vrijdag, maart 29, 2024

Plezier

-

column167x60Als mini-F’je, F’je en als spelertje van de eerstejaars E won het team waarin hij speelde heel vaak. Soms zat het tegen en werd er ook wel eens verloren, maar doorgaans gingen de punten mee in de voetbaltas naar huis. Als beginnend voetballertje kan je het geluk hebben om op te groeien in teams die net iets getalenteerder zijn dan anderen. Als je dan zelf ook aardig kan meekomen in zijn groepje spelers leer je niet enkel alle facetten van het spelletje, maar leer je ook wat het is om te winnen en te verliezen. En dat laatste is soms moeilijk te verkroppen.

 

Als vader zijnde heb ik de onschuldige drang (of verdwazing zo u wilt)om alles bij te houden op voetbalgebied wat er bij te houden is. Nou ja alles.. veel cijfermatigheden verdwijnen althans in schriftjes of in excel- archieven. Wees gerust..ik ga de lezer niet vermoeien met cijfertjes in deze, maar zoonlief heeft als gevolg van bovenstaande later (mocht daar behoefte aan zijn) de nodige uitslagen, tegenstanders, doelpuntenmakers en assists die hij nog eens kan inzien. Misschien komt er in een vroeg stadium een jonge deerne op zijn pad en is voetbal op een zeker moment een bijzaak of minder dan dat in zijn leven. Rollebollend en flirtend vult hij dan zijn dagen. In dat laatste geval zal ik hem benijden, want in mijn eigen jeugd was het lange tijd voetbal, voetbal en als er tijd resteerde voetbal.

 

Het kan ook zijn dat hij wel dezelfde interesses ontwikkelt of dat hij het de moeite waard vindt om op latere leeftijd nog eens in het cijferwerk te duiken van zijn ‘ouwe’. De toekomst zal het uitwijzen. En mocht er nooit meer interesse zijn naar zijn eigen voetbalverleden in woord en getal dan zie ik de brei met gegevens nog wel eens zelf in.

 

Als vader vind ik het geweldig om die jonge knapen achter een bal aan te zien hollen. Ik ken maar weinig vaders (of moeders) die nooit eens de moeite nemen om op zaterdag voor dag en dauw het sportcomplex te bezoeken.

 

Voetbal zit er nog nauwelijks in, wanneer ze heel jong zijn. Bij het minste geringste zijn ze afgeleid. Een vliegtuig komt over, ze horen een ambulance, er liggen dennenappels op het veld of er moet geplast worden. Door trainingsarbeid wordt het allemaal wel beter in de loop der jaren, maar het worden niet allemaal talenten. Er zijn er bij die het maar niets vinden om te blauwbekken en die verdwijnen bijvoorbeeld de zaal in, zat sporten die binnen plaatsvinden tenslotte. Anderen komen er achter dat ze toch eigenlijk muzikaler zijn en gaan in de weer met triangel, gitaar of bijvoorbeeld een djembe.

 

Op zich maakt het mij als vader niets uit, waar zoonlief (dochterlief danst en is meer van de bühne, maar dat nu even ter zijde) zijn plezier vandaan haalt. Als er maar plezier is in wat hij doet. En okay, hij bleek dat plezier te vinden in het voetbal en dat voelde als pa dan wel weer als ‘het cirkeltje is rond’. Dat hij ook nog best vaardig blijkt te zijn, is een extraatje. En ook nog eens een linkspoot, een uitstervend ras zeggen ze wel eens.

 

Terug naar de kern. Dit seizoen speelt onze linkspoot, hij is uiteraard ter wereld gekomen met behulp van zijn overigens ook al in voetbal geïnteresseerde moeder dus laat ik vooral het ‘ons’ een keer benutten, in het hoogste team van de E en ook nog eens op het hoogste niveau. De vorige lichting was fenomenaal en dus moest het opvolgende team die erfenis dragen. In de beker werd veel verloren, maar gaandeweg raakte het negental beter op elkaar ingespeeld. Omdat enkele spelers om uiteenlopende redenen weg fladderden, kwamen er wat nieuwe youngsters bij uit voorheen lager spelende teams. Niets mis mee, maar het is dan logisch dat er weer ‘snuffelwerk’ nodig is om weer een nieuw team te formeren.

 

Na de bekercompetitie, waar het seizoen tegenwoordig mee begint, werd besloten om toch voor het hoogste niveau te gaan. Er was immers ook een paar keer gewonnen en wat nederlagen waren te voorkomen geweest.

 

In de eerste twee competitiewedstrijden liep het van geen kant. Het hoofd van zoonlief verdween meer en meer tussen de schouders. Hij maakte al een tijdje een desolate indruk en het werd er niet beter op. Al een paar keer viste ik naar de redenen en ik begon mij zorgen te maken. Het plezier in zijn altijd zo geliefde spelletje was weg en hij mokte zich door de zaterdagochtend heen.

 

Na afloop van het tweede competitieduel was ik het zat. De jongens waren redelijk gestart, maar geleidelijk aan zagen de ouders andermaal een kaartenhuis. Zoonlief mokte, tierde en deed zijn best niet. Zoonlief heeft de gave om veel situaties voetballend op te lossen. Hij is behoorlijk technisch en kan spelsituaties heel behoorlijk inschatten. Nu was het anders. Hij rommelde maar wat aan. Vanaf het middenveld gaf hij een corner weg. Het ging nergens meer over. Goal voor de tegenstander uit de corner.

 

Die ochtend liet ik hem verder met rust. Elk woord van mij zou in het verkeerde keelgat geschoten zijn. Elk goed bedoeld advies zou hij in de wind geslagen hebben en elk kritische noot zou hij met een rake trap de lucht in hebben geschoten. Feit was dat mijn geliefde, die de wedstrijd ook weer had gezien, en ik ‘not amused’ waren. Op deze manier dupeerde hij met zijn gedrag en houding zijn team en het was pijnlijk om te zien dat hij eigenlijk liever ergens anders wilde zijn.

 

Op zondagavond besloot ik het gesprek aan te gaan. Hij had al een vermoeden, zei hij met een somber gezicht. We spraken over zijn beleving en om die van zijn ouders. Hij gaf aan moeite te hebben met de nederlagen, het slechte spel en het feit dat het enkel af en toe maar wat beter werd. Ik liet hem drie keuzes. Onmiddellijk stoppen, zo doorgaan of een andere koers varen. Meer uitgewerkt dus als volgt. ,,Jongen, als je wilt stoppen zou ik dat niet leuk vinden. Zeker niet terwijl een seizoen nog zo lang duurt. Maar het is wel de bedoeling dat je plezier hebt in wat je doet.”

 

,,De tweede optie is dat je op dezelfde manier doorgaat. Dat is voor jouw teamgenoten niet leuk, voor de leiders en trainers niet en voor je ouders niet. En bovenal zit je jezelf in de weg.”

 

,,Of je kiest ervoor om je schouders er weer onder te zetten. Je hebt gekozen voor een teamsport en daarin heb je elkaar nodig. Met mopperen en klagen steun je elkaar niet. Iedereen heeft zijn kwaliteiten en die liggen niet bij iedereen op hetzelfde niveau. Dat is op elk level zo. Maar je moet er altijd voor zorgen, ook als het niet lekker loopt, dat niemand jou iets kan verwijten in de zin dat je je best niet hebt gedaan. Dit is ook de kans om je plezier terug te vinden, geloof me.”

 

Uiteraard hoopte ik op een zeker antwoord. Die kreeg ik subiet. Hij wilde weer plezier hebben en we spraken af dat hij weer zijn stinkende best zou doen. In het belang van alle betrokkenen. Ik gaf hem een ferme hand en we waren niet enkel pa en zoon, maar ook weer vrienden.

 

Ik informeerde de leider over het gesprek en hij, ook al een voetbaldier pur sang, was blij met het positieve gesprek tussen zijn pupil en de ouder. Hij had er ook wel mee ‘in de maag gezeten’. Daags erna kreeg ik een sms van de leider. Ik werd blij van het bericht. ‘Zoonlief had intensief en scherp getraind.’

 

Nu was het afwachten wat er in de eerst volgende wedstrijd zou gebeuren. De nummer laatst tegen de nummer 1. Het antwoord hebben we inmiddels. Een 8-4 overwinning. Zoonlief scoorde vier keer, gaf twee assists voor een doelpunt en nog veel belangrijker: hij straalde, pepte zijn maatjes op, moedigde aan en hij liep zich het schompes.

 

Kort na de wedstrijd kon ik het niet nalaten om even naar hem toe te gaan. ,,Kereltje, ik heb van je genoten. Zie je nu wel dat je zo je plezier weer terug hebt?”

 

Hij glunderde en antwoordde kortaf: ,,WE hebben heerlijk gespeeld, het was weer zó leuk.”

Op weg naar huis werd ik overvallen door een gevoel van trots, ons mannetje…

 

HK

Redactie
Redactie
De voetbalsite van Leiden en omgeving. Actueel en betrouwbaar.

Must Read