De voetbalcarrière van Fred Bink (80) begint bij UVS, vindt een vervolg bij Van Wijk Sport (VWS) en wordt besloten bij de veteranen van vv Leiden. Een mooie loopbaan van de letterzetter, die niet de toppen heeft gehaald, maar volop genoten heeft van het ‘spelletje’, heel veel jaren.
,,Ik ben een medisch wonder”, vertelt Fred in zijn gezellige doorzonwoning in de Leidse Stevenshof. ,,Toen ik met 51 jaar stopte met voetballen, ik speelde in het 17e bij de veteranen, begon de ellende. Ik voelde me niet goed, had overal pijn; de doktoren wisten niet wat er aan de hand was. Hun voorlopige conclusie luidde weinig hoopvol. ‘Je hebt nog kort te leven, of je Kerstmis haalt is maar de vraag’.”
Zijn bezoeken aan het LUMC waren talrijk, de MRI-scan heeft hij meer dan hem lief is van binnen gezien. Nu, dertig jaar later, zit hij in een rolstoel. De scootmobiel kan hij alleen gebruiken wanneer er iemand is die hem erin wil hijsen. En dat wil hij niemand aandoen, dat voertuig gaat in de verkoop. Toch is Fred Bink ongebroken, nuchter, soms cynisch. Zelfs na de nodige hersenbloedingen en tiaatjes zit hij er monter bij, steekt een shaggie op en vertelt.
‘Lui als een krab’
De man die decennia geleden werd dood verklaard, vertelt graag over zijn vak, letterzetter – ‘In lood en gespiegeld, hè!’- bij Sijthoff aan de Leidse Doezastraat, later overgenomen door Samsom in Alphen aan den Rijn en nu nog steeds bestaand onder de paraplu van Uitgeverij Kluwer.
,,Mijn ouders komen uit Rotterdam. Toen mijn vader bij de Kadi aan de Morspoort Kazerne ging werken, kregen wij een woning toegewezen aan het Gerecht. Daar woonden wij tussen professoren, boven ons stand, zeker en vast toen mijn vader overstapte naar de haven van Rotterdam. Hij was een arbeider, weet je wel.”
Als elfjarige meldde Fred zich aan bij UVS, waar hij tot zijn achttiende actief bleef. Door een ‘rottigheidje’ verruilde hij de blauwwitten voor Van Wijk Sport (VWS). ,,Dat kwam zo: Henk Kruit, mijn collega bij Sijthoff was trainer van VWS, hij hoorde van de situatie bij UVS en vroeg me bij VWS te komen. Dat heb ik toen gedaan.”
Geen minuutje spijt heeft Fred van die beslissing gehad. Bij VWS kwam hij in een uitstekende draaiend elftal, dat ook kampioen werd. Bink voetbalde met Huug Kok, Willem L’Ecluse, Jan Duivesteijn en meer van die kanjers. Over Huug Kok: ,,Een geweldige voetballer, maar lui als een krab. Hij liep geen meter te veel. Je moest de ballen in zijn voeten spelen, deed je dat niet, kreeg je wind van voren.” Jan Duivesteijn, de voormalige ‘sportburgemeester’ van Leiden die elke vrijdagmiddag een kaartje komt leggen, vond dat hij harder kon lopen dan Fred. ,,Vergeet dat maar, niets van waar.”
Kleine kuip
Het veld van VWS lag laag, ‘net een bouwput’, wanneer het waaide moesten alle zeilen worden bijgezet om een beetje spel op de groene mat te kunnen leggen. En: ,,Eigenlijk een merkwaardig hoofdveld, omzoomd door fabriekshallen, een soort betonnen bak, ‘onze kleine kuip’ genoemd.”
,,Huug Kok nam standaard de hoekschoppen. Wanneer de wind over het veld joeg, draaide hij de corners met links voor het doel, zo scherp dat ze buiten bereik van iedereen gewoon het doel invlogen. En Willem L’Ecluse was een technisch hoogstaande speler, die het Nederlands zaterdagelftal heeft gehaald.”
En Fred zelf? Hier citeert LeidenAmateurVoetbal wat de weblog Leiden Vandaag in 2011 over hem schreef: ,,In zijn jonge jaren was Fred een speersnelle rechtsbuiten met een behoorlijke techniek, die zijn opleiding bij UVS had genoten. UVS uit de Kikkerpolder was toen een club van naam. In de jaren ’50 speelde UVS betaald voetbal. Een speler van die club kon in principe overal terecht. Bink koos voor VWS, waarschijnlijk omdat zijn vriendjes daar voetbalden. Een echte goalgetter was hij niet. Scoren liet hij aan Karel Brandt over.”
Dit klopt wel, zegt Fred en vervolgt: ,,Karel was een zwervende spits, die van rechts door mij en van links door Jan Duivesteijn werd bediend. Karel was kopsterk, hij hoefde de ballen er alleen maar in te knikken. Daar heeft hij nu een kaal hoofd aan overgehouden. Haha.”
In een krantenknipsel (Leidsch Dagblad, datum onbekend) stond: ,,Met Lefèbre in de halflinie en Bink en Duivesteijn op de vleugels was het uit en thuis slecht kersen eten met VWS.”
Karel Brandt in hetzelfde artikel: ,,Er was een goede wisselwerking tussen ons. Mijn manier van spelen had iets van Gerd Müller, kont erin en draaien. Dat leverde mij wel wat fysieke aanslagen op. Maar, we hadden een voorstopper, Kees Boot, en die nam het voor mij op. Als ik een schop kreeg dan waren de rapen gaar.”
‘Fantastische familie’
Freds vader heeft voor de Tweede Wereldoorlog ook gevoetbald. ,,Tenminste wanneer je dat voetballen kunt noemen”, aldus Fred. ,,Fatsoenlijke velden waren er niet, voetbalkleren al helemaal niet. Het was in de crisistijd en er moest gewerkt worden.”
De zonen Rick (53) (‘Een uitstekende laatste man’) en Rob (50) (‘Midvoor, goaltjesdief, topscoorder’) waren talenten en kleinzoon Mike kan er ook wat van. Het voetballen hebben ze dus niet van een vreemde.
Om dan moeiteloos over te schakelen op zijn zonen en hun vrouwen: Anita en Simone. Ze zijn geweldig voor hem, zeker nu ook zijn vrouw Jeane in Verzorgingshuis Overrhijn woont. Hij leerde bij Sijthoff de liefde van zijn leven kennen en is al meer dan 55 jaar met haar getrouwd. Vorig jaar viel ze van de trap, brak ribben en brak haar sleutelbeen op drie plaatsen. ,,Ze wilde de traplift niet gebruiken.”
De naam Jeane spreekt hij uit als “Sjaan”. ,,Oma vond Jeane maar niks, dus werd het Sjaan.” Anita en Simone, de schoondochters, zijn kordaat, doen de boodschappen en bij calamiteiten nemen ze het voortouw. Rick en Rob staan ook altijd voor hem klaar.
Fred ziet er picobello uit, beslist geen tachtiger. ,,Maar wanneer ik bij Sjaan kom, zegt ze altijd dat ik er slecht uitzie. Dat is niet waar, ik ben slank, afgetraind.”
Vaak hoort hij ‘je kunt wel 100 worden’. Best mogelijk, maar liever niet. Een compromis, negentig dan? Hij draait een zware en knikt en zegt: ,,Het vervelende van ouder worden is dat er zoveel mensen om je heen wegvallen.”
vv Leiden
VWS, op 1 maart 1946 opgericht, moest toen projectontwikkelaar Reinier Zwolsman de grond van Van Wijk had gekocht, omzien naar andere velden of fuseren. Tegenover LeidenAmateurVoetbal verklaarde Jan Duivesteijn: ,,Toen is er een ongelooflijke blunder gemaakt. Het bestuur ging praten met de Sleutels, achter de rug om van de leden. Het Leidsch Dagblad hoorde ervan en berichtte er over. Iedereen furieus. De gesprekken met de Sleutels werden prompt beëindigd en VWS ging in zee met vv Leiden.” Op 30 juni 1974 was de fusie een feit.
Dat vv Leiden de naam behield en ook de clubkleuren, maakten de VWS’ers niet uit. Er was ook sprake van een voordeel: VWS speelde in de eerste klasse, waaruit Leiden dat jaar degradeerde. Door de fusie bleef het eerste klasseschap van de Leidse Voetbal Bond (LVB) behouden.
‘Duif’, zoals Fred zijn voetbalmakker kozend noemt, vergeet te zeggen dat er ook nog met DoCoS is gepraat, merkt Bink op: ,,Dat was snel afgelopen, de voorzitter van DoCoS deed nogal arrogant. Van de 68 senioren gingen er 63 naar vv Leiden, en de nodige junioren.”
Feyenoord
,,Heb je de tijd?”, vraagt de gastheer regelmatig. Úren! Fred mag graag vertellen over de grootse loterij die vv Leiden ooit organiseerde. De loten kostten 150 gulden per stuk. Toen de verkoop niet zo vlotte, gingen de dames op pad, met korte rokken en een royale décolleté. Er werden er 683 aan de man gebracht. UVS-voorzitter Bart van Leeuwen hoorde van het succes en wilde ook nog een lot kopen. Vooruit, hij kreeg – na betaling – het 684ste lot. De eerste prijs: 20.000 gulden.
Bij Feyenoord zat Fred twintig jaar in Vak U, eerste ring. Nog steeds is hij van ‘mouwen opstropen en er tegenaan’. Nee, een Ajax-fan is hij niet. En walking football gepromoot met Sjaak Swart vindt hij niets. Hij gruwt van beiden. Swart is een engerd, die in de belangstelling wil staan, maar ‘wel een goede voetballer is geweest’. Bink blijft objectief.
Over Henk Schouten, de onlangs overleden Feyenoorder: ,,Prachtvoetballer. Weet jij dat Henk ooit drie hattricks in een wedstrijd scoorde? Heeft na hem nooit iemand meer gepresteerd.”
Van jeugdtrainers als Joop Devilee, Joop de Wolf en Tonny Kantebeen (alle 3 UVS) zegt hij ‘veel opgestoken’ te hebben.
Aan dat ene jaar bij LFC denkt de Leidenaar liever niet. Dat zat zo: ,,Mijn schoonvader Joop Duffels was voorzitter van LFC. Aad Heijmans was zwaar geblesseerd, er was een vervanger nodig. Ik stapte in. Toen Aad terugkwam, werd ik naar het tweede gezet. Dat was niet de bedoeling, dus ging ik terug naar VWS.”
Bij VWS werd er een keer per week getraind, ’s avonds. Een lichtinstallatie was er niet. Er werd getraind bij de kantine, daar brandde het licht. ,,Kun je je niet meer voorstellen hè.”
Aan het voetballen heeft Fred Bink geen knaak overgehouden, shirtjes, broekjes en kousen moest je zelf kopen. Voetbalschoenen konden met 10% korting gekocht worden. Dat wel. Om dan, enigszins vermoeid, de blik op oneindig te zetten. Dan zegt het Lid van Verdienste van vv Leiden: ,,Zonder mijn Sjaantje is het niks.”
Er valt een geladen stilte. Hij is in gedachten en mompelt dan: ,,Ik heb een abonnement op Ziggo. Ik kijk de hele dag sport, ik houd van alle sporten. Maar van voetballen het meest.”
Vanmiddag komt iemand yahtzee spelen en vrijdagmiddag wordt er gekaart. Dat zijn uitjes voor hem.
