooi hè’
Hoe vaak heb ik zijn luiers verschoond en wat hebben zijn moeder en ik altijd een lol kunnen beleven toen we in de stromende regen de F-trainingen bij RCL verzorgden onder de bezielende leiding van hoofdtrainer Bert.
De krantenkoppen schreeuwen en ik stoor me voor het eerst niet aan het NOS journaal wat tig keer herhaald wordt tijdens het ontbijt aan tafel en in de auto onderweg naar mijn werk komen opnieuw de tranen als ook radio 538 aandacht besteedt aan deze historische gebeurtenis. VVSB schrijft geschiedenis en ik, ik geniet.
Hoe geweldig was het om ze vanavond (donderdag ondermeer bij DWDD, red.) te zien, om ze te horen praten over hun ‘gewone’ leven dat opeens op zijn kop staat. Hoe fijn is het om deze jonge honden te zien genieten. Sommige verlegen lachend, anderen nog in de flow van de droom die echt waarheid is geworden. De altijd nette en altijd nuchtere Wilfred (trainer Van Leeuwen, red.), onberispelijk en hooguit met een randje overhemd uit zijn spijkerbroek omdat hij te hard heeft gejuicht met beide armen in de lucht, die voorzichtig zijn voorkeur uitspreekt over de loting.
En steeds zijn er die momenten waarop mijn dochter zeg: ‘moet je ervan huilen mam?’.
Ik ben er zo verliefd op en voel bij het zien van de herhaling van de 2e helft alsnog het billenknijpen van de staf op de bank, terwijl ik al lang weet dat het 2-3 gaat blijven. Ik blijf op, om op de loting te wachten en Ids mag opblijven. Hij had immers een 8,3 voor Aardrijkskunde en VVSB schrijft Geschiedenis.
